Het geheim van Blinta
Ik heb echt geprobeerd onbevooroordeeld te kijken naar beelden van het het olympisch gewichtheffen bij de dames, maar na een paar minuten zat ik mij al in volledige verbijstering af te vragen wat een vrouw in vredesnaam beweegt zichzelf tot monsterlijke proporties op te blazen teneinde een medaille met liefst gele kleur te veroveren. Voor wie? Ten koste van wat? Nederland is godzijdank niet vertegenwoordigd in deze discipline, want we doen wel graag gewichtig, maar we zijn niet gek.
In China ligt dat anders. Het individu is volstrekt ondergeschikt aan het collectief en het collectief dient slechts één ding: de staat. Door al die verrekt goeie VPRO-documentaires dreigt de Volksrepubliek bon ton te worden onder intellectuelen, maar ik begin een steeds grotere hekel te krijgen aan die kleurloze mierenkolonie waarin geen plaats is voor buitenbeentjes, tenzij ze het belang van de staat dienen. Die vrolijke pianist (Lang Lang, Ling Ling, weet ik veel) lijkt een welkome afwisseling in een eindeloze stoet van eenheidsworsten, maar in werkelijkheid wordt hij gebruikt om wat ik zojuist heb opgeschreven te logenstraffen. Ook hij maakt deel uit van het Grote Plan, waarin zelfs buitenissigheid strak wordt geregisseerd.
Het Chinese staatsdenken is niets ontziend. Jonge meiden worden meedogenloos opgepompt tot oosterse Michelinvrouwtjes, want dan kunnen ze meer dan twee keer hun eigen lichaamsgewicht omhoog tillen en dus goud winnen voor de Volksrepubliek. Ik zat met diep medelijden naar zo'n hefrobot te kijken. Armen als boomstammen, een achterwerk als een villa, benen als heipalen die ook nog door twee knierekverbanden werden ontsierd... Kolere! Neemt u mij niet kwalijk, ik liet me even gaan, maar dit is een vorm van menselijke ontluistering die wat mij betreft heel dicht bij mishandeling komt.
In commukapitalitisch China zal het ze een zorg zijn wat Flits uit Holland ervan vindt. Daar telt schoonheid pas als de staat er iets mee kan winnen. Dus: gewichthefsters mogen er afstotelijk uitzien, maar het zangeresje dat tijdens de openingsplechtigheid alle harten steelt, mag géén scheve tandjes hebben. Yang Peiyi heeft een gouden keeltje, maar een verkeerd gebit. Geen nood, dan zetten we gewoon Lin Maoke in die met rechte tandjes Yang Peiyi playbackt. De boodschap is: Pas op, word niet arrogant, want in China is letterlijk iedereen inwisselbaar.
Ik probeerde de naam te onthouden van de gewichthefster die ik voor China goud zag winnen, tot ik mij realiseerde dat het helemaal niet nodig was. Individuen doen er immers niet toe in de Volksrepubliek, dus wat zou ik me druk maken? Een uit haar krachten gegroeide nobody met twee knierekverbanden veroverde dus goud. Met overmacht nog wel. En ik vroeg mij af hoe je een jonge vrouw op natuurlijke wijze zo in volume kunt doen toenemen. Hele dagen in het krachthonk en 's ochtends een Brinta-ontbijt? Zou het daar in zitten? Het geheim van Blinta? Hoe naïef wilt ge zijn?
Ben ik even blij dat ik tussen die gestaalde vrouwenkaders geen oranjehempie zag. Onwillekeurig moest ik denken aan Ellen van Langen, die zo rank was dat ze haar gouden plak slechts met moeite kon heffen om het kleinood aan miljoenen trots tv-kijkende landgenoten te tonen. De coach van de winnares gewichtheffen slaakte een paar Chinese vreugdekreten, want zijn pupil brak als ik het goed begrepen heb ook nog het wereldrecord.
Zij werd olympisch kampioen gewichtheffen. En ik voelde mij op de een of andere manier grotelijks getild.