Startpagina

Sjouwen met de vrouwen

Ik heb nou toch een sport gezien... Vrouwensjouwen! Nee echt! Ik zat lekker te werken en ondertussen te genieten van de ploegentijdrit in de Tour en zappmomenten van de Wimbledonstrijd tussen Djokovic en Nadal, toen ik tijdens een korte digitale surfactie op de voorpagina van De Telegraaf terechtkwam. Daar las ik dat Finland dit weekend het WK vrouwensjouwen heeft gewonnen. Het evenement speelde zich af in het op 490 kilometer van Helsinki gelegen dorp Sonkajärvi. Estland werd tweede, Litouwen derde. Sonkajärvi is het mekka van het vrouwensjouwen. Sterker nog, alle WK's vinden daar plaats.

Vlees voor een prikkie

Het is dat ik een biefstukje zo lekker vind, anders werd ik vegetariër. Niet zozeer uit begaanheid met het lot van het slachtvee (dit is het beest in mij) maar om geen onderdeel te moeten zijn van de hypocrisie die in het Tijdperk van de Omkering zelfs tot de eettafel is doorgedrongen. Het Tijdperk van de Omkering, dat klinkt gewichtig en theatraal, maar ik kan het niet anders omschrijven.

Nymfoman de nieuwe mode

Ryan Giggs, wie kent hem niet? Ryan Giggs, Ryan Giggs is een echte hypocriet.

Sorry, maar dat moest er even uit. Wat is het geval? Pikante doch toepasselijke woordkeus in dezen. Het gaat namelijk om het 'geval' van het geval Ryan Giggs. De 37-jarige vedette van Manchester United in wie ik jarenlang de ideale schoonzoon heb gezien, blijkt een schuinsmarcheerder van het zuiverste water te zijn. De Casanova van Old Trafford achter wiens zedige, ja welhaast uitgestreken gelaat een seksmachine schuil gaat. Onvermoeibaar tussen de witte lijnen, onverzadigbaar tussen de lakens. Een Tiger Woods in voetbalkleren.

Verslag van een vliegreis

De hele wereld was uitgerukt. Jawel, de hele wereld. Als alle internationale media bijeenkomen, heb je geen wereldburgers nodig. Behalve dan als kijk- en luistervee. Wat was er aan de hand, wat was zo ongelooflijk belangrijk dat we er zelfs de komkommers even door vergaten? Een 69-jarige oorlogsmisdadiger werd in een Servische regeringsjet van Belgrado naar Rotterdam gevlogen. Ratko Mladic, ooit een ijzervreter die overste Karremans tot een watje degradeerde, inmiddels een kwakkelende oude man met een verkeerd petje op z'n knar.

Vloekjes bij de thee

Poterverdriedubbeltjes! Potver, potverjandorie nog 's aan toe! Ja lezer, ik moet op mijn woorden letten, want voor je het weet heb je de gristenpolitie van de SGP achter je aan. De onversaagde kruisvaarders van het Enige Ware Geloof, die niet zullen rusten voordat zij ook de laatste loslippige Nederlander hun Gedachtengoed hebben opgelegd. Met steun van de VVD, de Volkspartij Van Daswareinmal. Ach guttegut, die lui noemen zich nog altijd liberalen. In werkelijkheid zijn ze opportunisten van het zuiverste water. En zo conservatief als een bisschop in een nonnenklooster.

Frits uit de kast

Jan Kees de Jager heeft mij getriggerd. Ook al ben ik een veel minder bekend politicus dan hij, toch is het goed dat ook ik open kaart speel. Ik bedoel, straks belt een verslaggever van De Telegraaf mij misschien met de vraag of het klopt dat ik een relatie heb met... Daarom kom ik vandaag uit de kast. Als vollksvertegenwoordiger heb ik immers een voorbeeldfunctie. Nou, vooruit met de geit: Ik ben, eh, eh (pff, het is nog niet zo eenvoudig het woord over mijn lippen te krijgen) nou ja, ik ben heteroseksueel.

Van Greetje tot Gretta

Wat mij altijd zo opvalt aan de incidenten waar Gretta Duisenberg bij betrokken raakt, is de platvoersheid, de armoeigheid, de bijna provinciaalse benepenheid waarmee die relletjes gepaard gaan. Met zo'n Harry (of is het nou Harrie?) van Bommel in een demonstratie tegen de Israelische inval in de Gazastrook meelopen, terwijl achter die twee 'Hamas, Hamas, joden aan het gas' wordt gescandeerd. Dan ben je als deftige mevrouw uit Amsterdam Zuid meteen naar het niveau van de voebelhoelikun gedegradeerd. En dan achteraf ook altijd zeggen dat je het niet gehoord had. Of dat je dacht dat het om een protest tegen de hoge gastarieven ging. Armzalige Gretta, die nooit verder zal komen dan een karikatuur van de onversaagde strijdster die zij pretendeert te zijn. De Jeanne d'Arc van de Apollolaan.

What's in a name?

