Is dit een mens?

Primo Levi was een vierentwintigjarige Italiaanse chemicus, toen hij in 1943 door de fascisten van Mussolini werd gearresteerd. Omdat hij jood was, werd hij via een Italiaans concentratiekamp in 1944 naar Auschwitz gedeporteerd. Hij overleefde de verschrikkingen van dat kamp en schreef er boeken over die hem wereldberoemd maakten. Maar om de roem was het hem niet te doen. In zijn boek ‘Is dit een mens?’ probeert Primo Levi te begrijpen wat de ene mens er toe drijft om de andere mens niet alleen zijn vrijheid te ontnemen, maar ook in zijn menszijn te ontkennen.

Lees meer...

De stok van Lulli

We zaten in de grote zaal van het Concertgebouw op enkele meters van het podium waarop The Bach Choir and Orchestra of the Netherlands, onder leiding van Pieter Jan Leusink, composities van Händel ten gehore zou brengen. Sinds de Mattheus in Hoogland zijn we namelijk fan van counter tenor Sytse Buwalda en hij stond als solist in het programma. Koor en orkest bestaan uit professionals die zonder één euro subsidie het hoofd boven water houden. U zult begrijpen dat nogal wat recensenten uit de wereld van Gesubsidieerd Klassiek hun neus ophalen voor deze ploeteraars. Het idee dat Pieter Jan Leusink, de dieselmotor achter het gezelschap, via een website kaartjes verkoopt, kortingen biedt en gratis cd'tjes belooft... Nou jaaaa!

Lees meer...

Lelijk eendje als format (2)

Nou, wat zei ik? Dat stomverbaasd reageren op een Groot Talent dat zomaar uit het niets opduikt, is één grote show. En de makers van Britain's got talent doen er niet eens meer moeite voor die volksverlakkerij te verbergen. Het bewijs werd geleverd met het optreden van een 12-jarig jongetje, Shaheen Jafargholi geheten, dat de hele zaal, heel Engeland, de hele wereld en het hele universum tot voorbij het zwartste gat plat kreeg met een lied van Michael Jackson. Het ventje, dat opmerkelijke gelijkenis vertoont met de jonge Patrick Kluivert, begon echter met een song van Amy Winehouse. Na nog geen twintig seconden greep juryvoorzitter Simon Cowell in. Hij liet de band stopzetten en voegde de beduusde Shaheen toe dat hij "helemaal fout" zat. Er trok een siddering door de zaal. Aaaach, dat arme joch! Simon vroeg of de jonge zangert nog iets anders op zijn repertoire had. Kwam dat effe mooi uit! Shaheen kon nog wel een moppie Michael Jackson ten gehore brengen. Wat een toeval, de bijbehorende muziek stond op de zojuist gestarte band! Enfin, u raadt het al: de twaalfjarige lippen gingen van elkaar en het was net of je een nachtegaal hoorde schallen. Merakels!

Ik ben nog even gaan googlen en zo kwam ik al gauw tot de ontdekking dat Shaheen al jaren optreedt in musicals en aanverwante shows waarin hij Michael Jackson nadoet.

Televisie is de werkelijkheid zoals tv-makers vinden dat de werkelijkheid zou moeten zijn.

Lelijk eendje als format

Er klopt iets niet met die Grote Sensatie waar al tientallen miljoenen wereldburgers via You Tube van genoten hebben. Susan Boyle, de 47 jaar oude vrijster uit Schotland, heeft inderdaad de stem van een nachtegaal. Daar ligt het niet aan. En ook niet aan het feit dat Susans talent tot haar optreden in Britain's got talent onopgemerkt was gebleven. Dat wil ik allemaal best geloven. Maar waar ik niet intrap is de manier waarop de Grote Sensatie op televisie werd gebracht. Daar zat een luchtje aan en naarmate ik het filmpje op You Tube vaker heb bekeken, wordt die lucht steeds pregnanter.

Lees meer...

