Als ik Wilders was
Als ik Wilders was, zou ik het niet doen. Ja, ik zou daar gek zijn. Aanvankelijk zouden de meeste huiskamerhelden, mijn achterban, vierkant achter mij staan, maar wat als de zaak echt uit de hand zou lopen? Juist, dan zouden ze al gauw met de beschuldigende vinger naar mij wijzen. Want zo zijn ze wel, die meelopers, vandaag ben je hun vriend, morgen hun vijand. Dus ik zou feestelijk bedanken voor de eer. En ik zou het zo doen dat het net was alsof ik het land voor een ramp had behoed. Met die meeslepende zachte g zou ik tijdens een persconferentie tegen de massaal uitgerukte media zeggen dat het kabinet, de minister president voorop, inmiddels zo'n griezelige sfeer van naderend onheil heeft gecreëerd dat ik niet langer voor de veiligheid van mijn landgenoten kan instaan. Ha ha, zo zou ik de zaak omdraaien. Nou jij weer Jan Peter!
Ik zou in feite twee keer winnaar zijn. Ga maar na: wekenlang had ik het hele land gegijzeld met mijn aankondiging van die koranfilm (binnenkort in dit theater) en daarmee had ik mijn risjide standpunten over de islam dagelijks in de media kunnen ventileren. En als klap op de vuurpijl zou ik als redder des vaderlands uit de puinhopen van een verbijsterende nationale discussie tevoorschijn komen.
Ja, ja, dat zou ik doen als ik Wilders was.
Maar ik ben Wilders niet en ik weet eerlijk gezegd ook niet of Wilders nog wel zichzelf is. Het is net alsof hij in een omgekeerde trechter zit: naarmate hij verder zakt stijgt zijn volume. De Antillen een corrupte roversbende, jonge crimineeltjes naar Siberië. Sjeert moet elke keer iets anders verzinnen waarmee hij de vorige mediavoltreffer van zijn partij overtreft. De man staat onder zware druk. Dus misschien doet-iet het toch. Komt die koranfilm inderdaad op internet en breekt de hel los.
Ik weet het niet, want ik ben Wilders niet. Al ben ik wel jaloers op dat haar. Het volume, bedoel ik.