Een einde zonder einde
Goed nieuws voor de plofkip! Ons nationale discussietroeteldiertje kan, als de plannen doorgaan, in de toekomst rekenen op een minimum van zes uur duisternis per etmaal. Licht uit, spot uit en plof maar neer kippetje. Ik moet ineens aan Jessica Kips van GroenLinks Almere denken. Die ontploft alleen al bij de gedachte aan wat wij als vermeend humane samenleving aanvaardbaar vinden in ons handelen ten aanzien van het dier als productiemiddel. Als een mals biefstukje niet zo verdomd lekker was, zou je er bijna vegetariër van worden.
Denk eens goed na over deze voorgenomen maatregel ter verlichting van het lot van de plofkip: de levensduur van de aanstaande supermarktvriesvakbewoner wordt van minimaal 42 dagen naar 45 dagen opgerekt. Ik noem dat sadisme. Je komt al om te beginnen uit het verkeerde ei en dan moet je als plofkip nog drie dagen langer dan je voorgangers in de hel op aarde doorbrengen voordat aan je miserabele leventje een eind wordt gemaakt. Degenen die straks de maatregelen gaan goedkeuren, kunnen zich vervolgens voldaan wentelen in het besef dat zij een lans hebben gebroken voor dierenwelzijn.
Hoe zou een hot horse smaken? Een broodje paard, bedoel ik, de tegenhanger van de hot dog. Paardenvlees schijnt lekker te zijn. Vroeger heb ik het wel eens gegeten, maar de cultuur veranderde en nu vinden we dat de slager met zijn tengels van de edele viervoeter af moet blijven. Ik heb een boek geschreven over mensen en hun paarden waarin een jonge vrouw aangrijpend vertelt hoe zij ook na twee jaar nog verdriet had om haar gestorven lievelingspaard. Haar eerste paardje kreeg zij van haar vader, die paardenslager was.
De discussie over paardenvlees in supermarktproducten verloopt trouwens weer geheel en al volgens de Wet van de Vluchtigheid die het nationale debat in dit twittertijdperk kenmerkt. Het gaat nu vooral om de vraag wat er mis is met het eten van paardenvlees. Helemaal niets. Dat past mooi in 140 lettertekens. Waar het om gaat is natuurlijk dat je er als consument in een beschaafd land van uit moet kunnen gaan dat de informatie op het product dat je koopt ook klopt. Ik eet persoonlijk geen kalfs- of lamsvlees, omdat ik daarbij de associatie heb dat ik mijn kinderen zit te verorberen. Een belachelijke gedachte, dat weet ik ook wel, maar zo denk ik er nu eenmaal over. Paard hoef ik ook niet meer, stel je voor dat ik na het eten van een paardenlap opeens ga hinniken of over een hek van 1 meter 80 spring. In het Nederland van nu zal na zo'n uitspraak de discussie worden verlegd naar de vraag of iemand die om de hiervoor geschetste redenen geen kalf, lam of paard eet wellicht als geestelijk gestoord moet worden aangemerkt en al dan niet verplicht bij dokter Sigmund op de sofa moet plaatsnemen. Waar het werkelijk om draait is het recht om ook in de supermarkt niet besodemieterd te worden.
Mij bekruipt de gedachte dat de wereld aan het vergaan is, zij het niet op de manier die sommige mensen ertoe brengt op een of andere berg te wachten tot zij als enigen overblijven. Nee, de discussies die wij voeren over plofkippen en paardenvlees laten zien dat het in onze wereld hoe langer hoe meer nergens over gaat. En zo'n wereld is dus immaterieel aan het vergaan. Een einde zonder einde.
De Italianen zijn daar trouwens verder in dan wij. Zij hebben het niveau van massaal cynisme bereikt. Alleen daaruit kan ik verklaren dat Silvio Berlusconi, de nationale Plofkop van Italië, weer prominent aanwezig is in de Italiaanse politiek. Wat kunnen wij daar als Nederland tegenover stellen? Geert natuurlijk! Breng de helblonde Plofcoupe in het Catshuis en ons dekselse landje loopt weer voorop in de Mars Naar De Leegheid. Het einde zonder einde. De Big Bang. de Grote Plof die al het gekakel doet verstommen.