En alles wordt niets

Ik liep tegen de vergankelijkheid op. Het was nog net Eerste Paasdag. Of net niet meer. Omtrent middernacht. Ik stond in een plantsoen waar mijn honden hun laatste plasje van de dag deden. Nietsvermoedend neuriede ik een lukraak melodietje. We hadden met het hele gezin gedineerd. Mijn Haagse broertje was in Oostenrijk, want er lag nog genoeg sneeuw op de berg waar hij altijd skiet. Ik zag de auto van mijn oudste dochter langzaam uit ons hofje rijden. Mijn jongste dochter zat op de passagiersplaats. Twee vertrouwde contouren in het donker. Toen de auto mij passeerde stak ik mijn hand op. Ik kon niet zien of mijn dochters ook mij groetten. Terwijl het geronk van de motor langzaam verstomde, greep de vergankelijkheid mij bij de keel. Een allesomvattend besef van teloorgang benam mij de adem. Gedachten vielen als muggenwolken over mij heen. Er komt een dag dat niemand van ons nog bestaat. En er komt een dag dat niemand weet dat wij hebben bestaan, dat we van elkaars bestaan niets meer weten en dat alles niets wordt. Hoe moet dat nou? Die gedachte is onverdraaglijk. De greep van de vergankelijkheid om mijn keel werd lichter toen het uit mijn ogen begon te stromen. Ik huil niet, ik ween, dacht ik. Het was geen onprettig gevoel. De honden hielden zich in. Ik dreef op mijn tranen naar huis.

Van Kim tot Kim

Ik probeer me wel eens voor te stellen dat ik Noord Koreaan ben. Een nachtmerrie overdag, zeg maar. Niet omdat ik iets tegen de Koreaan, Noord of Zuid, als zodanig heb, maar je zult toch in een als soevereine natie vermomde staatsgevangenis moeten wonen. Brrr. Ik ken de geschiedenis van de beide Korea's niet tot in detail, maar ik weet zeker dat Noord Korea sinds 1969 niet veel veranderd is. Dat jaar deed ik namelijk examen HAVO. Ja HAVO en zeg nou niet, zoals zovelen, dat de HAVO in 1969 niet bestond, want die bestond namelijk wel. Hoe had ik er anders op kunnen zitten na een dynamische loopbaan via de 5-jarige HBS aan het Raamplein en de 3-jarige HBS (met zesjarige cursus) in de Zocherstraat te Amsterdam?

Lees meer...

Snip snapt Snap niet

Het gebeurt me niet vaak dat ik minutenlang twijfel over de vraag met welke zin ik een verhaaltje als dit moet beginnen. Meestal rolt het er als vanzelf uit, maar nu is het ploeteren. Ik vraag me zelfs af of ik het onderwerp dat ik op het punt sta aan te snijden bij nader inzien moet vervangen door iets luchtigs, iets vrolijks, iets dat de mensen doet lachen in deze tijd van economische crisis, JSF List & Bedrog, conducteurs die hun leven niet meer zeker zijn op het perron en een uit verbittering gehouwen man met een geblondeerde plumeau op zijn kanis die virtueel de grootste politieke partij van het land leidt. Maar vooruit, zoals de majoor tegen zijn paard zeide, ik zal van wal steken. En ik doe dat met de getrouwe weergave van een Moment Onderweg.

Lees meer...

Klein wonder in Hoogland

Ik wilde naar Leipzig, maar het werd Hoogland, afslag Amersfoort Noord. De Matthäus Passion in de Thomaskirche... Dat moet het helemaal zijn voor Bachfans (liever een Bachfan dan een Bhagwan, zeg ik altijd maar). Ik ben een angelernte liefhebber van de passiemeester, want in mijn ouderljik huis zijn we niet veel verder gekomen dan een grammofoonplaatje van Richard Tauber met twee liederen uit de operette Das Land des Lächelns van Franz Lehár. Mijn gade daarentegen zong als meisje in het Toonkunstkoor Enschede. Op naar Leipzig dus. Maar ja, ik was natuurlijk veel te laat. Geen kaartje meer te krijgen, of ik moest er een vijfdaagse cultuurreis bij boeken à raison van 999,99 euro per persoon. Gelukkig hebben we tegenwoordig Google. Ik las vanmorgen trouwens dat een Belg via Google Earth de contouren van Jezus had gevonden. Wat een sensationale ontdekking aan de vooravond van 1 april.

