Asymetrisch op de waardenschaal
Michael Jackson is dood. Dit voor het geval u uitsluitend deze website leest en verder met oogkleppen op en oordoppen in door het leven gaat. Als dat niet zo is, bent u wellicht net zo verbijsterd als ik over de allesoverheersende, wereldomspannende aandacht voor het overlijden van de King of Pop. Ik ontving zojuist een e-mail van Bol.com onder de titel "In memoriam the King of pop", want Michael Jackson is natuurlijk ook gewoon handel en dat zal hij nog heel lang blijven.
Ik had niet zoveel met Michael Jackson, maar daar heeft hij niet onder geleden. Vroegûh, toen hij nog gewoon een leuke donkere krullenbol was, vond ik Michael best aandoenlijk. Er gingen toen al verhalen over de drilcultuur die door pa Jackson aan zijn getalenteerde kroost werd opgelegd en ik had het met die kinderen te doen. Maar verder dacht ik dat het succes van de Jacksons, inclusief het pareltje Michael, van voorbijgaande aard zou zijn. Ik heb me dus vergist en niet zo'n beetje ook. Die olijke krullenbol groeide uit tot de King of pop.
Het zijn van King of rock en pop kent een belangrijk nadeel: de uitverkorenen zijn het aan hun stand verplicht niet oud te worden. Een king die mummelend wegkwijnt in een verpleeghuis overleeft als het ware zichzelf en zal dan ook reeds bij leven in de vergetelheid raken. Maar een king die keurig op tijd naar de eeuwige jachtvelden verkast, wordt overladen met eeuwige roem. Voor zolang als het duurt. Misschien heeft Michael voorvoeld dat hij als king niet oud mocht worden, want hij heeft er werkelijk alles aan gedaan om zichzelf fysiek te gronde te richten. Zijn geestelijke verwoesting lijkt hoofdzakelijk voor rekening van pa Jackson te komen. Hij heeft Michael een normale jeugd ontzegd.
Ik zat gisternacht naar CNN te kijken en eerlijk gezegd vond ik het een ietsepietsie gênant dat de King of pop Iran geheel en al van het beeldscherm had verdrongen. Het ging alleen maar over Michael. Larry King Live, op wiens grafsteen ik 'Larry King dead' zou laten graveren, sprak met Miko Brando, de zoon van, die zich misschien wel de beste vriend van Michael mocht noemen. Een aardige man, die wat moeizaam formuleerde, maar dat kwam wellicht door het verdriet dat hem telkens dreigde te overmannen. Verder zagen we Liza Minelli, met een merkwaardig ingevallen mondje, vanuit Parijs. Zij was in gezelschap van een mij onbekende artiest, die Usher of iets dergelijks werd genoemd en die wat Larry betrof geen nadere introductie nodig had. Ik weet niet zeker of Liza op weg naar de camera ongeschonden langs de champagne was gekomen, want ze leek af en toe de draad kwijt te raken, maar ook dat kan emotie zijn geweest. Want één ding werd uit alle vraaggesprekjes duidelijk: er heeft waarschijnlijk nooit een mooier mens dan Michael Jackson geleefd.
Dissonantje was een zielenknijper die Michael regelmatig terzijde had gestaan en die zijn twijfels uitsprak over collega's die de King of pop wel bijzonder gemakkelijk aan recepten hielpen in het kader van zijn medicijnverslaving. Was de king verslaafd, wilde Larry weten. Ja, bevestigde de shrink, de king was inderdaad verslaafd. Dat viel niet zo goed bij Miko Brando. Hij had de king een dag voor zijn dood nog gezien en gesproken en toen was er niets aan de hand met de king. Integendeel, de king was volop aan het repeteren voor zijn afscheidsvoorstellingen in Londen. Op België zag ik een aangedane collega-artiest van Michael die beweerde dat de king nog helemaal niet had gerepeteerd voor Londen, al vertelde hij er niet bij hoe hij dat wist.
De meest zinvolle opmerking noteerde ik uit de mond van een Belgische (oud) politicus in wie ik Marc Eyskens meende te herkennen, voormalig premier van het Verdeelde Land. Hij zei over de grenzeloze aandacht voor het verscheiden van de King of pop: "Ik denk dat er in de waardenschaal van de mensheid iets wel erg asymetrisch is."
Daar sluit ik me gaarne bij aan.