Ik wil Oranje terug
Topvoetbal in Nederland: met een buitenmodel glas vrolijk schuimend Heineken bier door de grachten van Amsterdam varen. In je broek piesen van het lachen als Edson Braafheid voor de zoveelste keer luid schreeuwend een imbeciel nadoet. Maar ook: de ontroering bij Bert van Marwijk, die maar niet kan stoppen met zich af te vragen hoe het er in de hoofdstad zou hebben uitgezien als Oranje die laatste drieënhalve minuut van de verlenging had overleefd. Bert had namelijk een goed gevoel over de pinanties. Heremijntijd, kan het nog meer catenaccio?
Ooit, jongens en meisjes, werden onze voetbalhelden te land ter zee en in de lucht bezongen. Hun oogstrelende acties brachten volksstammen op de banken. Ze verloren de finale, maar ze veroverden de wereld. 1974, 1978 in mindere mate en dan 1988 toen de schoonheid eindelijk beloond werd. Er zijn sindsdien decennia verstreken en niemand raakte uitgepraat over die bijna poëtisch voetballende Hollanders met hun fabelachtige talenten, die bij de grootste Europese clubs tot volle wasdom kwamen. En toen deed het 'Nieuwe Realisme' zijn intrede. Ik noem het cynisme en het is geen toeval dat de stijl van Oranje zo diep is gezonken. Het hele voetbalwereldje in Nederland druipt van sarcasme en cynisme. Een clown met een buitenmodel bril treedt op als voetbalanalist. De hoofdredacteur van Voetbal International is een karikatuur van zichzelf geworden, maar zijn populariteit stijgt naarmate zijn niveau daalt. Faust op voetbalschoenen heeft zijn ziel aan de duivel verkocht. Ons voetbal is net Rome voor de teloorgang van de Romeinen. Decadent. Zuipen op een rondvaartboot. Cliché's debiteren als "Ja ongelooflijk, daar doe je het voor." En verder niets zinnigs kunnen bedenken. Helemaal niets.
Maar ze komen er mee weg, want ook ons volk heeft het contact met de rest van de wereld verloren. Op Johan Cruyff na, maar die profeet lusten we even niet. En we willen ook niet horen dat de ganse planeet dolblij is dat Spanje heeft gewonnen van een tikkie terugploeg met twee schoppers van het zuiverste water. 'Dutch disgraced the World Cup' kopte The Sun. De kritiek op het vuile spel van Oranje is overweldigend, maar daar trekken wij Nederlanders ons niets van aan. Want wij vieren feest en de rest van de wereld kan de pest krijgen. Zou die uitzinnige vreugde om het voetbal zijn? Welnee! We willen gewoon carnaval! We willen met honderdduizenden tegelijk de straat op, het dondert niet waarom. We willen uit ons dak gaan in een nauwsluitend Bavariababejurkje. We willen op een vuvuzeela tetteren. We willen in het smerige water van de Amsterdamse grachten springen, alsof The Beatles zijn weergekeerd.
Wat we niet willen is in de spiegel kijken, luisteren naar de wereld om ons heen, reëel zijn en toegeven dat onze reputatie grote schade heeft opgelopen. Wat we niet willen is ons afvragen of het doffe zilver dat gezichtsverlies wel waard is geweest.