Het was rust tijdens Ajax - Excelsior. De supporters in de Amsterdam Arena waren allerminst tevreden met het door de thuisclub vertoonde spel. Ongeïnspireerd, slordig, alsof bij een nederlaag van PSV tegen Feyenoord de titel niet binnen handbereik zou komen. Ofschoon de temperatuur ongekend hoog was, werd er niet eens verhit gediscussieerd. De gesprekken hadden meer iets weg van een verbaal schouderophalen. Hoe is het mogelijk dat die knapen op zo'n cruciaal moment in de competitie zo gemakzuchtig kunnen zijn? Doorzichtig plastic bierbekers werden rap leeggedronken, want de tweede helft was aanstaande. Ik stond tegen een betonnen wand in vak 117 geleund toen mijn blik werd getrokken door de gespierde onderarm van een krachtig gebouwde man waarop in groot letterkorps een naam was getatoeëerd. Vanachter mijn zonnebrilglazen probeerde ik de letters te lezen. Eenvoudig was dat niet, want de man zwaaide die arm voortdurend heen en weer. Maar toen hij het ledemaat even stilhield om zweetdruppels van zijn voorhoofd te vegen, meende ik in de gauwigheid 'Obama' te ontcijferen.

Gelul in de ruimte

Bent u al gebeld? Ik niet. Doutzen Kroes wel. Erica Terpstra en dj Armin van Buuren ook. En niet te vergeten Martin Schröder, luchtvaartpionier in ruste en grondlegger van Martinair. In 2014 gaan ze allemaal de ruimte in. Met een raket waar een zweefvliegtuigje aan hangt. Of zoiets, ik ben geen techneut, mij kun je alles wijsmaken. De BN'ers zullen over een jaartje of drie worden afgeschoten door Space Expedition Curacao (met zo'n uit zijn krachten gegroeide komma onder de tweede c, maar die kan ik op mijn toetsenbord niet vinden). Och hemel, wat moet daar van worden?

Waarom Cruyff gelijk heeft

Ik weet niet hoe lang deze bijdrage wordt, want ik ga betogen dat Johan Cruyff in zijn strijd voor een nieuw Ajax gelijk heeft. Het moet met een U-bochtredenering, die ons terugvoert naar een middag in maart 1993. Daarover verderop meer. U-bochtredenering? Het moet niet gekker worden. Het gelijk van Cruyff zit 'm, wat mij betreft, niet zozeer in de inhoud. Daarover zijn alle partijen het wel eens. De ideeën van Cruyff komen goeddeels overeen met de aanbevelingen in het rapport van de commissie Coronel. En zelfs de onbuigzame Rik van den Boog geeft keer op keer aan dat hij het helemaal met de opvattingen van Johan eens is. Maar ideeën blijven ideeën zolang de daadkracht om die ideeën uit te voeren ontbreekt.

Op de fiets 2.0

Ik had een afspraak in het centrum van mijn woonkern. Een kippeneindje met de auto, maar door een logistiek echtelijk misverstand - mijn echtgenote was met de auto op pad en ik kon haar niet bereiken - was ik aangewezen op de bus, de benenwagen of de fiets. De bus viel af, want ik kon onze gezamenlijke ov chipkaart niet vinden. De benenwagen was evenmin een optie, omdat er te weinig tijd was om te voet mijn bestemming te bereiken. Bleef over de fiets.

Wereld van de bus

Mijn favoriete openbaar vervoermiddel is de bus. Niet dat ik er vaak gebruik van maak, maar als ik al eens een ritje maak, beleef ik de meest fascinerende dingen. Tijdens de korte ritten door mijn met een fenomenaal busbanensysteem begiftigde woonstad Almere, geniet ik altijd van hap snap gesprekjes met medepassagiers. Het onderwerp mag niet te ingewikkeld zijn, want voor je het weet stap je alweer uit. Het is de kunst om in kort tijdsbestek toch tot een soort afgeronde mini conversatie te komen. Als dat niet lukt, heb ik een passende oneliner op zak: "O, ik zie dat ik er uit moet. Nou, misschien komen we elkaar op de terugweg nog tegen." Dat slaat natuurlijk nergens op, want voor hetzelfde geld is mijn gesprekspartner op de terugweg. Maar dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd. Busreizigers begrijpen elkaar.

Zijn naam was Meier

Voor mij ligt een print waarop twee foto's staan. De ene is wereldbekend, de andere is ontroerend zo niet hartverscheurend in het licht van de wereldbekende plaat. Die laat het beeld zien van een rijtje geknielde mannen op het Jonas Daniël Meijerplein in hartje Amsterdam. De mannen hebben hun handen omhoog. Van hun gezichten valt angst af te lezen. Naakte angst. Ze worden in het gelid gehouden door een Duitse soldaat met glimmend gepoetste laarzen en een geweer dat nonchalant op de straattegels is gericht. De mannen dènken niet eens aan ontsnappen. Ze worden geconfronteerd met de onbreekbare superioriteit van het Duizendjarig Rijk dat na die februaridag in 1941 nog ruim vier jaar stand zou houden. De mannen zijn joden, gevangen in de fuik van een razzia die tot de Februaristaking zou leiden. Naamlozen. Althans tot voor kort, want één van hen heeft zeventig jaar na die kille jodenjacht een identiteit gekregen. Zijn naam was Meier. Meier Viejra.

