Hartje strandt in barrage
"Dag opa Frits, met Annamarie." Alsof ik haar tienjarige stemmetje door de telefoon niet zou herkennen. "Hoe is het gegaan?" vroeg ik. Het was zondagmiddag. Een dag eerder waren we bij onze Drentse kleinkinderen op bezoek geweest. De kleine Carice was jarig. Ze werd drie en wilde "veel cadeautjes, barbies". Seun en Nife completeren het kleurrijke kinderkwartet. Annamarie is de oudste. Zij deed die zondag mee aan een springconcours met haar pony Mickey. Een gezeglijk paardje dat door Anna met vaardige hand wordt bereden. Als onderdeel van de wedstrijd gingen de deelnemertjes verkleed. De beste creaties kwamen in aanmerking voor prijzen.
Annamarie had besloten als hartje te gaan. Alle beschikbare oma's, biologisch of angehaucht, werden ingezet om een hartje te produceren waarmee de kleine amazone in de arena kon gloriëren. Oma Fineke, mijn gade, is nogal handig met naald en draad. Samen met Anna naaide zij tientallen roosjes op een uit twee kussens gefabriceerd hart dat als een sandwich om het ranke lijfje van Annamarie werd gehangen. Terwijl Carice door de kamer buitelde, showde Anna met glanzende ogen van voorpret de creatie. "Nou," zei ik; "als je valt, werkt dat ding als een body protector." Ik begon uit te leggen wat een body protector is en dat ik als honkbalcatcher een jaar of tien zo'n ding had gedragen, maar Annamarie onderbrak mij met de mededeling dat zij heus wel wist wat een body protector is. Die draagt ze namelijk tijdens het paardrijden, behalve als ze een hartje uitbeeldt.
Ik vroeg dus: "Hoe is het gegaan?" Annamarie begon haar relaas met de woorden: "Heel goed, tot de barrage. Toen zijn Mickey en ik over de kop geslagen." Mijn hart sloeg over. "Heb je je bezeerd?" vroeg ik bezorgd. Mickey kwam even op de tweede plaats, er waren toch geen animal cops in de buurt. Ja, ze had zich bezeerd, al klonk ze gelukkig vrij monter. "Het stukje tussen mijn bovenlip en m'n neus is opengegaan, op mijn neus zit een rode plek die wel blauw zal worden en verder heb ik een buil op mijn hoofd," rapporteerde Annamarie. Ze zei het luchtigjes, alsof ze de zaak alweer bijna vergeten was. "O ja," ging ze verder; "Ik wil tegen oma Fineke zeggen dat ik met mijn hartje de tweede prijs heb gewonnen."
De telefoon verhuisde naar één van de grondleggers van Anna's succes. Toen de verbinding eindelijk was verbroken, schetste mijn echtgenote nadere details van Annamaries onvrijwillige koprol. Mickey was ietwat druistig, dus Anna moest hem terugnemen, zoals dat in het paardensportjargon heet. Voor de vierde hindernis in de barrage moest het paardje een wending naar links maken. Het dier struikelde en sloeg, met Annamarie, over de kop. Gelukkig viel Mickey niet over Anna heen, dus op een paar kleine verwondingen na leek de zaak goed te zijn afgelopen. Maar al gauw bleek dat Annamarie niet helemaal bij de les was. Ze maakte een paar vreemde opmerkingen, begon te klagen over pijn in haar hoofd en zat dan ook weldra bij een huisarts. Die stelde een mogelijke lichte hersenschudding in het vooruitzicht, maar het kon ook meevallen en dan mocht Annamarie maandag gewoon naar school.
Het viel mee. Annamarie is, voor zover mij bekend, vanmorgen gewoon naar school gegaan. Met gepaste trots vanwege de tweede prijs voor haar originele gelegenheidskleding. En een stoer verhaal over haar valpartij in de barrage.