Lees meer...

De hoed van Plasterk

Vroegûh vond ik minister Plasterk een hele bink. Dat klopt niet. Minister Plasterk was vroegûh nog geen minister, dus ik vond niet de minister maar Plasterk een hele bink. Trouwens, vroegûh is lichtelijk overdreven, want zo lang geleden is het nou ook weer niet dat Plasterk nog minister moest worden. Toen hij het werd, voorspelde ik hem een gouden carrière. Ik was er vast van overtuigd dat Plasterk de ideale opvolger was van Wouter Bos. Maar dat is dus ook iets van vroegûh, want nu ben ik daar helemaal niet meer zo zeker van.

Lees meer...

Groeten uit (on)veilig Almere

Ik kom regelmatig bij het Centraal Station in Almere. Ook als er geen conducteurs in elkaar geslagen worden. Er is daar een supermarkt die één van mijn favoriete witte wijnen verkoopt en ik haal wel eens een familielid op dat in de avonduren op het CS Almere arriveert. Jaren geleden ben ik eens op twee wielen naar dat station gescheurd. Mijn jongste dochter had opgebeld met de mededeling dat zij door een man werd gevolgd. "Laat haar onmiddellijk naar café 't Boemeltje gaan," riep ik tegen mijn echtgenote die dochterlief aan de lijn had. Ikzelf was al onderweg naar mijn auto. Toen ik op het station aankwam, was die man verdwenen. Althans, dat zei mijn dochter. Later bleek dat het een leugentje om bestwil was, want ze zag al voor zich hoe haar vader als een soort Flevolandse Hulk door een legertje agenten werd afgevoerd.

Lees meer...

Back to the fifties

Ja hoor, ook mijn lagere schoolklas is bezig met de organisatie van een reünie. Het is de mode, nietwaar? Een trend, een hype zelfs. Schoolbank punt en el. Moet je mee oppassen hoor. Net als alcohol maakt Schoolbank meer kapot dan je lief is. Ik zou wel eens willen weten hoeveel relaties zijn gesneuveld als gevolg van een emotioneel weerzien via Schoolbank. En hoe het vervolgens met opgelaaide oude liefdes is afgelopen. Ik weet niet eens hoe het een jaartje geleden begonnen is, maar afgelopen zaterdag mocht ik gastheer zijn van een zelf benoemd organisatiecomité. We praten hier over klasgenoten die van 1956 tot en met 1962 'persoonlijkheidsonderwijs' genoten aan de Hillegomschool in wat toen Amsterdam West was en tegenwoordig Oud Zuid. Toen ik op school zat, had ik geen flauw idee dat op voor die tijd moderne wijze aan mijn persoonlijkheid werd gewerkt. Ik las dat pas vele, vele jaren later in een publicatie.

Lees meer...

Ally, de schele gids

Je vraagt je wel eens af wat mensen bezielt in hun drang om te innoveren. Ze denken dat ze een stap vooruit zetten, maar in werkelijkheid lopen ze hopeloos achteraan op de weg naar vernieuwing. Surf bijvoorbeeld (niet nu, maar straks) naar de website van de gemeente Almere: www.almere.nl. Daarop figureert een, ja hoe moet je dat nou noemen, een, een... wezentje. Dichterbij kan ik taalkundig gezien niet komen. Een merkwaardige combinatie van prinses Christina en Georgina Verbaan. Ally heet het wezen. En Ally is een gids die in een of ander softwareprogramma is geconcipieerd door een techneut die in ieder geval geen oog had voor het optische gedeelte van zijn creatie.

Lees meer...

