VDH wordt Jopie Scheleposmakreel
In de categorie Olympisch Allerlei graag de volgende tip voor Pieter van den Hoogenband: verander je naam en doe het voor woensdag, want anders ben je kansloos op de 100 meter vrije slag. Er is namelijk een nieuw tijdperk aangebroken in de zwemmerij en daar kun jij, zelfs als levende legende van het Nederlandse zwemmen, normaal gesproken niet bij aansluiten. Geeft niet, want met drie gouden plakken kon je toch al niet meer stuk. De ontsnapping zit in de woordjes normaal en gesproken. Er is namelijk een bovennatuurlijke weg naar het goud en die wil ik je graag wijzen.
Ongetwijfeld heb je geen tijd gehad om de kranten te lezen en dus zal het bericht over de Thaise gewichthefster Prapawadee Jaroenrattanatarakoon je ongetwijfeld zijn ontgaan. Nee, dit is geen grap, die vrouw heet echt zo. En ze won nog goud ook in de klasse tot 53 kilogram. Maar liefst 126 kilo stootte ze omhoog. Tweehonderdtweeënvijftig pond. Dat moet een scharminkeltje zijn met spieren als kabeltouwen. Haar naam is bij wijze van spreken groter dan zijzelf. Maar wat nou het leuke is: eigenlijk heet ze heel anders.
De geboortenaam van de olympisch kampioene is Chanpim Kantatian. Dat klinkt al meteen een stuk minder imponerend dan Prapawadee Jaroenrattanatarakoon. Toen Prapawadee nog Chanpim heette, greep zij regelmatig naast eremetaal. Tot zij een Thaise "waarzeggende non" ontmoette (Prapawadee's woorden), die haar adviseerde haar naam te veranderen. "Als ik dat deed, zou ik een gouden medaille winnen," aldus de voormalige mevrouw Kantatian.
Twee dingen intrigeren mij. Ten eerste die nieuwe naam natuurlijk. Waarom kon het niet Kim Choi zijn of iets dergelijks? Waarom uitgerekend een tongbreker als Prapawadee Jaroenrattanatarakoon? Ten tweede het gegeven dat in Thailand een waarzeggende non rondloopt. Nonnen zijn over het algemeen katholiek, zo heb ik begrepen en waarzeggerij is volgens mij niet de favoriete liefhebberij van paus Benedictus. Moet-ie zijn naam maar veranderen, zou de Thaise non misschien zeggen.
Hoe dan ook, Prawadee Jaroenrattanatarakoon werd mooi olympisch kampioen. Wij Nederlanders zijn natuurlijk veel te nuchter om te geloven dat het aan die naamsverandering lag. Maar als je Pieter van den Hoogenband heet en je komt er pas in Peking achter dat de halve internationale zwemtop inmiddels minimaal een seconde sneller is dan jij... Precies! Mijn voorstel is simpel. VDH verandert zijn naam in Jopie Scheleposmakreel. Ideetje van mij, ik zeg het er bij.
Waarom Jopie Scheleposmakreel? Heel kort dan. In de jaren '70 mocht ik van de hoofdredactie van De Telegraaf één van de eerste kranten in Almere opzetten. De Almare, nieuwsblad van Almere. Op een dag werd een heuse telex in het redactiekantoor geplaatst. Ik had er om gevraagd, omdat mijn krantje ook over gebeurtenissen aan de overkant van de Hollandse Brug rapporteerde. Al gauw bleek dat zo'n telex toen al een beetje uit de tijd was en dus was het gevaarte meer een sta-in-de-weg dan een nieuwsbron. Als moderne verslaggevers keken we eerlijk gezegd niet naar het apparaat om, totdat het op een dag begon te ratelen. We stoven naar de telex en daar verscheen een bericht helemaal uit Joegoslavië! Het was afkomstig van een jongedame wier naam ik vergeten ben, maar die illegaal gebruikmaakte van de telex aan de andere kant van de verbinding. "Hello, is anyone there?" vroeg ze in haar beste Engels. Ik schoof een stoel voor het toetsenbord van de telex en typte gedachteloos het volgende antwoord: "Hello, this is Jopie Scheleposmakreel." Het was een grapje, generlei kwetsing bedoeld. Gewoon een gebbetje in wat ongetwijfeld een eenmalig contact zou zijn.
Had je gedacht. Onze correspondente in Joegoslavië vond het fantastisch dat ze eindelijk een penvriend had gevonden. Zodra ze maar even de gelegenheid had, kroop ze achter de telex in het kantoor van haar werkgever. Dan begon het op onze redactie te ratelen en lazen wij: "Hello Jopie Scheleposmakreel, how are you?" Wij vatten al snel sympathie op voor onze Joegoslavische vriendin en ik had er spijt van dat ik het lieve kind zo oubollig in de maling had genomen. Maar ik kon niet meer terug. En trouwens, ze wist toch niet wat Jopie Scheleposmakreel betekende, dus wat niet wist wat niet deerde.
Na een tijdje hield de correspondentie net zo plotseling op als hij begonnen was. Misschien had ons telexcontact inmiddels een Nederlandse vriend aan de haak geslagen, die haar bulderend van het lachen had uitgelegd dat in heel Nederland echt niemand rondliep met de naam Jopie Scheleposmakreel. Maar nu denk ik dat die naam mij destijds niet zomaar te binnen schoot. Ik was weliswaar geen monnik, maar misschien had ik wel waarzeggersgaven. Die naam voor Pieter van den Hoogenband kwam wel een beetje vroeg, want VDH droeg waarschijnlijk nog een luierbroekje. Maar toch, toen ik het aritkel over Prawadee Gooihetmaarinmijnpetje las, viel het muntje.
Dus Pieter, laat een persbericht uitgaan. "VDH vanaf nu Jopie Scheleposmakreel". De mensen zullen aanvankelijk lachen, dat weet ik ook wel, maar als jij de zwemraketten voorbijraast die jouw koninkrijk dachten te kunnen ontmantelen, zal een ieder met respect praten over Jopie Scheleposmakreel. Vooruit VDH, doe eens gek. Het gaat om goud, nietwaar?
Hup Jopie!