Welkom op het internet
Mag ik de eerste zijn die mijn schoonzus Tineke van harte welkom heet op het internet? Ja, dat mag ik. Ze is heel liberaal, moet u weten. Hartelijk welkom dus Tineke in deze wonderlijke wereld van oneindige informatie en dito communicatie die ik altijd vergelijk met een rivier die in zichzelf uitmondt.
Nee, nee, nee, mijn schoonzus is allerminst een simpele ziel. De Nederlandse literatuur kent weinig geheimen voor haar, ze scoorde tijdens het Groot Dictee als vanouds ver boven het gemiddelde en je kunt met elke vraag over de grammatica bij mijn schoonzus terecht. Ze heb er voor gestudeerd, snappie? Het gaat ook meer om een herintreding in de digitaliteit, maar haar laatste internetervaring ligt toch al zo ver in het verleden dat zij vanmorgen opbelde voor het stoomcursusje 'Hoe kom ik bij Google?' Op het beeldscherm van haar zojuist met internet verbonden laptop verscheen een website die er niet vanaf te branden was. Ze wilde naar Google, een even logische als veilige keuze voor iemand die door al die digitale bomen nog een stukje bos wil zien.
Maar dat lukte dus niet.
Ik geef het eerlijk toe: voor een digibeet als ik is het een vreugde om een schoonzus aan de lijn te hebben die nog minder verstand heeft van het digitale doolhof dan uw dienstwillige dienaar. Ik ging er dus eens goed voor zitten. "Heb je een cursor?" vroeg ik. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Je bedoelt een muis," zei mijn echtgenote. Bij mijn eerste instructie viel ik al door de mand, maar dat hoorde Tineke gelukkig niet. "Heb je een muis?" vroeg ik. Ja, ze had een muis. "Nou, dan ga je naar het witte balkje bovenin je scherm," ging ik geduldig door. "En dan..." Voor ik verder kon gaan met mijn instructies, sputterde Tineke: "Wacht even hoor." Let maar eens op hoe vaak mensen die van een telefonische helpdesk gebruik maken "wacht even, wacht even hoor" zeggen. Ik heb er zelf maar al teveel ervaring mee opgedaan.
In gedachten zag ik Tineke de simpele opdracht uitvoeren. "Sta je in dat witte balkje?" vervolgde ik. Ja, ze stond in het witte balkje. "Dan type je www.google.nl en daarna druk je op enter." Appeltje eitje, een kind kon de was doen.
Maar niet Tineke. "Nou heb ik weer die website waar ik vanaf wil," zuchtte ze. Geen probleem. We doen het gewoon nog een keer over. Met de muis het pijltje naar het witte balkje bovenin verplaatsen, www.google.nl typen en klaar was Kees. Nou nee. Die kl... website wist van geen wijken.
"Deleten! Ze moet eerst deleten," riep mijn echtgenote die van een kopje koffie zat te genieten. En laf als ik was, zei ik tegen mijn schoonzus: "Wacht, ik geef je aan Fineke." Ik probeerde in mijn stem een ondertoon te leggen van 'jullie vrouwen houden er nu eenmaal een heel ander soort logica op na', maar in werkelijkheid besefte ik heel goed dat mijn didactische capaciteiten ernstig tekort schoten om zelfs maar de simpelste handeling in het kader van digitaal verkeer op een heldere wijze over het voetlicht te brengen.
Fineke nam het commando over en even later hoorde ik haar zeggen: "Ja, zo moet het. Dus dan zit je nu op Google."
Ik droop af richting mijn computer en wist niets beters te doen dan dit columnpje schrijven.