Deuheurwaarder in de bus

Ik zat in de bus. In m'n goeie goed, want ik was op weg naar het stadhuis van Almere alwaar ik als gemeenteraadslid de bevolking ging vertegenwoordigen. Ik was een beetje laat, want ik had een kleine vijfentwintig minuten bij de verkeerde bushalte gestaan. Dienstregelingen... Het was een lange bus. Achterin vond ik een zitplaats. Tegenover mij zat een jonge man aan een blikje goedkoop bier te lurken. Zo te zien had het leven hem weinig jeugd en dito volwassenheid geschonken. Ergens daar tussenin was hij blijven steken. Alsof hij klokslag twaalf een gek gezicht had getrokken en dat sindsdien niet meer in de plooi had gekregen.

Opleiden voor de taliban

Zelden heb ik politici in een dilemmasituatie zo om de hete brij heen zien draaien als nu met de discussie over al dan niet een nieuwe missie in Afghanistan het geval is. Die missie is nodig, aldus het kabinet Rutte, al weet niemand waarom. Correctie: iedereen weet waarom, maar het is niet gepast dat open en eerlijk te zeggen. Dat mag alleen op straat of in de beslotenheid van een verjaardagspartijtje. Zelfs Mark Rutte weet heus wel dat een bescheiden aantal Nederlandse politietrainers de onvermijdelijke uitkomst van de oorlog in Afghanistan, terugtrekking uit een tot onderdrukking en corruptie gedoemd land, voor nog geen milliprocent kan beïnvloeden. En Mark Rutte weet ook heel goed wat de ware reden is om te proberen die missie er door te drukken: een wit voetje bij de Amerikanen, die zich de onberispelijke dienstbaarheid van het vorige kabinet nog zo goed kunnen herinneren.

Kleren uit op Urk

Urk, wie kent het niet? Zinderend dorp in de metropool Flevoland. Er is altijd wel iets aan de hand op het voormalige eiland in de al eveneens voormalige Zuiderzee. Meest recente nieuws van Urk: In de eerste elf dagen van het nieuwe jaar zijn er al zes fietsen gestolen. Zes! Aldus wijkagent Rob Vogels op twitter. Hé, dat is grappig! Er wordt getwitterd op Urk, ook al is het door een wijkagent. Maar toch een glimp van deze tijd. Verder is het nog gewoon de jaren '50 op Urk. Inclusief gistend ongenoegen onder jongeren, die zich in obscure schuurcafeetjes te buiten gaan aan drank en drugs.

Wie van de drie?

Het was een middag werk, maar de kerstspullen staan weer in de schuur. Zelf heb ik geen hand uitgestoken. Ik zat een beetje gedeprimeerd toe te kijken hoe mijn echtgenote die hele vracht aan sfeermakers van hun voetstuk haalde en in dozen stopte. Daar ging de piano spelende kerstman in het karton, evenals het schattige tafereeltje op de ijsvijver, de bollen met figuurtjes in dwarrelende sneeuwvlokjes (drie keer schudden, nee het is géén roos) en de meterslange lichtslangen met Kema Keur. Ik vroeg of ik ergens mee kon helpen, maar mijn echtgenote maakte een afwerend gebaar. "Zet jij die dozen maar in de schuur, de rest doe ik." Ik heb een vrouw die mij begrijpt.

Scherpschutter in de Alpen

Het meest hypocriete televisieprogramma van dit moment is wat mij betreft 'Memories'. Men zou het beter 'Stoken in toch al niet zo fantastische huwelijken' kunnen noemen, maar ja, het wordt door de KRO uitgezonden en dan weet je genoeg. De KRO is de uitvinder van de tv-hypocrisie. Plat vermaak wordt door die omroep consequent met een sausje van hoogstaande moraliteit en een vleugje intellectualisme overgoten. Onbenul wordt vermomd als scherpzinnigheid. Ik noem een Sven Kokkelman, de Schijnheilige van de KRO. Anita Witzier is een goede tweede. Anita kan heel intelligent kijken en tegelijkertijd toch ook zo spontaan en wam menschelijk overkomen. Ondertussen ruïneert zij relaties, als een breed glimlachende intrigante voor wie de kijkcijfers maatgevend zijn.

Een acrobaat in bad

Ik ging in bad. Voor het eerst sinds mijne heugenis. Het werd dus tijd. Niet dat het vuil aan mijn lichaam koekte. Allerminst! Ik ben meer het douchetype. Als gevolg van een probleempje met een eigentijds mengpaneel, produceert onze douche nog slechts water dat net niet warm genoeg is om behaaglijk te zijn. Dan het bad maar eens proberen, dacht ik. Het staat er immers al een jaartje of acht.

Jagen op de boodschapper

Het is een opbeurende gedachte dat Julian Assange nog steeds op vrije voeten is. Hij zal binnenkort wel gepakt worden, maar dan kan hij toch mooi terugzien op een periode waarin hij geheime diensten all over the world en zelfs Interpol te glad af was. Of het zou zo moeten zijn dat de jacht op de boodschapper fake is en dat Assange nog wat documenten achter de hand heeft die Grote Wereldleiders zo vrezen dat zij Juul maar liever niet in handen krijgen. Dat weten we nu nog niet, maar er zullen ongetwijfeld in due course documenten gaan uitlekken waarin dat wordt bevestigd. Even geduld dus.

