Wie van de drie?
Het was een middag werk, maar de kerstspullen staan weer in de schuur. Zelf heb ik geen hand uitgestoken. Ik zat een beetje gedeprimeerd toe te kijken hoe mijn echtgenote die hele vracht aan sfeermakers van hun voetstuk haalde en in dozen stopte. Daar ging de piano spelende kerstman in het karton, evenals het schattige tafereeltje op de ijsvijver, de bollen met figuurtjes in dwarrelende sneeuwvlokjes (drie keer schudden, nee het is géén roos) en de meterslange lichtslangen met Kema Keur. Ik vroeg of ik ergens mee kon helpen, maar mijn echtgenote maakte een afwerend gebaar. "Zet jij die dozen maar in de schuur, de rest doe ik." Ik heb een vrouw die mij begrijpt.
Vraag me niet hoe het komt, maar van zo'n rijke kerstuitstalling blijft altijd veel afval over. Dat is op zichzelf geen probleem, maar voor de verwerking van al die troep heb je tegenwoordig bijkans een opleiding afvallogistiek nodig. Achter in onze toch al niet zo ruim bemeten tuin staan maar liefst drie bakken. Eén voor het grofvuil en de schillen, één voor plastic en één voor papier en karton. We hebben ze met moeite zodanig kunnen parkeren dat we er nog langs kunnen, maar als de wildgroei in afvalscheiding zo doorgaat, zien wij straks door de bakken de tuin niet meer. Als u het mij vraagt, is het idee voor de drie bakken tijdens de Paasdagen ontstaan. Een milieuambtenaar hoorde zijn paaseieren zoekende kinderen de aloude hit 'Palm palm Pasen' kwelen en toen het grut afsloot met een krachtig "Eén ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een paasei" zag hij opeens het licht. Eureka! Eén bak is geen bak, twee bak is een halfbak, drie bak is een afvalbak. Wat mij betreft, had die man zijn hele tuin vol bakken gezet, maar nee, hij moest de rest van het land zonodig in zijn briljante ingeving laten delen. En nu zitten wij ook met die krengen.
Het gebruik van de bak voor plastic afval heb ik nog steeds niet onder de knie. Het gebeurt mij regelmatig dat ik gedachteloos een plastic verpakking in de bak voor het grofvuil mieter en als de klep dichtvalt, bedenk ik me pas dat ik mij schuldig heb gemaakt aan een ernstige milieuovertreding. De eerste keer dat mij dat overkwam, overwoog ik nog serieus met mijn handen in het afval te graan wroeten om het plastic terug te halen, maar dat werd mij toch te gortig. Tegenwoordig gooi ik heel soms stiekem per ongeluk expres een plastic verpakking in de grofvuilbak. Als een soort rebellie. Het is puberaal, dat weet ik, maar het voelt als een kleine overwinning op het Systeem dat zelfs de simpelste dingen onmogelijk ingewikkeld maakt. Want denk niet dat je in die bak voor plastic afval al je gebruikte plastic mag gooien. Nee, nee, er is een hele lijst met uitzonderingen. Die staan voor het gemak op de klep. Maar ja, als het gesneeuwd en gevroren heeft, moet je potnondeju nog met een ruitenschraper die klep bewerken om na te gaan of je lege plastic melkfles er nu wel of niet in mag.
De meest recente bak die wij van de gemeente ontvingen, is voor papier en karton. Ook hier gelden beperkingen. Vraag mij niet welke, want ik donder gewoon alles wat op papier en karton lijkt in dat ding. De opbrengst gaat naar de school in onze wijk, als ik het tenminste goed heb begrepen, dus dat kilootje illegaal papier of karton komt heus wel goed terecht. Let op mijn woorden, dat milieuvolk komt straks gewoon met een vierde bak. Dan mogen we het grofvuil gaan scheiden in niet zo heel grof en echt grof. Ga daar maar eens aan staan. En natuurlijk zit er weer een lijst met uitzonderingen bij, maar zonder advies waar je die dan in moet sodemieteren.
Laten we hopen dat de kinderen van die milieuambtenaar niet op het idee komen om het populaire oud Hollandse lied 'Drie maal drie is negen' aan te heffen.