Een boot vol koopjesjagers
Met een gevoel van triomf ging ik aan boord van de salonboot die ons vierkoppige gezelschap drie uur over zo'n typisch Hollandse rivier zou varen in het kader van een 'Moonlight cruise'. Het was zeven uur en de maan was in geen velden of wegen te bekennen, maar dat kon de voorpret niet drukken. Mijn triomfgevoel kwam voort uit de wetenschap dat ik de aanstaande boottocht met koud en warm buffet voor een habbekrats had binnengehaald. Vier personen, 57 euro, in totaal! Goed, ik had er een paar uurtjes nachtrust voor opgeofferd om op een incourant tijdstip toe te slaan op de website van Vakantieveilingen.nl, maar de buit was er dan ook naar. Op de site van de organiserende rederij had ik gelezen dat zo'n arrangement normaal gesproken maar liefst 42,50 euro per persoon kost. Honderddertien euro voordeel. Een meesterzet van Frits de zakenman.
De ontvangst was allervriendelijkst. Veel plezier de komende drie uur. En of we behoefte hadden aan gele plastic muntjes waarmee de drankjes konden worden betaald. Eh, ja natuurlijk, wat is zo'n heerlijk buffet zonder een glaasje wijn, nietwaar? De muntjes kostten 2,50 euro per stuk. Het pinapparaat had het helaas begeven, maar met vereende krachten brachten we nog een aanzienlijk sommetje contant geld bijeen. Ons tafeltje voor vier personen was keurig gereserveerd. Op mijn naam. Ik werd er warm van. "Niet om je heen kijken, maar hier zitten dus mensen die gewoon 42 euro 50 per persoon hebben neergeteld," hield ik mijn echtgenote en onze vrienden Hansje en Joop voor. Met gedempte stem, want ik wilde niet onnodig jaloezie wekken.
Het schip zette zich in beweging, er werd stokbrood met een Liddlachtig kaassmeersel - naar later bleek het koude buffet - geserveerd en kort daarop arriveerden de drankjes. Na de eerste slok van wat een droge witte wijn heette te zijn, wist ik dat het stug doordrinken zou worden om aan die eigenaardige, zurige smaak te wennen. Maar we hadden drie uur de tijd, dus dat zou wel lukken. Links naast ons zaten ook vier mensen aan een tafeltje. Eronder ontwaarde ik een kinderwagen waar een zorgzame moederhand nu en dan een plakje stokbrood in schoof. Aan de vermoedelijke vader vroeg ik langs mijn neus weg: "Leuk hè zo'n boottochtje, maar wel een beetje prijzig, vind je niet?" De man keek mij verbaasd aan. "Vijfendertig euro voor z'n vieren en de baby gratis," zei hij en terwijl hij een stukje stokbrood naar zijn mond bracht, voegde hij er aan toe: "Vakantieveilingen.nl." Ik verlegde mijn blik naar de tafel aan stuurboord waar een oplettende passagier de korte conversatie ter bakboordzijde had gevolgd. "Ja," knikte hij enthousiast; "Vakantieveilingen.nl, het is voor ons de vierde keer."
De vierde keer! Niet naar de prijs vragen, hield ik mijzelf voor, maar dat was niet nodig, want die kwam vanzelf. "Vijfenveertig euro," meldde de passagier. In minder dan vijf minuten was ik van zakelijk genie tot druiloor gereduceerd. We zaten op een boot vol koopjesjagers en naarmate de trip vorderde kon ik mij steeds minder aan de indruk onttrekken dat het arrangement speciaal op die categorie was afgestemd.
Onze innemende reisleidster vroeg aandacht voor de feestelijke onthulling van het warme buffet. Het gezelschap dat met zijn vierde reis bezig was, richtte de blik geroutineerd op het voordek waar ik de contouren waarnam van iets dat op een luik leek. Het bleek de bovenkant van een lift te zijn, die langzaam uit het beneden dek oprees teneinde het warme buffet in volle glorie te onthullen. De hele ceremonie had nog het meest weg van een omgekeerde teraardebestelling. Alsof je een doodkist uit een graf omhoog zag komen. Ter opluistering van het geheel was zelfs voor een bloemetje gezorgd. Ik voelde een lichte weerzin om mij aan de op deze wijze gepresenteerde lekkernijen te buiten te gaan, maar mijn maag knorde. Het personeel gaf per tafel aan welke Vakantieveilers op het dampende voedsel mochten aanvallen. Wij waren vrij vlot aan de beurt en zo schuifelden we met een bord langs witte huishoudrijst, iets te lang warm gehouden frites, salades uit het vriesvak van de dozensupermarkt, gehaktballetjes zonder vlees, redelijk te behappen satéstokjes, gebakken kippenvleugeltjes en een enorme schaal appelmoes. Voor het dessert werd verwezen naar een kaart waarop tevens het aantal benodigde plastic muntjes voor het toetje naar keuze was vermeld.
Tijdens de maaltijd boog Hansje zich over haar bord, keek ons met lichte verbijstering aan en zuchtte: "Het is echt allemaal vies." Ik haast mij hier aan toe te voegen dat zij slechts háár mening verkondigde. De man aan bakboord schepte vier keer op en likte gelukzalig zijn lippen af, alsof hij zojuist van een exclusief diner in een twee sterrenrestaurant had genoten. Joop en ik begaven ons naar buiten om in de herfstkou van het avondlijk decor te genieten. De maan liet nog steeds verstek gaan. "Je ziet geen flikker," zei ik. Twee dames voegden zich bij ons. Joop zei met een stalen gezicht: "Het eten is heerlijk, hè?" De dames keken hem verbijsterd aan. "Hij bedoelt, het is niet te vreten," hielp ik hen uit de droom. Ze vielen zowat op de grond van het lachen. "Vakantieveilingen.nl zeker?" vroeg ik. Een nieuw lachsalvo maakte een verbaal antwoord overbodig.