Het gelijk van Cruyff

Ik was al overtuigd, maar met de wonderwedstrijd van FC Barcelona tegen Real Madrid nog natrillend op mijn netvlies, ben ik overtuigder dan overtuigd: Johan Cruyff heeft gelijk. Niet voor niets droeg Pep Guardiola, de trainer van Barcelona, de historische overwinning op het Real van Mourinho op aan De Verlosser, want het was Cruyff die de basis legde voor het Barcelona van nu, een bijna bovenaards voetballende ploeg, die grote namen doet verbleken met voetbal zoals het niet eens in de boeken staat.

Bekentenis van een politicus

RTL Nieuws heeft mij nog niet benaderd. Misschien slaan de investigative reporters van het tv-station gemeenteraadsleden wel over, maar met genadeloze precisie schuimen ze het parlement af en ik wil die klop op de deur vóór zijn. Daarom kom ik uit de kast, leg ik mijn duistere verleden bloot, misschien ook als voorbeeld voor collega-raadsleden die iets op hun kerfstok hebben dat hen sinds jaar en dag achtervolgt. 't Is moeilijk om na zoveel jaren, zeg maar gerust decennia, het hoge woord te spreken, maar daar gaat-ie: Ik heb als jongetje van elf of daaromtrent een diefstal gepleegd. Zo, dat is er uit. Merkwaardig genoeg voel ik mij in het geheel niet opgelucht. Ben ik als politicus inmiddels zo gecorrumpeerd geraakt dat verdorvenheid mij niet meer raakt?

Masker af in Lelystad

Voor het eerst zag ik hem zonder bivakmuts en doorgeladen vuurwapen. Hij zat met zijn rug naar me toe en keek, net als ik, in de richting van de rechtbank en de officier van justitie. Het verschil was dat hij als aangeklaagde in de rechtszaal zat en ik op de publieke tribune.

Een theekransje in Almere

Uit het dagboek van een neo-liberaal-christenconservatief-zwaksociaaldemocratisch theekransje in de dankzij een briljante promotiecampagne altoos bruisende poldermetropool Almere: "De permanente dialoog moet bijdragen aan een andere rolverhouding tussen overheid en samenleving. We willen in onze keuzes ten aanzien van beleidsvoornemens, ombuigingen en beleidsimplementaties vooral de eigen verantwoordelijkheid van inwoners, bedrijven en maatschappelijke partners een centrale rol geven. In het bijzonder geldt voor de bezuinigingsopgave dat een herijking van onze rol overwogen wordt." Heremijntijd, het is net of iemand de Van Dale leegschudt en een reeks modewoordjes willekeurig achter elkaar zet. En dan nu de vertaling: Schop die profiteurs in de bijstand aan het werk, wentel de bezuinigingen af op woningcorporaties en ander sociaal-maatschappelijk tuig en zit dit ritje uit onder het motto 'Ieder voor zich en de Heer voor ons allen'.

Bedankt voor uw onbegrip

Nieuw wapen in de strijd tegen voetbalsupporters: Rijkswaterstaat. Briljant, nee geniaal! In plaats van legertjes ME'ers in te zetten, breek je gewoon de Rijksweg op. Als mijn zoon en ik er niet zelf het slachtoffer van waren geworden, had ik Rijkswaterstaat voorgedragen als kandidaat voor een Nobelprijs, al weet ik zo gauw geen categorie.

De bef van Bram

Ofschoon ik nog nooit een pleidooi van hem heb gehoord of een pleitnota gelezen, durf ik de stelling aan dat Bram Moszkowicz een bekwame adcovaat is. Mijn sterkste argument is dat Bram niet in de schaduw van zijn formidabele pa is weggezonken. Dat is een prestatie van formaat, want Max Moszkowicz was een absolute topper in zijn tijd. In tegenstelling tot zijn vader heeft Bram een societystatus verworven. Hij schrikt er niet voor terug aan de RTL Boulevardtafel plaats te nemen, naast de vet lachende echtgenoot van de burgemeester van Maastricht, die graag met geile woordspelingen strooit. Maar het leukste van Bram Moszkowicz vind ik zijn ijdelheid.

Jonge heren van gewicht

Vrijwel onopgemerkt trokken de afgelopen week de wereldkampioenschappen gewichtheffen voorbij. Zeg eerlijk, u hebt er geen woord van meegekregen. In Nederland doen weliswaar heel veel mensen gewichtig, maar niet in het kader van de sport. Vroeger hadden we Piet van der Kruk. Die deed het er volgens mij een beetje bij. Hij trad namelijk ook op als kogelstoter of discuswerper, daar wil ik vanaf zijn. Piet had een imposant figuur. Hij was niet eens zo groot, maar zijn kolossale amren en benen maakten veel goed. Een gewichtheffer ziet er nu eenmaal niet uit als Wesley Sneijder. Wes zou op zijn best kunnen fungeren als halter, maar ik denk dat hij voor de wereldtop te licht is.