Blad voor je EjOekel

Is het soms iets in het kantinevoedsel van de EO? Een vriendelijk gif waar je niet ziek, maar vermetel van wordt? Of gewoon jezelf, dat kan ook nog. Eerst Andries Knevel. Boegbeeld. Aanbeden mannenbroeder met een moderne babbel. Eerste pr-officer van de Here Jezus. Klabam! Sodemietert zo van z'n voetstuk! Met dank aan Charles Darwin. En vervolgens Arie Boomsma. Boegbeeld in wording met stip. Moderne goser met het religieuze hart op de juiste plaats. Maar ja, springt wel met doodsverachting Andries achterna. En als die storm net geluwd lijkt, laat Arie zich in zijn zwembroek vereeuwigen voor de eenmalige uitgave van een heaumeaumagazine. Kamikaze bij de Evangelische Omroep.

Lees meer...

Een folder op Urk

Door griep aan bed gekluisterd, keek ik elke dag naar bezorgers van reclamemateriaal uit. Als de honden beneden begonnen te blaffen bij het klepperen van de brievenbus, hees ik mij uit de lakens, zeulde mijzelve de trap af en bukte zuchtend en steunend om het wervend drukwerk op te rapen. En telkens droop ik teleurgesteld af, omdat de folder waar ik op wachtte er weer niet bij zat.

Lees meer...

De wereld als spelletje

Jaren geleden mocht ik voor een artikel in de kleurenbijlage van De Telegraaf een kijkje nemen in een flight simulator. Ik houd niet van taalvervuiling, maar vliegsimulator vind ik zo'n raar woord. Net alsof je een insect nadoet. Hoe dan ook, de dvd moest de markt nog veroveren, maar op Schiphol werden piloten al goeddeels met gebruikmaking van die simulator opgeleid. "Als we straks gaan vliegen, raak je in no time het besef kwijt dat je in een simulator zit," voorspelde de instructeur met wie ik het apparaat betrad. Met zijn hoge hydraulische poten zag het ding er als een prehistorisch monster uit. Ik voelde een lichte kriebel in de buik, want ik lijd al decennia aan vliegangst.

Lees meer...

In de omgekeerde wereld

Voetbalstadions zijn al decennia lang tempels van verwensing en vervloeking. Voetbalsupporters hebben vaak het idee dat in het stadion andere fatsoensnormen gelden dan daarbuiten. Het zal wel iets te maken hebben met de betrekkelijke anonimiteit waarin zij hun laagste gevoelens de vrije loop geven. En met het beest in de mens.

Lees meer...

Van San tot pannenkoek

Ik voelde me een beetje schuldig. Mijn zoon had sportieve verplichtingen elders, ik keek eens naar de sneeuwvlokken die uit de vroeg ingevallen schemering neerdaalden en aarzelend nam ik het besluit om Ajax - Heracles maar even te laten voor wat het zou worden. Een nulletje of vier, schatte ik in. De jongens zouden mijn zoon en mij niet echt nodig hebben. En het was ook zo'n wedstrijd die als gevolg van commerciële belangen op een belachelijke doordeweekse dag en een al even ridicuul tijdstip zou plaatsvinden. Maar toch, je bent seizoenkaarthouder en als je een keer verzuimt, knaagt het een beetje. Het is net alsof je die andere supporters in de kou laat staan.

Lees meer...

Een poging tot dialoog

Op uitnodiging van de Stichting Islam en Dialoog begaven mijn echtgenote en ik ons afgelopen vrijdagavond aan boord van de salonboot Prins van Oranje, die ter hoogte van het gemaal De Blocq van Kuffeler geduldig lag te wachten op gasten van alle gezindten. De stichting, die in 1998 door hoogopgeleide Turkse Nederlanders is opgericht, heeft als doel het stimuleren van de dialoog tussen alle bevolkingsgroepen. Voorwaar, een nobel initiatief. Wij gaven dan ook met veel plezier gehoor aan de uitnodiging om, onder het genot van Ashoera pudding, in dialoog te gaan. En we lieten ons graag verrassen met wie dat zou zijn. De betreffende pudding werd voor het eerst bereid en gegeten op de Ark van Noach, tenminste de islamitische versie ervan. Toen het water zich begon terug te trekken, werd van het schaarse voedsel dat nog aan boord was Ashoera of Noachs pudding gemaakt. Moslims gedenken die dag door Ashoera pudding met anderen te delen.

