Foppe is de kampioen
Ik zat verveeld te kijken naar de wedstrijd... Tja, ik ben alweer vergeten welke. Er was in ieder geval geen bal aan. Dat is zo'n beetje het verhaal van het WK tot nu toe. Angstvoetbal begeleid door de debiliserende klank van de massavuvuzela. Op het moment dat ik dit schrijf zoemt die gekmakende superbromvlieg alweer ruim 55 minuten boven Pretoria. Servië en Ghana koesteren de brilstand. Wanneer gaat het WK nou eens echt beginnen? Hoe dan ook, ik zat dus verveeld te kijken naar die wedstrijd en het spel was zo matig dat ik naar Nederland 2 zappte. Omrop Fryslân. Normaliter reden om onmiddellijk door te schakelen, ware het niet dat ik Foppe de Haan zag. Hij stond in Kaapstad. Ik bleef even hangen en ondanks het feit dat ik een bloedhekel heb aan documentaires waarin mensen die vloeiend Nederlands kunnen spreken worden ondertiteld, zat ik de hele 'rit' uit
Foppe de Haan is trainer van Ajax Cape Town. Hij doet het een jaar en met zoveel liefde dat je de Kaapse versie van Ajax nog een jaar Foppe zou gunnen. De meeste trainers die in het buitenland aan het werk gaan, komen niet veel verder dan hun luxe onderkomen, het trainingsveld, de bus, de stadions en de restaurants waar zij als lokale beroemdheid niet zelden voor niks en niemendal een hapje eten. Ze zijn bezig met voetbal, niet met mens en maatschappij in het land waar zij zijn neergestreken. Foppe is uit een heel ander hout gesneden. Foppe heeft een sociaal hart. Foppe draagt geen oogkleppen. Foppe heeft een hekel aan egotheater. Foppe leeft volgens het principe doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Als je uitgerekend zo'n man door een township in Kaapstad ziet lopen en je bent getuige van de emotie die het lot van de armste Zuid-Afrikanen bij hem teweeg brengt, raak je diep onder de indruk.
Foppe wilde wel eens zien hoe één van de medewerksters van Ajax Cape Town gehuisvest is. Met een cameraploeg van Omrop Fryslân toog hij naar de township waar de vrouw woont. Het is een plek waar je als blanke normaal gesproken niet komt, maar voor Foppe gaan in Kaapstad de deuren nu eenmaal wat vlotter open. Zo konden ook wij kennis nemen van de deplorabele omstandigheden waarin de meerderheid van de Zuid-Afrikanen moet leven. Bouwvallen, mensonterend sanitair, criminaliteit en de als een pestepidemie door de sloppen warende King Aids. Foppe's medewerkster zat er nog relatief goed bij. "Ze hebben me geholpen," zei ze en ik denk dat ze de club bedoelde. Foppe ging er verder niet op in. Zo is-ie nou eenmaal. Hij zal wel een handje hebben geholpen op de achtergrond. Maar toen hij voor een stadion begon uit te leggen hoe belangrijk het is dat de kinderen in de Townships goed onderwijs krijgen, kon hij zjin emoties even niet de baas. Op dat moment wist ik dat voor mij Foppe de kampioen van dit WK is. Geen krokodillentranen bij een krotje zonder electriciteit en stromend water, maar een dikke strot bij de gedachte wat er van die sloppenkinderen moet worden. Gelukkig wist Foppe te vertellen dat het met dat onderwijs steeds meer de goede kant op gaat.
Na dit onverwachte Friese uitstapje zappte ik terug naar het voebel. De vuvuzelaterreur hield onveranderd aan. Ik denk dat er over enkele weken speciale vuvuzelatherapeuten zullen komen, want het wordt natuurlijk afkicken. En Philips heeft een kans gemist door niet de vuvuzelavrije lcd-televisie op de markt te brengen.
Is het misschien een idee bij de wedstrijden van Nederland het commentaar met aangepast stadiongeluid in een vuvuzelavrije studio in te spreken?