I thought of Buddingh'

Ronald Giphart bezorgde mij op pagina 2 van De Volkskrant een déjà vu. Onder de kop Buddingh' las ik: "De eerste dichter die ik in levenden lijve zag, was Kees Buddingh', op een feestje bij mijn ouders thuis." Die bijna achteloze toevoeging "op een feestje bij mijn ouders thuis"... Wij hadden thuis zelden een feestje en als we al eens een feestje hadden, was de laatste die in levenden lijve zijn opwachting maakte wel een dichter. Een oom, een tante, een verdwaalde kennis en de kostganger die vloeiend mondharmonica speelde, daar moesten wij het op drie hoog in Amsterdam West mee doen. Niet dat ik jaloers ben op Ronald Giphart, want naar schatting vijftien jaar eerder dan hij was de eerste dichter die ik in levenden lijve ontmoette Kees Buddingh'.

Fanaticus, jezuïet en corpsbal

Normaal gesproken waak ik voor de nostalgie van oude mensen die menen dat vroegûh alles beter was. Die mensen houden er een selectieve herinnering op na waar zij alle minpuntjes van vroegüh uitfilteren tot er een verleden overblijft dat te mooi is om waar te zijn. Dit keer maak ik een uitzondering en dat ligt niet aan mij, maar aan de kabinetsformatie die inmiddels in een moeras van infantiliteit is weggezakt. Dit land zal geregeerd worden door een fanaticus, een jezuïet en een overjarige corpsbal. Met weemoed kijk ik terug naar het Nederland van Joop den Uyl, Ruud Lubbers en zelfs Dries van Agt toen hij nog de oude was.

Een reus is geveld

Mijn vader was vertegenwoordiger bij de firma Damen, een vloerenbedrijf in Den Haag. Wonderlijk, hij vond daar een baan nadat zijn Amsterdamse werkgever, de firma Heeren, op de fles was gegaan. Dit ontlokte een klant de opmerking: "Verrek Huis, is die heer een dame geworden?" Maar daar gaat het niet om. Bij dat vloerenbedrijf in Den Haag werkte een magazijnmeester die Leo Ratten heette en die niet alleen in mijn kinderogen een reus was. Oom Leo combineerde het lijf van een gladiator met het karakter van de barmhartige samaritaan. Als ik een dagje met mijn vader mocht optrekken en we deden 'de zaak' aan, haalde oom Leo steevast gebak dat hij met zijn goedmoedige Rotterdamse humor onder mijn neus schoof.

Obiku stáát er in

Hij ging gewoon weer naar de krant. Amper achter zijn bureau gezeten, klonk het: "Metz, wat doe jij hier?" Het was de stem van directeur Weenink van De Echo. "Je weet toch dat ik je ontslagen heb?" Zonder een spier te vertrekken antwoordde Metz: "Weet ik. Maar dat was gisteren." Dit citaat ontleen ik aan het boekje 'Vanavond eten we dolfijn'. Het bijzondere is dat ik niet alleen Metz en directeur Weenink, maar ook de schrijver van het werk ken respectievelijk heb gekend (de heer Weenink verblijft alweer geruime tijd aan gene zijde of God mag weten waar). De auteur is mijn oud-collega Henk Evenblij. Hij nam vorige week, samen met mijn eveneens oud-collega Hans Woudstra, afscheid van de sportredactie van De Telegraaf waar het tweetal in totaal vierenzestig jaar werkzaam is geweest.

Leve het zure calvinsime

Henk Kesler is nog even directeur van de KNVB. Binnenkort neemt hij afscheid, ongetwijfeld als een tevreden man. Hij zal tijdens een druk bezochte receptie uitvoerig worden gecomplimenteerd met de professionele wijze waarop hij de grootste sportbond van Nederland heeft geleid. Misschien krijgt hij wel een lintje of wordt hij, als hij al een ridderorde heeft, bevorderd tot een hogere rang in de orde van Oranje Nassau. Henk zal alle loftuitingen met gepaste terughoudendheid ondergaan. Hij is nu eenmaal een groot man, daar kan hij zelf als het ware niets aan doen. Een transparant leider ook, een democraat in hart en nieren, die zich ogenschijnlijk stoïcijns laat afzeiken door de bejaarde zeerob Johan Derksen. Je moet echt een kenner zijn om aan een nauwelijks waarneembare trilling van zijn mondhoeken Keslers ingehouden woede af te lezen.

Waar het onkruid bloeit

Ze kunnen winnen, ze kunnen verliezen, ze kunnen zelfs worden gehalveerd, maar uiteindelijk trekken ze altijd aan het langste eind: de mannen en vrouwen met een missie of een zending, die in vroomheid en zondebesef samenklitten onder de groene vlag van de christendemocratie. Het is net onkruid dat CDA. Soms tiert het welig in de vorm van een lieflijke boterbloem, maar als het niet anders kan, steekt het de kop op als berenklauw. Zoals nu. Het CDA groeit, waar nodig, tegen de verdrukking in, zelfs als een grijnzende, hoogblonde tuinman met spade en pokon klaar staat om het gewas te snoeien of te laten bloeien al naar gelang zijn politieke pet staat.