Lees meer...

Een oase van respect

"We moesten dit jaar maar eens naar de Auschwitzherdenking gaan," waren mijn echtgenote en ik het roerend met elkaar eens. Vroeg op dus, honden uitlaten, badderen, korzelige blik op de klok. Jeetje, wat gaat de tijd hard op zo'n zondagmorgen. Meteen een gevoel van schaamte om die banale houding in het licht van de weerlozen die door de nacht en nevel van het nazisme werden verzwolgen. Soms denken we hun schimmen nog te zien, al is het vrijwel onmogelijk ook maar een fractie te begrijpen van het leed dat die mensen hebben doorstaan. Alleen de getekende getuigen die terugkeerden uit dat aardse vagevuur hebben recht van spreken. En uitgerekend zij praten steeds vaker tegen dovemansoren.

Lees meer...

De eeuwige anti semiet

Volgens Wikipedia was ik zeventien toen ik voor het eerst zou deelnemen aan een demonstratie. Zelf dacht ik dat ik achttien was op het moment dat de Zesdaagse Oorlog uitbrak, maar volgens de droge feiten der historie woedde die brandhaard toch echt medio 1967 in het Midden Oosten. Nederland koos massaal de kant van Israel en ik besloot mee te doen aan een pro Israelbetoging, ook al had ik een hekel aan massabijeenkosten. Als ik me goed herinner, zou de demonstratie op het Museumplein beginnen. Ik ging er met lijn 2 naartoe. Toen ik in de Van Baerlestraat uitstapte, vertoonde het straatbeeld niet veel verschil met demonstratieloze dagen. Winkelende dames van het gesoigneerde soort, toeristen op weg naar het Rijks- en/of het Stedelijk Museum en yuppen avant la lettre die de hoe heet-ie ook alweer Bodega binnengingen. Na een korte wandeling arriveerde ik op het bijna verlaten Museumplein. Ze zijn zeker al weg, dacht ik met een licht gevoel van opluchting. Ik had mijn goede wil getoond en kon dus zonder gewetenswroeging op hetzelfde tramkaartje naar huis terugkeren. Later bleek dat ik mij in het aanvangsuur had vergist. Toen ik op het Museumplein aankwam, was de demonstratie al afgelopen.

Lees meer...

Geheel en al ijsvrij

Zondagochtend. Met de honden naar een verlaten pad in de bevroren polder. Een vals snijdend windje probeert tevergeefs spelbreker te zijn. Rijp over groen in een snuivend landschap. De paarden die doorgaans bij het meertje van de ganzen bivakkeren zijn tijdelijk geëvacueerd. Er zijn sowieso weinig dieren te zien. Na een verfrissende wandeling terug in de auto. Het wegdek op de Gooimeerdijk glanst. Aan de andere kant van het meer, ter hoogte van Huizen, zie ik traag voortkruipende schaatsenrijders en ik denk: Wat ben ik blij dat ik in die warme auto zit.

Lees meer...

Met z'n confectiepakkie an

Er hangt een luchtje aan de ondergang van de DSB. Ik ben uiteraard niet terzake kundig, maar het gekke is dat ik dat luchtje steeds scherper begin op te snuiven.

Lees meer...

Harry en de Hoefijzers

Daar ben ik dan. Het nieuwe jaar is al bijna vijf dagen oud. Ik had vakantie en ofschoon je zou zeggen dat ik dus zeeën van tijd aan deze hobbysite kon besteden, pakte het anders uit. Ik kreeg gewoon niets uit m'n handen. Lamlendig lanterfanteren, dat was de afgelopen week mijn belangrijkste bezigheid. Maar wel lekker eigenlijk. Nog iets meegemaakt? Kleine dingen. Hoewel...

Lees meer...

