Perpetuum mobile met navigatie
Mijn baas was zo vriendelijk mij een auto ter beschikking te stellen, want die ouwe bak van mij is vooral bedoeld voor het korte werk en de honden. Vorige week maandag mocht ik mijn bijna nieuwe karretje ophalen bij een garage in het midden des lands. De 'fleet manager' van het bedrijf waar ik werkzaam ben, had dat prima geregeld. "Ik weet niet of er standaard een navigatiesysteem in zit, maar als dat niet zo is laat ik er wel eentje inbouwen," had hij mij met een royaal gebaar toegezegd. Want dat wonderspeeltje was, behalve ruimte en een goede wegligging, zo'n beetje mijn enige wens.
Mag ik ook eens een door het gemak van de moderne techniek ingegeven wens uiten? In mijn eigen auto, die voor de honden dus (een soort Mercedes Bench maar dan van Peugeot) heb ik sinds kort een navigatortje dat ik voor een zacht prijsje bij Blokker heb aangeschaft. Doet het prima. Leuke stem, duidelijke kaarten, niets op aan te merken. Nou ja, behalve die keer toen ik in Utrecht op zoek was naar het Spoorwegmuseum. Ik reed door een brede straat en de stem zei: "Linksaf." Ik volgde het commando nog bijna op ook. Gelukkig keek ik eerst naar links en tot mijn verbazing zag ik slechts een gesloten huizenrij die mij spottend leek toe te grijnzen. Ik reed door in de veronderstelling dat mijn route naar het museum zou worden herberekend, maar de stem zei vriendelijk doch beslist: "Bestemming bereikt." Kijk, dan word ik dus pisnijdig. "Nee tut hola," snauwde ik. "Wil je soms dat ik dwars door die huizen rij?" Ik was een beetje gepresseerd, want ik zag dat de temperatuurmeter bijna kokende koelvloeistof aangaf. Het museum bleek achter de eerder genoemde huizenrij te zijn gelegen, dus qua navigatie viel het mee. Ik parkeerde in een gezellig straatje. Precies op tijd, want bij het uitstappen zag ik de koelvloeistof stomend onder mijn motorkap vandaan stromen. (Achteraf bleek het om een klein euvel te gaan: een versleten rubberen ringetje van nog geen vijf euro verkoopprijs in de dop van mijn radiateur).
Verder geen onvertogen woord over dat Blokkerwegwijzertje. Even terzijde: Ik ken een accountant, die jaren geleden al een navigatieysteem in zijn ruim bemeten sedan had. Toen hij mij eens van een vergadering naar huis bracht, gaf hij een demonstratie. Het viel mij op dat de vrouwenstem die ons begeleidde Duits sprak. "Ja, het is een Duitse auto en er zou een Nederlandse versie van het navigatieprogramma worden nageleverd, maar ik vind die stem eigenljk wel sympathiek, dus van mij hoeft het niet," zei de accountant. Hij wierp een blik opzij en vervolgde: "Weet je, als ik weer eens veel te laat thuis kom en ik weet dat mijn vrouw met een gezicht als een oorwurm op mij zit te wachten, zet ik dat ding aan en dan laat ik mij door mijn Duitse navigatievriendin naar huis dirigeren. Bij de voordeur zegt ze altijd vriendelijk: "Ziel erreicht." Heeft er tenminste nog iemand iets aardigs tegen me gezegd."
Bij de garage in het midden des lands heerste een gezellige drukte. En dat op maandag. De kredietcrisis had blijkbaar nog geen vat gekregen op deze enclave. Een bedrijvige jongeman loodste mij mee naar de auto, die door een monteur was voorgereden. Een ruime bak, dat zag ik meteen. "Zit er navigatie in?" vroeg ik met een blik waaruit ruime ervaring met dit fenomeen moest blijken. De jongeman grijnsde. "Stap maar in," zei hij. Ik liet mij op de bestuurdersstoel zakken en het duizelde mij van de knoppen en knopjes die tot op het stuurwiel doorliepen. De jongeman stak zijn hoofd naar binnen en begon een soort tafel van vijf op te dreunen, maar dan bestaande uit accessoires. "Navigatie, cruisecontrol, boordcomputer, radio cd..." Hij wachtte even en zei toen: "Geef mij uw mobieltje maar even alstublieft. Er zit bluetooth in. Ik meld u wel even aan."
Bluetooth. Vroeger betekende dat het verlies van een tand, nadat je tijdens het ravotten met je bovengebit op een straattegel terecht was gekomen. Ja, ja, de tijden veranderen.
Prachtig, zo'n auto van alle gemakken voorzien. Maar het is wel wennen. Zo rijd ik nu al een week met de radio als een soort perpetuum mobile. Ik weet namelijk nog niet hoe ik dat ding moet uitzetten. Maar ik werk er aan. Het navigatiesysteem heb ik nog niet gebruikt, want ik moest elke keer naar een bestemming waarvan ik de route wel kan dromen. Laatst drukte ik op een knopje en daar verscheen opeens een berekening van het aantal nog te rijden kilometers met de beschikbare brandstof in beeld. De boordcomputer! Ik drukte gauw op een ander knopje en het beeld vervaagde, maar de radio speelde ijzerenheinig door. De cruisecontrol heeft geen geheimen meer voor me, want ik ben natuurlijk niet helemaal achterlijk. Schijnt heel gemakkelijk te zijn, zo'n cruisecontrol. Behalve als je net in een file terechtkomt.
Ik heb trouwens een knoop in mijn zakdoek gelegd (bij wijze van spreken dan, want ik heb natuurlijk helemaal geen zakdoek). Maar toch. Mijn zakenauto is een diesel en ik ben al jaren gewend Euro loodvrij '95 te tanken...