Revelatie van de Tour

Zo, de Tourmalet hebben we ook weer gehad. Herbert Joeks, Maartje Ducrot en Bogey voelden het kriebelen in hun benen. Dit in tegenstelling tot de renners, die hun benen niet meer voelden. De mooiste uitspraak van het Cocktail Trio vond ik: "Mentsjov komt makkelijk mee." Op dat moment lagen Schleck en Contador zo'n anderhalve minuut voor op de achtervolgende groep waarin Dennis Mentsjov en Robert Gesink dapper meereden. Ik weet niet wat erger is: de Tourmalet oprijden of naar het commentaar van Maartje Ducrot luisteren. Goeie genade, wat een ouwehoer is dat. Maar nu het gekke: je raakt er na een tijdje bijkans aan verslaafd.

Ik wil Oranje terug

Topvoetbal in Nederland: met een buitenmodel glas vrolijk schuimend Heineken bier door de grachten van Amsterdam varen. In je broek piesen van het lachen als Edson Braafheid voor de zoveelste keer luid schreeuwend een imbeciel nadoet. Maar ook: de ontroering bij Bert van Marwijk, die maar niet kan stoppen met zich af te vragen hoe het er in de hoofdstad zou hebben uitgezien als Oranje die laatste drieënhalve minuut van de verlenging had overleefd. Bert had namelijk een goed gevoel over de pinanties. Heremijntijd, kan het nog meer catenaccio?

Met Oranje op herhaling

Ik liep met mijn hond Betsy door het park. Je kon er een blad horen vallen. Vogels kwetterden er vrolijk op los. Ze werden nu en dan onderbroken door het geluid van een routineus bespeelde vuvuzeela. Ik dacht aan de avond toen Ajax, in Wenen, zijn vierde Europa Cup 1 won. Toen wandelde ik in een voorjaarsregentje door hetzelfde park. Net als gisteravond waren mijn oren als antennes op omgevingsgeluiden gericht. Destijds hoorde ik een lichte orkaan van gejuich uit het clubgebouw van de voetbalvereniging opstijgen. Gisteravond kwamen de vreugdekreten tot twee keer toe van overal. Er werd ook vuurwerk afgestoken wat door Betsy geenszins op prijs werd gesteld.

Es lebe die Deutschen

Er is veel veranderd in Nederland. De idylle van vrijheid in veiligheid en tolerantie in saamhorigheid is doorgeprikt, links is uit, rechts is de mode, het allochtonenslot is van de mond, geen vel zo verschrompeld of er staat wel een tatoeage op, erotiek is vervangen door Yorinseks, het onuitroeibare anti semitisme tiert welig in de rafelranden van de grote stad en de term lokjood brengt nauwelijks verontwaardiging teweeg. Ziehier de staat der Nederlanden. En als klap op de vuurpijl zijn we nu ook nog pro Duits. Let op: als Duitsland wereldkampioen voetbal wordt, zullen hier en daar in ons land spontaan bescheiden volksfeesten worden gevierd. Het moet niet gekker worden.

As van mijn vader

Dit is het tweede WK zonder mijn vader. Ik dacht aan hem op vaderdag, terwijl ik mij stond te scheren. Als jongetje mocht ik graag kijken hoe mijn vader zich in de keuken van onze bovenwoning in Amsterdam West schoor. Hij zette eerst een sportbril op met armen die als veren om zijn oren krulden, vervolgens schonk hij inmiddels kokend water in een kom, waarna het ritueel pas echt begon. Als hij zich sneed, wat zelden voorkwam, drukte hij een ogenschijnlijk doorzichtig steentje tegen het wondje. "Aluin," zei hij, alsof nadere introductie overbodig was. Mijn vader schoor zich altijd twee keer. Die gewoonte heb ik van hem overgenomen, ook als is met mijn baardgroei en het materiaal van tegenwoordig één keer genoeg. Mijn vader stierf in 2004, nog geen twee maanden voor hij negentig zou worden. Ik was er niet bij om redenen die niemand iets aangaan. Wel mocht ik een woordje spreken tijdens zijn uitvaart in Den Haag. De as van mijn vader werd enige tijd later op een speciaal daartoe uitgevaren boot voor de kust van Hoek van Holland aan de elementen prijsgegeven. Mijn vader is dus verstrooid. Is. Niet was. Bij leven is hij voorzover mijn herinnering strekt nooit verstrooid geweest.

Foppe is de kampioen

Ik zat verveeld te kijken naar de wedstrijd... Tja, ik ben alweer vergeten welke. Er was in ieder geval geen bal aan. Dat is zo'n beetje het verhaal van het WK tot nu toe. Angstvoetbal begeleid door de debiliserende klank van de massavuvuzela. Op het moment dat ik dit schrijf zoemt die gekmakende superbromvlieg alweer ruim 55 minuten boven Pretoria. Servië en Ghana koesteren de brilstand. Wanneer gaat het WK nou eens echt beginnen? Hoe dan ook, ik zat dus verveeld te kijken naar die wedstrijd en het spel was zo matig dat ik naar Nederland 2 zappte. Omrop Fryslân. Normaliter reden om onmiddellijk door te schakelen, ware het niet dat ik Foppe de Haan zag. Hij stond in Kaapstad. Ik bleef even hangen en ondanks het feit dat ik een bloedhekel heb aan documentaires waarin mensen die vloeiend Nederlands kunnen spreken worden ondertiteld, zat ik de hele 'rit' uit

