Sjouwen met de vrouwen
Ik heb nou toch een sport gezien... Vrouwensjouwen! Nee echt! Ik zat lekker te werken en ondertussen te genieten van de ploegentijdrit in de Tour en zappmomenten van de Wimbledonstrijd tussen Djokovic en Nadal, toen ik tijdens een korte digitale surfactie op de voorpagina van De Telegraaf terechtkwam. Daar las ik dat Finland dit weekend het WK vrouwensjouwen heeft gewonnen. Het evenement speelde zich af in het op 490 kilometer van Helsinki gelegen dorp Sonkajärvi. Estland werd tweede, Litouwen derde. Sonkajärvi is het mekka van het vrouwensjouwen. Sterker nog, alle WK's vinden daar plaats.
Er was een filmpje beschikbaar dat ik terstond aanklikte. En warempel, daar verscheen een parcours in beeld waarop een stevig uit de kluiten gewassen Fin met een afgetrainde dame op zijn nek de benen uit z'n derrière liep om de felbegeerde wereldtitel in de wacht te slepen. Het was niet zomaar een rondje, nee, de vrouwensjouwer moest maar liefst drie hindernissen nemen. Een waterbak en twee horden. En dat dus met een vrouw als ballast.
Ik heb natuurlijk geen verstand van vrouwensjouwen, maar ik viel al meteen voor de techniek die de aanstaande wereldkampioenen, Taisto Miettinen en Kristina Haapanen, ten toon spreidden. Kristina had zich frontaal, dus met het gelaat naar Taisto toe, om de nek van haar partner ge, ja ik zou haast zeggen drapeerd. Haar goed gevormde benen waren netjes om het bovenlijf van Taisto (dj wellicht?) geslagen. In vrouwensjouwerskringen noemt men dit 'de Estse dracht'. Taisto ging er na het startschot als een haas vandoor. Alsof hij bij wijze van spreken helemaal geen vrouw op zijn nek had. Hup, daar sprong hij de waterbak in. Door het gezamenlijke gewicht was het een gespetter van jewelste, maar Taisto en Kristina besteedden daar geen aandacht aan. Voort ging het onder het finishdoek door en daarna nog even terug naar dezelfde meet, die na twee achteloos genomen horden in de winnende tijd werd bereikt.
Vrouwensjouwen. Nadal, die worstelde tegen Djokovic, zou er de slappe lach van hebben gekregen als hij tijdens één van de rustpauzes even op zijn mobiel naar de voorpagina van De Telegraaf was gesurft. Maar ja, daar had hij natuurlijk geen tijd voor. As I write is de vierde set van de Wimbledonfinale bezig en het ziet er niet echt zonnig uit voor Nadal. Maar hij is een knokker. Net als Taisto, de stoere Fin.
Vrouwensjouwen is trouwens geen onbekende sport in Nederland. Een aantal jaren geleden werd er al eens een demonstratie gegeven in Breezand. In het kader van de kermis aldaar, dat dan weer wel. Vrouwensjouwen is in de Baltische staten allerminst een kermisattractie. Er gelden strikte regels, zoals een minimumgewicht van 50 kilo voor de te sjouwen vrouw. Wie lichter is, wordt met zakjes zand verzwaard. Maar de prijs, het gewicht van de vrouw vertaald naar liters bier, wordt zonder die zakjes gemeten. Dat leverde in één van de vorige edities een nadeeltje op voor de toen uit Estland afkomstige winnende combinatie waarvan de vrouw slechts 45 kilo woog. Vind ik toch een beetje onrechtvaardig. Die man had namelijk wel degelijk gewoon 50 kilo gesjouwd, al bestond vijf kilo daarvan dan ook uit zand. Maar goed, wie ben ik om mij met de regels van deze op een plaatselijke legende gebaseerde sport te bemoeien?
Als u mij vraagt of het vrouwensjouwen in dezelfde categorie past als het dwergwerpen, luidt het antwoord nee. Dwergwerpen is in 1995 door de Verenigde Naties verboden. De VN vindt het werpen met dwergen mensonwaardig. Daar kan ik mij iets bij voorstellen. Pak eens iemand van je eigen postuur zou ik zeggen tegen de reuzen die tot 1995 in discotheken dwergen als Manuel Wackenheim naar elkaar toe wierpen. Laat nou uitgerekend die Wackenheim in 2002 een zaak tegen dat verbod hebben aangespannen. Met zijn 1 meter 14 verdiende stuntman Manuel een aardig centje in discotheken. Helaas voor hem bevestigde de rechter het VN-verbod.
Het is misschien een idee voor Manuel om eens naar Sonkajärvi te reizen teneinde daar de nieuwe sport dwergensjouwen aan de man te brengen.
PS
Djokovic heeft Wimbledon gewonnen. En verdiend.