Sylvia 'lost' in Muziekwijk
Ik ken Sylvia Witteman al jaren, ook al heb ik haar nooit in levenden lijve ontmoet. Mijn echtgenote las met grote regelmaat voor uit (nooit twee voorzetsels achter elkaar zetten, zou Annemarie Oster schrijven) Sylvia's verzamelde werk. Syl had namelijk jarenlang een column in de bijlage van de Volkskrant, die ik vrijwel nooit lees. Vraag me niet waarom. Misschien is het omdat ik op zaterdagochtend een echte krant naast mijn ontbijtbord wil hebben, geen tijdschriftje. Gelukkig hield mijn echtgenote mij vrijwel wekelijks op de hoogte van de ontwikkelingen in het gezin Witteman dat, volgens Sylvia zelf, bestaat uit een stelletje verwende kinderen en een 'huisgenoot' die P. heet. Met P. had ik het soms te doen. Hij leek mij een brave, ja zelfs oersaaie held op sokken. Het duurde geruime tijd voor ik doorkreeg dat P. een gewaardeerde correspondent in den vreemde was. Inmiddels leidt hij de redactie van de Volkskrant en heb ik hem al eens op televisie gezien. De man viel mij honderd procent mee. Het type welwillende psycholoog, zou ik zeggen. Dat moet ook wel met zo'n gezin.
Onderlaatst begaf Sylvia zich naar Almere. Een hele expeditie voor iemand die in het Amsterdam van de modieuze kindernamen, door geëmancipeerde zzp'ers aangedreven bakfietsen en gadgetwinkeltjes resideert. Als ik me niet vergis wonen Sylvia, huisgenoot P. en hun vroegwijze bengeltjes in Amsterdam Zuid, niet ver van Gretta D., de Jeanne d'Arc van de Apollolaan. Hoe dan ook, Sylvia kreeg opeens de aanvechting om een kijkje te nemen in Almere. De aanleiding was bizar. Ze had op een of andere website gelezen dat een ontzielde Spanjaard drie weken onopgemerkt in zijn nieuwbouwwoning in Almere Muziekwijk had gelegen. Dat bleek een grap te zijn, maar daar trok Sylvia zich niets van aan. Ze wilde wel eens weten hoe het is om in Muziekwijk te leven. Dus stapte ze op de trein die haar door het groen van het oude land via de Hollandse Brug in no time naar Station Almere Muziekwijk bracht, waar zij op een doordeweekse ochtend arriveerde.
Daar stond ze dan met haar goede gedrag. Veel leven was in Muziekwijk niet te bekennen. Zeg maar gerust dat er geen ene moer te doen was. Het viel Sylvia zwaar die bruuske overgang van het altijd bruisende Mokum naar een wegens forenzisme verlaten nieuwbouwwijk te verteren. We hebben het hier over een veelzijdige vrouw die haar hand niet omdraait voor een verjaardagsfeestje buitenshuis met 15 (zegge: vijftien) Amsterdamse lieverdjes die met hun ongebreidelde geschreeuw zelfs de meest geharde klanten uit McDonalds kunnen verjagen. Een dame die niet alleen goed kan schrijven, maar dito kan koken en die daar dan ook weer over schrijft. Ik word al moe als ik er aan denk. Niet dat ik haar wil ontmoedigen, want dankzij Sylvia bereidt mijn echtgenote frequent een gerecht dat wij 'stinkpasta' noemen en dat zelfs door een culinair onbenul als ik in een handomdraai kan worden klaar gemaakt. Twee blikjes gesneden ansjovis, olijfolie, knoflook, een flinke hoeveelheid sliertjes waarvan ik de naam telkens vergeet... Et voilà!
Ik weet het, ik dwaal af, maar dat lijkt me logisch, want wat moet je in vredesnaam over Muziekwijk op Maandag schrijven? Er zijn plekken in Almere waar het zelfs op een doordeweekse dag goed toeven is, maar Muziekwijk... Het is een groot misverstand te veronderstellen dat de naam van een wijk een directe relatie heeft met het karakter van zo'n stadsdeel. Zo wandel ik, op weg naar de Amsterdam Arena, vaak door een literatuurwijk in Zuidoost. Het lijkt mij toe dat daar weinig gelouterde schrijvers wonen. In de Berthold Brechtstraat is een GGZ instelling gevestigd die ook naar de gevierde auteur is genoemd. Vaak zitten er half gedrogeerde zielepoten voor de deur. Hun uitzicht bestaat uit een op Ajaxsupporters na verlaten straat die er niet zelden uitziet als een openlucht kringloopwinkel, gezien het huisraad dat er op een toevallig voorbijkomende vuilnisauto staat te wachten. Zo is het ook in Muziekwijk. Denk niet dat daar, als je uit de trein stapt, opeens een orkest begint te spelen. Niks ervan. De Gershwinstraat ligt er net zo verlaten bij als de Berthold Brechtstraat in Zuidoost, op het huisraad na dan.
Sylvia keerde een illusie armer en een column rijker terug in Amsterdam. Wij, de toch al door de Volkskrant zo ten onrechte geplaagde bevolking van Almere, konden weer eens tandenknarsend lezen in wat voor kudtstad wij wonen. En ja hoor, we gingen reageren. Wat dat betreft zijn Almeerders net missionarissen. Ze willen zo graag de buitenwereld in hun liefde voor Almere laten delen, maar voorlopig blijft het preken voor eigen parochie.
En nou doe ik het ook. Niet eens naar aanleiding van die column, maar omdat ik wethouder Adri Duivesteijn voorbij zag twitteren met een reactie op een reactie van Sylvia Witteman die mij was ontgaan. De wethouder nodigde Sylvia uit voor een rondleiding door Almere met schrijver dezes. Jippie! Zou ze de uitdaging aannemen? Doe het, doe het Sylvia! Ik wil alles weten over Aaf Brandt Corstius en Annemarie Oster, mijn twee heldinnen van de Volkskrant.
En natuurlijk ook over jou gekkie.