De zwanenzang van Jépé

Diep, heel diep in zijn zachtgroene hartje weet hij het heus wel: morgen is het gedaan, fini, vorbei, game, set and match to Rutte. Maar tot het allerlaatste moment gaat hij er voor, ook nu hij zelfs door zijn geestverwanten is verlaten. Eén voor één zijn ze van het zinkende schip gesprongen en toen hij, zoals een goed kapitein betaamt, als laatste op de brug stond, kwam een torpedoboot langszij met aan de periscoop de Naoorlogse Verzetsheld Dries van Agt, als premier een vriend van Israel en thans schouder aan schouder optrekkend met Frau Gretta, de Jeanne d'Arc van de Apollolaan. Dries was wel bereid de genadeslag toe te brengen in de vorm van een grimlachend afgevuurde torpedo. "Er is altijd een goede baan voor hem in het ruime buitenland," sprak Dries, die zijn lippen altijd zo zorgvuldig beweegt dat het net is alsof hij zichzelf nasynchroniseert. Het ruime buitenland... Wat enig gevonden van de nieuwe vriend van Hamas. Er werd besmuikt gelachen. Arme Jan Peter Balkenende.

Onze jongens van stavast

Ik heb zojuist nog even Teletekst en de website van Voetbal International geraadpleegd, maar er zijn geen nieuwe ontwikkelingen. Nou ja, Robben traint apart, dat wel, maar Mathijsen is weer fit. Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat Mathijsen iets mankeerde. Ik let er niet zo op bij types als Mathijsen. Wat dat betreft ben ik een echte Nederlandse voetalliefhebber. Verdedigers zijn een noodzakelijk kwaad. Het gaat om de Robbens, de Van Persies, de Sneijdertjes en de Van der Vaarten. Joris heet-ie van z'n voornaam, Mathijsen bedoel ik. Dat klinkt weinig uitnodigend en al helemaal niet eigentijds. Nou ja, als hockeyer zou hij met die voornaam nog wel kunnen wegkomen, maar in een voetbalstadion hoor ik het Oranjelegioen niet gauw "Joris, Joris" scanderen.

Willem II de sigaar?

Ja, ik weet het, die kop is flauw, maar ik heb mij jaren geleden voorgenomen dat melige grapje een keer te maken en nu heb ik een aanleiding. Dus laat mij nou ook eens lachen. Willem II. De voetbalclub bedoel ik. Staat op punt van failleren. Dat zo'n mooi woord zo'n grimmige betekenis kan hebben. Failleren... een erotische vorm van fouilleren. Zoiets. Maar ik dwaal af. Willem II is bijna naar de knoppen. Geheel in de lijn van hardleerse voetbalbestuurders, kampt de club wederom met een miljoenenschuld en het is maar de vraag of de gemeente Tilburg eveneens wederom wil bijspringen.

Spijkers boven de haard

Boxmeer. Ik dacht dat het ergens in Zuid Holland lag. Misschien had ik mazelen toen Boxmeer in mijn lagere schoolklas voorbij kwam, of ik was er met mijn gedachten niet bij, dat kan natuurlijk ook. Aan het aardrijkskundeonderwijs dat ik heb genoten kan het in ieder geval niet hebben gelegen dat ik er met Boxmeer zover naast zat. Ik ben nog van de tijd dat we de kaart van Nederland opdreunden. Alsof we in de jaren vijftig elk moment naar Hoogezand - Sappemeer konden afreizen en naar al die overige steden en dorpen die tegenwoordig via Google Earth je huiskamer binnenkomen. Boxmeer dus. Niet ver van Nijmegen. Ooit gezegend met een klooster waar karmelietessen nonnen een streng en sober bestaan leidden. De nonnen zijn weg, maar het klooster staat er nog. Je kunt er tegenwoordig logeren op vier sterrenniveau.

De doif is... eh

De kleine witte moordenaar had het 'm weer geflikt. Ot, kater van het Friese platteland en broer van poes Sien, was een volwassen duif te slim af geweest. Of die duif was misschien net zo dom als de duiven die soms stoïcijns voor je auto lopen en niet in de gaten hebben dat ze op het punt staan met de grond gelijk te worden gemaakt. Hoe dan ook, mijn echtgenote zag opeens die duif in de vensterbank en wel aan de binnenkant van de woonkamer. "Ot heeft een duif te pakken genomen," riep ze naar boven waar ik in mijn werkkamer zat. Ik spoedde mij naar de trap, maar toen ik de woorden "Hij ligt binnen, Solo ga daar eens weg" hoorde, bleef ik als door een adder gebeten staan. Solo is één van onze twee honden. Een bijzonder enthousiaste, uit zijn krachten gegroeide kruising tussen een labrador en een koningspoedel. Heel zielig, enig kind en toch verstoten door zijn moeder, vandaar de naam: Solo. Ja, echt iets voor Solo om kwispelend op die duif af te stormen. Gatverdamme, een gewonde duif in huis. Mij niet gezien!

