What's in a name?
Het was rust tijdens Ajax - Excelsior. De supporters in de Amsterdam Arena waren allerminst tevreden met het door de thuisclub vertoonde spel. Ongeïnspireerd, slordig, alsof bij een nederlaag van PSV tegen Feyenoord de titel niet binnen handbereik zou komen. Ofschoon de temperatuur ongekend hoog was, werd er niet eens verhit gediscussieerd. De gesprekken hadden meer iets weg van een verbaal schouderophalen. Hoe is het mogelijk dat die knapen op zo'n cruciaal moment in de competitie zo gemakzuchtig kunnen zijn? Doorzichtig plastic bierbekers werden rap leeggedronken, want de tweede helft was aanstaande. Ik stond tegen een betonnen wand in vak 117 geleund toen mijn blik werd getrokken door de gespierde onderarm van een krachtig gebouwde man waarop in groot letterkorps een naam was getatoeëerd. Vanachter mijn zonnebrilglazen probeerde ik de letters te lezen. Eenvoudig was dat niet, want de man zwaaide die arm voortdurend heen en weer. Maar toen hij het ledemaat even stilhield om zweetdruppels van zijn voorhoofd te vegen, meende ik in de gauwigheid 'Obama' te ontcijferen.
Obama?
De man zwaaide zijn arm alweer omlaag, zodat de getatoeëerde naam aan mijn blikveld werd onttrokken. Ik liet mijn ogen over zijn gedrongen gestalte glijden en ik besefte dat vooroordeel bezit van mij nam. De man was van vroeg middelbare leeftijd. Hij droeg een Ajaxshirt. De roodwitte stof accentueerde zijn gespierde armen. Geen product van de sportschool, maar gestaald door zwaar lichamelijk werk. Zijn hoekige gelaat had de kleur van iemand die zelden een kantoor van binnen ziet. Rossig haar leidde een teruggetrokken bestaan op een kalende schedel. Onder het shirt lieten de strakgespannen pijpen van een driekwartbroek twee kekke kuiten vrij. Het geheel werd gecompleteerd door lage sportschoenen van een ongetwijfeld duur merk.
Obama?
Ik ben een bewonderaar van Barack Obama. Door toeval was ik er getuige van dat hij zich in de winterkou op een pleintje in Springfield Illinois verkiesbaar stelde als president van de Verenigde Staten. Ik zag en hoorde hem spreken en ik viel als een blok voor die man. Daarna volgde ik zijn campagne op de voet. En in de nacht van de presidentsverkiezing vierde ik in een studentensociëteit in Almere de historische overwinning van een fenomeen dat door de barrières van kleur en vooroordeel was gebroken. En nu stond ik op een galerij in de Amsterdam Arena naast een man van tegen de vijftig in een outfit waar mijn zoon van 32 al lang geleden afscheid van heeft genomen. Een man met een tattoo op zijn rechter onderarm die mij het schaamrood naar de kaken joeg, omdat ik er blijkbaar voetstoets van uit was gegaan dat mannen met Ajaxkledij mijn bewondering voor de vierenveertigste president van de Verenigde Staten niet konden delen, ook al was het dan met een tatoeage op een onderarm.
Obama.
Ik dacht aan Gregory van der Wiel en Toby Alderweireld, wandelende inktlappen in de verdediging van Ajax, die nooit op het idee waren gekomen de naam Obama aan hun rijke repertoire toe te voegen. Stel je voor, Van der Wiel gaat inwerpen, de camera zoomt in op zijn armen en daar lezen miljoenen televisiekijkers de naam van de grote wereldleider. Of nog mooier: Toby laat op één van zijn onderarmen 'Barack' tatoeëren en Gregory doet hetzelfde maar dan met 'Obama'. Niets van dat al. Wat je bij die jonge rijkaards ziet zijn vreemde Japanse of Chinese lettertekens die iets verhevens moeten voorstellen waarvan ze zelf het fijne niet weten. Of gewoon een wirwar van tekenkunst waar je een middelgroot museum mee zou kunnen vullen, zoals bij Theo Janssen, de architect van FC Twente.
Obama.
We kuierden terug naar de tribune om naar de tweede helft te kijken. De man met de tattoo liep schuin voor mij. Ik overwoog om hem op zijn schouder te tikken en een paar vriendelijke woorden tot hem te richten over het statement dat hij op zijn onderarm had laten etsen. Toen strekte hij zijn arm om zijn ogen te beschermen tegen het felle zonlicht dat door het open dak van de Arena naar binnen viel. En ik las 'Oanita'. Of iets dergelijks. Maar in ieder geval niet 'Obama'.
Oanita?
Het zou wel de naam van zijn geliefde zijn. Want dat hij er zijn bewondering voor Vurnon Anita mee tot uiting wilde brengen... Nee, dat ging er bij mij niet in.