Es lebe die Deutschen
Er is veel veranderd in Nederland. De idylle van vrijheid in veiligheid en tolerantie in saamhorigheid is doorgeprikt, links is uit, rechts is de mode, het allochtonenslot is van de mond, geen vel zo verschrompeld of er staat wel een tatoeage op, erotiek is vervangen door Yorinseks, het onuitroeibare anti semitisme tiert welig in de rafelranden van de grote stad en de term lokjood brengt nauwelijks verontwaardiging teweeg. Ziehier de staat der Nederlanden. En als klap op de vuurpijl zijn we nu ook nog pro Duits. Let op: als Duitsland wereldkampioen voetbal wordt, zullen hier en daar in ons land spontaan bescheiden volksfeesten worden gevierd. Het moet niet gekker worden.
Ja hoor, ik weet het, de Duitsers hebben een frisse ploeg op de been gebracht. Beetje onduits zou je haast zeggen. Maar moet dat meteen tot overdreven blijken van genegenheid leiden? Ik bedoel, nog niet zo lang geleden kreeg je al een onderscheiding van de Duitse ambassadeur als je een of ander onbetekenend essay over de verhouding tussen ons en de oosterburen had geschreven. Daar doen ze het niet meer voor. Nu moet je bijkans zinspelen op een naturalisatie tot Duitser.
Ik moet eerlijk toegeven dat qua voetbal de rollen zijn omgedraaid. In Zuid Afrika speelt Oranje op z´n Duits en Duitsland op z´n Oranjes. Dat is allemaal goed en wel, maar moet dat dan ook direct leiden tot verafgoding van wat eens onze aartsrivaal was? Goeie genade, 1988 ligt pas tweeëntwintig jaar achter ons! Die ontlading na dat doelpunt van Marco van Basten vlak voor tijd in Hamburg... Alsof we de oorlog alsnog hadden gewonnen! Over die triomf zijn boeken geschreven. Bijvoorbeeld het werkje 'Nederland Duitsland voetbalpoëzie', dat ik zojuist uit mijn boekenkast heb getrokken. Mijn handen zitten onder het stof, dat ook langzaam in mijn toetsenbord kruipt. Het boek is dan ook in 1989 uitgegeven en ik heb het sindsdien niet al te vaak bestudeerd. Maar er staan wel gedichten in die tekenend zijn voor die tijd. Veel rommel van goed willende voetballers, maar ook dit juweeltje van J.A. Deelder: '21-6-88 (de titel, FH); O hoe vergeefs; des doelmans hand; zich strekte naar de bal; die éen minuut; voor tijd de Duitse; doellijn kruiste; Zij die vielen; rezen juichend; uit hun graf'.
Ik denk dat zo'n vers in het Nederland van nu niet echt op prijs wordt gesteld. Zelfs Johan Derksen is een Schlachtenbummler, nou dan weet je het wel. Hij zei gisteren nog bij RTL dat de Bundestrainer, Joachim Löw, een aardige man schijnt te zijn. Schijnt. Johan trekt informatie allang niet meer na. Hij gaat tegenwoordig af op zijn schrijfkoelies en zijn boerenverstand, want hij zit er toch maar ter vulling van de tijd rond de reclameblokken. Maar geen kwaad woord over de Duitsers. Alsof Basil Fawlty door de studio's beent en alle presentatoren/analisten op het hart drukt: "Don't mention the war." Nou ja, het hangt er maar vanaf welke oorlog. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Nederland neutraal, maar ging de sympathie toch duidelijk naar de Duitsers uit. Dit terzijde.
De tijden zijn veranderd. Nog even en we bieden ons als provincie bij Merkel aan. En niemand die nog wil horen van Gullits gedicht 'Das grösste Wunder'. Twee regels slechts: 'Het grootste wonder is geschied; M'n haan is nat en het regent niet'.