Harry en de Hoefijzers
Daar ben ik dan. Het nieuwe jaar is al bijna vijf dagen oud. Ik had vakantie en ofschoon je zou zeggen dat ik dus zeeën van tijd aan deze hobbysite kon besteden, pakte het anders uit. Ik kreeg gewoon niets uit m'n handen. Lamlendig lanterfanteren, dat was de afgelopen week mijn belangrijkste bezigheid. Maar wel lekker eigenlijk. Nog iets meegemaakt? Kleine dingen. Hoewel...
In de nacht van oud op nieuw ging ik om een uur of half vijf de honden uitlaten. Wadend door de resten van een waardig Kredietcrisisvuurwerk bereikte ik het parkje waar mijn viervoeters de weg ook zonder de lijn wel kennen. Ik hield even in om een zwaar slingerende fietser voorrang te verlenen. Het was een man die op noch om keek en ik vroeg mij af of hij dronken was of gewoon compulsief. Hij zwaaide namelijk met grote nauwgezetheid van links naar rechts over het fietspad, alsof hij een tevoren bedacht patroon volgde.
Ondanks het late of zo u wilt vroege uur, hoorde ik het geknal van vuurwerk dat met monotone regelmaat werd afgestoken. Het klonk als afweergeschut in een oorlogsgebied op CNN. Ook al ben je puber, welke bevrediging vind je in het 's ochtends om half vijf door koude straten slenteren met een stapel rotjes in je jaszak?
Middenin het parkje stuitte ik op een man die languit op het fietspad lag. Naast zijn fiets. Het was niet de zwalker die ik even eerder voorrang had verleend. Het leek mij geen goed idee mij samen met de honden over de man te buigen, dus bleef ik op een metertje afstand van de gevallen fietser staan. "Kunt u opstaan?" vroeg ik en het klonk alsof ik de man er aan herinnerde dat zijn wekker voor de zoveelste keer was afgegaan. Het duurde even voor hij antwoord gaf. "Rijdt me zo omver, die bijdehand." Voor een slachtoffer gedroeg hij zich nogal onvriendelijk. Hij krabbelde overeind, zette zijn handen in zijn rug, kreunde en bromde: "Zegt gewoon niks, die bijdehand." Hij klauterde voorzichig op zijn ongedeerd gebleven karretje, mompelde iets dat klonk als "bedankt" en reed weg op de fiets.
De honden en ik vervolgden onze weg. Bij een busbaan verscheen uit de nevel opeens een groepje van vier eh... primaten. Ik geloof niet dat ik een ander woord kan vinden om het kwartet beter te beschrijven. De primaten gooiden in het wilde weg rotjes om zich heen en stootten daarbij klanken uit. Haaajaaa, oeweehee. Meer kan ik er niet van maken. Of nee, nu doe ik hen tekort, af en toe hoorde ik een woord. "Ouweeeeh," riep de grootste primaat, die voorop ging. Een rotje kwam gevaarlijk dicht in mijn buurt. Het leek mij geen moment om een gesprek aan te gaan over de jeugd van de primaten en hoeveel aandacht zij thuis tekort kwamen. Soms moet je zelf als een primaat optreden, al was het maar om het vege lijf te redden. Ik trok de lijnen van de honden strak en zei zacht doch volstrekt duidelijk: "Attent." Hoe ik op dat woord kwam weet ik niet, maar ik schiet elke keer in de lach als ik er aan terugdenk. "Attent", als je het met de juiste intonatie uitspreekt, klinkt het heel dreigend. Mijn honden zijn vrij groot en ze doen niemand kwaad, maar dat wisten die primaten niet. "Wacht," zei ik tegen de honden, alsof ze op het punt stonden de aanval te openen. Ze volgden maar wat graag mijn commando op, maar ook dat wisten de primaten niet. Om een lang verhaal kort te maken, de primaten wierpen mij en vooral mijn honden een geringschattende blik toe en verdwenen vervolgens in dezelfde nevel als waar ze uit waren opgedoken.
Verder van het westelijk front geen nieuws. Nou ja, die demonstratie tegen Israël dat weer eens heetgebakerd reageert op een paar duizend onschuldige raketten van Hamas. Een bijna aandoenlijk filmpje op het internet waarop wij zien hoe Harry van Bommel schouder aan schouder gaat met Gretta Duisenberg. Ik moest ineens denken aan een jonge bouwvakker die eind jaren zestig op een camping in Noord-Holland, dat je toen nog met een streepje tussen Noord en Holland schreef, allerlei grapjes maakte over niet bestaande bands als 'Rudie en de Roetepoepers' en 'Harry en de Hoefijzers'. Ik weet niet waarom, maar die vergelijking drong zich onweerstaanbaar aan mij op. Harry en de Hoefijzers, een maatschappelijk geëngageerde band onder leiding van Harry van Bommel, bekend van de nummer 1 hit 'Hoe je ook lult, Israël heeft altijd de schuld'. In het Hamasrakettenvrije Amsterdam trok hij samen met de Jeanne d'Arc van de Apollolaan op tegen Israël. "Intifada, intifada, Palestina vrij!" riepen zij. Achter hen (zie het filmpje op de websites van o.m. GeenStijl en de NRC) werd "Hamas, Hamas, joden aan het gas" gescandeerd. Harry en Gretta zijn zich van geen kwaad bewust.
"Wir haben es nicht gehört."
Zielig.