Kerst in drie bedrijven

Het is Eerste Kerstdag, ook al is het buiten donker als de nacht. Bijna vijf voor half twee. De honden zijn net uit geweest. Ze liggen uitgevloerd aan mijn voeten. Ik denk niet dat ik vlug in slaap zal vallen. Kerst immers. Van mij mogen die dagen van de kalender worden geschrapt. Mijn oog valt op een printje dat ik van een artikel in de NRC heb gemaakt. 'Verhagen steunt terugkeer hoofd Ghanese koning' staat er boven. Ik heb het naast mijn toetsenbord neergelegd, omdat ik er misschien iets mee zou kunnen voor deze site. Een tragikomische column met allerlei voor de hand liggende grappen over een koning die zijn hoofd er even niet bij had, een hoofdelijke stemming in de Tweede Kamer, een tête à tête tussen minister Verhagen en zijn Ghanese ambtgenoot enzvoort enzovoort. Maar wel met een serieuze ondertoon, opdat de menschen er iets van mogen opsteken.

Lees meer...

Henny en de Korenslag

Het klinkt als een jeugdboek. Iets tussen Paul Biegel en Jan Terlouw in. Over een jongen die Henny heet en die een geheim ontdekt dat met een oude molen te maken heeft. Vroeger vrat ik dat soort boeken. Ik herinner mij 'Het huis met de gekroonde karnton' waarmee de schrijver, wiens naam mij even ontschoten is, een prijs won. En 'De hut in het bos', een literair uitstapje van C. Joh. Kievit, die ook wel eens genoeg kreeg van die eeuwige Dik Trom. Grappig, ik leerde Dik kennen via zijn telg Jan. Pas nadat ik 'De zoon van Dik Trom' had gelezen, kwam ik bij de bestsellers over Dik zelve terecht. Jan Trom was overigens Dik's tegenpool in omvang. Hij was zo dun als een rietje. Maar ook Jan was een bijzonder kind en dat was-ie. Henny en de Korenslag. Niks jeugdboek. Korenslag is een televisieprogramma van de EO. Afgelopen zaterdag keken er 422.000 mensen naar.

Lees meer...

Beperkt zicht vak dicht

Om redenen van sociaal logistieke aard had ik voor de wedstrijd Ajax - NAC niet de beschikking over mijn seizoenkaart. Op z'n Hollands gezegd: Mijn zoon trakteerde een vriendin op een avondje Amsterdam Arena en ik had voor dat gezellige uitstapje met een grootmoedig gebaar mijn kaart beschikbaar gesteld. Een paar dagen voor de wedstrijd kwam ik op het idee mijn vriend Joop uit te nodigen voor de naar verwachting doelpuntrijk confrontatie met NAC, want mijn seizoenkaart geeft recht op aanschaf van toegangsbewijzen in de losse verkoop. Joop vond het hartstikke leuk, ik begaf mij naar een verkooppunt in mijn woonplaats en daar legde ik de grondslag voor naar later zou blijken een enerverend avontuur.

Lees meer...

Het geheim van Huntelaar

Dat was dus niet de vader van Klaas Jan Huntelaar. Ik bedoel de ongeschoren man die in Hummelo uit zijn huisje sjokte om een sukkel van een televisieverslaggever te woord te staan. En die met een stalen gezicht meeging in het verhaal van de verslaggever toen bleek dat die knul geen idee had dat hij met de vader van Klaas Jan Huntelaar in gesprek was. Nou, dat was dus ook niet zo. Het was de moeder van Klaas Jan.

Lees meer...

Een ki(p)nd op bestelling

Ik zat in de auto met een half oor naar het reclameblok te luisteren en opeens hoorde ik drie woorden die ik verkeerd meende te verstaan: "Adopteer een kip." Hè, wat zegt die kerel nou? Ik hoefde niet lang op de herhaling te wachten. Weer zei de stem: "Adopteer een kip." Eerst dacht ik dat ik gek werd, toen kreeg ik de slappe lach, daarna begon ik spontaan te hyperventileren en tenslotte verviel ik in een scheldkanonnade tegen... ja, tegen wie?

Lees meer...