De groeten uit Asland

Ik wandelde met mijn honden door het park en ik vroeg mij af: waar is in vredesnam die aswolk? Het was perfect lenteweer. Niet te koud, niet te warm, een strakblauwe hemel en vrijwel geen wind. Dat laatste schijnt ons met die aswolk juist tegen te zitten. Een onverwachte aprilstorm zou de economie miljoenen besparen, want nu ligt al dagenlang het vliegverkeer plat. Hoeveel bewoners van Halfweg Zwanenburg hebben hun huisarts om slaapmiddelen gevraagd, omdat ze het vertrouwde geluid van de Boeings en de Airbussen missen?

De echte held bloosde

De man met de bivakmuts beukte met al zijn kracht een metalen honkbalknuppel op de opmerkelijk stevige tafel. Een siddering voer door de tafelgenoten die nog geen vijf minuten eerder vrolijk kwebbelend naar het nagerecht hadden uitgekeken. Voor mij was dit het moment waarop ik had gewacht. Ik wist dat ik snel moest handelen, maar ik had de afstand naar de tweede overvaller, die de kok en de leerling kok onder schot hield, zorgvuldig geschat. Nu! dacht ik en ik zwaaide het bord dat ik heimelijk in mijn rechterhand had geklemd als een discus tegen de bivakmuts. De man slaakte een kreet, zijn greep om de honkbalknuppel verslapte, ik rukte het wapen uit zijn hand en gleed als het ware in één vloeiende beweging naar de benen van zijn maat met het vuurwapen. De knuppel trof de onverlaat bovenop een knie. Ik hoorde het bot kraken. Die loopt voorlopig geen marathons, dacht ik met de koelheid die mij eigen is. Het pistool kletterde op de grond. Ik trapte het weg, gaf de ontwapende schutter voor alle zekerheid nog een klap met de honkbalknuppel en concentreerde me daarna op de andere misdadiger, die met beide handen aan zijn bivakmuts stond te trekken. Er liep bloed onderuit. Even later stormde de politie het restaurant binnen. "Neem dat zootje maar mee," gromde ik. Ik grijnsde naar de eigenaar van het restaurant en zei: "Whisky on the rocks."

Een dinosarus onder Geneve

Wat een geluk dat wij als land Robbert Dijkgraaf hebben. Open blik, ruime geest, even vriendelijke als heldere ogen en een glimlach die als gebeiteld om de mondhoeken krult. Beetje James Spader, maar dan niet geacteerd. Maar evenzogoed wel cum laude afgestudeerd in de theoretische natuurkunde. En ook nog de Rietveld Academie gedaan. Multitalent. En toch zo aards. Robbert kan de ingewikkeldste dingen in een paar zinnen zo uitleggen dat het net is alsof je het snapt. Cruyff, maar dan wetenschappelijk verantwoord.

You're welcome Mister President

Voor wie dacht dat mijn relatie met Barack Obama een grapje is, druk ik onderstaande e-mail af, die ik vandaag ontving. Ik zal de tekst niet vertalen, want dan ga ik blozen en ik ben er ook te bescheiden voor. Maar het doet me goed dat mijn vriend Barack, in zijn hoedanigheid van president van de Verenigde Staten, mijn rol in de totstandkoming van een historisch besluit prijst. Need I say more?

Met de beste bedoelingen

De overbuurman.
Kijk, nou doe ik het ook. Nou lucht ook ik mijn hart over wat dat arme kind is overkomen. Geef ook ik toe aan de behoefte die gevoelens van totaal onbegrip en verbijstering naar buiten te brengen. Alsof de nabestaanden van het meisje er ook maar iets aan zouden hebben. En toch glijden mijn vingers over de toetsen, zoekend naar woorden die passen bij een drama dat het bevattingsvermogen ontstijgt, maar ook naar een verklaring voor de orkaan van reacties die het teweeg heeft gebracht.

Een moment van weemoed

Ich weiss nicht was soll es bedeuten, dass ich zo traurig bin.

Mijn zoon is het huis uit. Niet met ruzie hoor, maar gewoon omdat het in de loop der dingen een logische stap was. Eenendertig, een paar jaar op de wachtlijst van Woningnet gestaan en toen was het zomaar raak. Bingo! Een leuk appartement in Almere Stad. Ruim, goed onderhouden, twee jaar geleden de keuken en een jaar geleden de badkamer gerenoveerd, metersbreed balkon, prachtig uitzicht over het Weerwater. Nee, een buitenkansje.
Maar toch.

Nader tot De Roon

Eindelijk deed de PVV mee aan een debat in Almere. De krachtmeting was georganiseerd door de krant Almere Vandaag en vond plaats in theater De Roestbak, dat waarschijnlijk zonder pardon wordt wegbezuinigd als de paladijnen van Wilders in Almere aan de macht komen. Ik trad op als lijsttrekker van Leefbaar Almere. Na woensdag 3 maart worden we als grootste oppositiefractie afgelost door de PVV. Dat staat nu wel vast. Of er moeten nog een paar partijen zijn die alle aan de gemeente gelieerde instellingen een hoofddoekjesverbod, volgens een nog op te stellen Kopvoddenverordening, willen opleggen.

Meer artikelen...

Pagina 2 van 6