U spreekt met Nordland
Mijn telefoonnummer lijkt op dat van een bedrijf dat handelt in electronisch huishoudelijke artikelen. Wasautomaten, koelkasten, enfin de apparaten die ons bestaan de afgelopen halve eeuw zo hebben vergemakkelijkt. Opeens moet ik denken aan mijn jongste jaren, toen maandag wasdag was. In de jaren vijftig werd door het gewone volk nog driftig op de hand gewassen. Of moet ik zeggen: geschrobd? Ik denk dat ik mijn moeder met zo'n wasbord in de weer heb gezien, maar wat ik mij in ieder geval haarscherp herinner is een maandagochtendritueel dat toen al mededogen zoniet medelijden in mij opwekte en waaraan ik vandaag de dag bijna niet zonder tranen in mijn ogen kan terugdenken.
Het is het beeld van een zwaarlijvige man die hijgend de trappen naar Heemstedestraat 53 drie hoog beklom om daar de door mijn moeder voor de maandagochtenduren gehuurde wasmachine af te leveren. Een langzaamwasser, maar in onze ogen een wondertje van technisch vernuft. Er zat een electrische wringer aan die mij enorme angst inboezemde, omdat mijn moeder had verteld dat er wel eens een huisvrouw om het leven was gekomen nadat zij met haar sjaaltje in precies zo'n wringer verzeild was geraakt. Elke week controleerde ik scherp of mijn moeder wellicht een sjaaltje had omgedaan. Ze was er het type niet naar, al was het maar omdat zij regelmatig zonder enige aanleiding de zin "Kom, ik vertel je geen verhaaltje, ik zie je liever met een hoed dan met een sjaaltje" zong. Toch huiverde ik bij alleen al de gedachte aan een moeder, van welk kind dan ook, die door de wringer van een gehuurde wasmachine naar de andere wereld werd geholpen. Ik heb trouwens geen idee bij welk lied dat zinnetje over de hoed en het sjaaltje hoort, maar ik kan zelfs de melodie nog noot voor noot ten gehore brengen. Waar moet dit naartoe, vraag je je af.
Welaan, mijn telefoonnummer lijkt dus op dat van de firma Nordland. En dan hebben we het ook nog over de serviceafdeling. Het scheelt één cijfer, maar wij worden al jarenlang met regelmaat gebeld door Nordlandapparatenbezitters die een mankement willen melden. Ik durf wel te stellen dat ik behoorlijk bedreven ben geraakt in het beantwoorden van die telefoontjes. Een heleboel bellers zijn zo gebiologeerd door het defect aan hun machine, dat zij niet luisteren naar hetgeen ik zeg ("Met Huis.") nadat de telefoonverbinding tot stand is gekomen. Zij steken onverwijld van wal. "M'n waswachine doet niets meer. Helemaal niets." Of: "Ik weet niet wat het is, maar de koelkast maakt een kabaal van heb ik jou daar en hij koelt niet." Dat soort mededelingen. Meestal help ik die mensen netjes uit de droom en desgewenst aan het juiste telefoonnummer, maar soms... Soms kan ik het niet laten.
Laatst had ik er weer één aan de loze draad. Het was een man die met de deur in huis viel. De wasautomaat had het begeven en hij was er behoorlijk pissig over. Er ontwikkelde zich een leuk gesprek, althans zo ervoer ik het.
Beller: "Ik wil wel dat u snel langskomt, want ik heb geen zin om weken te moeten wachten, hoor."
Ik: "Nou, dan hebt u pech gehad, want ik zie alleen nog maar een gaatje op 22 september. Dat is een maandag. We kunnen dan na..."
Beller: "SEPTEMBER? Bent u wel goed bij uw hoofd?"
Ik: "Meneer, u kunt schelden zoveel u wilt, maar daar zijn wij van de serviceafdeling aan gewend. We hebben nu eenmaal ontieglijk veel reparaties juist aan deze goedkope machines. U had ook een Miele kunnen kopen. Dus komt u mij nou niet aan met gezeur achteraf."
Heerlijk, zo'n absurde conversatie. Die man viel helemaal stil. Om de firma Nordland niet in diskrediet te brengen, liet ik hem weten dat hij het slachtoffer was geworden van een flauwe grap. Hij kon er eigenlijk wel om lachen. Ik hoop dat zijn wasautomaat inmiddels is gerepareerd.