Perpetuum mobile met navigatie

Mijn baas was zo vriendelijk mij een auto ter beschikking te stellen, want die ouwe bak van mij is vooral bedoeld voor het korte werk en de honden. Vorige week maandag mocht ik mijn bijna nieuwe karretje ophalen bij een garage in het midden des lands. De 'fleet manager' van het bedrijf waar ik werkzaam ben, had dat prima geregeld. "Ik weet niet of er standaard een navigatiesysteem in zit, maar als dat niet zo is laat ik er wel eentje inbouwen," had hij mij met een royaal gebaar toegezegd. Want dat wonderspeeltje was, behalve ruimte en een goede wegligging, zo'n beetje mijn enige wens.

Lees meer...

Ze isss un takkhoer

Of is het mijn geest?

Pardon, u valt middenin een overpeinzing. Zojuist voor de zoveelste keer gekeken naar het intro van Oboema TV, het pareltje van Michiel Romein op internet. De omroepen schijnen niet geïnteresseerd te zijn, of misschien heeft de netwerkcoördinator last van constipatie. Hoe dan ook, Oboema van Jiskefet heeft zijn eigen talkshow op het internet. We zien het rondborstige multiculti icoon in een David Lettermanachtige setting en... kijk zelf maar op www.oboema.tv.

Lees meer...

Af via de skybox

Ik raak dat beeld maar niet kwijt. Sinds zondagmiddag vraag ik me telkens af hoe het met hem gaat. Of hij überhaupt nog leeft, de man in ons Arenavak die tijdens de wedstrijd werd getroffen door een hartinfarct. Nou ja, zeker weet ik het niet, want ik heb eigenlijk niet veel meer gezien dan een hoop consternatie en een brancard die via een skybox in het niets verdween. Een skybox. Zou die man zich gerealiseerd hebben dat hij taalkundig gezien al aardig op weg was naar de hemel?

Lees meer...

"We just made history"

Dear Mister President elect,

For my Dutch readers I will continue in my native language. I'm sure you have several volunteers from the Netherlands who can translate this letter. Here we go (so don't think while reading the following text that my computer has crashed).

Lees meer...

Tijdperk Van De Emotie

Bestaat die kredietcrisis nou wel of niet? Als je eendimensionaal denkt, is het antwoord simpel. Ja, natuurlijk bestaat de kredietcrisis. We zitten er toch middenin! Je kunt ook een niveautje dieper gaan en je afvragen of een crisis wel een crisis mag worden genoemd als emotie één van de belangrijkste oorzaken is. Of in ieder geval een katalysator. Emotie is gratis, maar kan vermogens kosten.

Lees meer...

Drinken uit een olifantendrol

Even een gewetensvraagje: Hoe vaak belandt u moederziel alleen en zonder proviand in een woestijn waar het al jaren niet geregend heeft? Ik zelden of zeg maar gewoon nooit. Toch kijkt u, net als ik, gefascineerd naar televisieprogramma's waarin jongeheren van stavast zichzelf op onherbergzame plekken met vrijwel niets in leven houden. Survivaltévé. Je hoeft me er niet voor wakker te maken, want dat soort programma's wordt toch al meestal laat op de avond uitgezonden. Maar als ik er één voorbij zie komen, is het zappen even over en kijk ik geboeid zoniet geobsedeerd naar wat ik de hoogste vorm van decadentie zou willen noemen.

Lees meer...

Toiletdames aanwezig voor service

Ik worstel al een paar weken met de vraag of het vertrek van de toiletjuffrouw-oude-stijl uit de Amsterdam Arena een verarming of een verrijking is. Benader ik het probleem als een gemiddelde bonusgraaiende bankier, dan is het antwoord: een verrijking. De toeschouwers in de Arena hoeven namelijk niet langer te betalen voor het toiletbezoek. Ik zeg met trots toilet, sinds ik heb gehoord dat de adel gruwt van dat woord en uitsluitend spreekt van wc en plee. De degeneratie onder de edellieden zet razendsnel door, zullen we maar zeggen. Dit terzijde. De toiletjuffrouw is weg uit de Amsterdam Arena, laten we ons daar op concentreren.

Lees meer...

Alleen maar naar kijken

Wat zou Sander Chan ooit hebben bewogen om lid te worden van de ChristenUnie? Actief lid zelfs. Partijbons, want zo mag je een bestuurslid van de CU in Amsterdam toch wel noemen. Ik vind het een intrigerende vraag. Met zijn 29 jaar is Sander Chan bepaald niet dom. Hij is zelfs academisch gevormd, al is dat niet altijd een garantie voor scherpzinnigheid. Maar toch... Mag ik aannemen dat Sander Chan het beginselprogramma van de ChristenUnie heeft gelezen? En zo ja, wat dreef hem er in Godsnaam toe als homoseksueel actief lid te worden van zo'n partij? Ik gebruik Gods naam hier niet ijdel, want in een artikeltje dat ik over het vertrek van Sander Chan als CU-bestuurslid vond, las ik dat hij samenleefde met een vriend "tot hij zich acht jaar geleden bekeerde tot het christelijke geloof". Gossiemijne, bestaat er een verband tussen het al dan niet (meer) hebben van een homoseksuele relatie en bekering tot het belijdende christendom?

Lees meer...

Een e-mail van Barack

Hoe hij er in zijn tot het kookpunt gekomen campagne de tijd voor vindt, is mij een raadsel, maar een dag na zijn debat met John McCain ontving ik weer een e-mail van Barack. Obama, ja, ja. Dè Barack. Of kent u misschien nog een andere Barack? Nou dan! Niet dat ik er mee te koop loop, maar nu we het er toch over hebben: Barack en ik mailen regelmatig met elkaar.

Lees meer...

Vrije val aandelen Marco

Een crisis komt nooit alleen. Zou het toeval zijn dat in het kielzog van Ajax' teloorgang de beurzen onderuit zijn gegaan? Nee, natuurlijk niet! Ajax is nu eenmaal trendsetter, in goede en in slechte tijden. Daarom is het van landsbelang dat de roodwitten binnen de kortste keren de weg omhoog vinden, want dan gaan de aandelen vanzelf ook weer stijgen. Het is jammer dat Wouter Bos hierover met mij van mening verschilt. En dat alleen omdat hij een Feyenoordsupporter is.

Lees meer...

De passie van Bassie

Ik heb het niet zo op clowns. Als kind kon ik al niet om die opgeverfde pseudo grappenmakers lachen en naarmate ik ouder werd, kwam daar een gevoel van weerzin bij dat ik als "unheimisch" zou willen omschrijven. Telkens als ik een clown zie, vraag ik me af wat er onder dat masker schuil gaat. Sinds Oude Pekela moet ik al helemaal niets meer van dat volk hebben. En nu is er dus die affaire met Bassie.

Lees meer...

De kameleon Van Middelkoop

Het meest onthutsende vind ik nog dat Eimert van Middelkoop helemaal niet recht in de leer is. Hij is een opportunist van het zuiverste water, een zwalker, een kameleon die als het moeilijk wordt gauw de kleur van zijn omgeving aanneemt. Maar bovenal is Eimert van Middelkoop een ijdeltuit, een bekrompen, ijdele man, die vanaf De Ivoren Toren Der Religieuze Rechtschapenheid uitkijkt over het volk dat - helaas - nog tot verheffing moet worden gebracht. Wat een griezel!

Lees meer...

Zwervers in de olie

Mijn vader zaliger was links. En niet een beetje links, maar zo ontieglijk links dat zelfs Jan Marijnissen hem uitsluitend rechts had kunnen inhalen. Het lag dus in de lijn der verwachting dat ik als zijn oudste zoon van de weeromstuit een beetje rechts zou worden. Hoe zou dat bij Geert Wilders zitten, vraag ik me opeens af. Dit terzijde. Ik ben trouwens helemaal niet rechts, al heb ik in het bijzijn van sommige linkse mensen de onweerstaanbare drang mij een beetje rechts te gedragen. Noem het provoceren. Ik zie het zelf als een soort natuurlijke bescherming tegen de irritatie die menige politiek correcte bij mij teweeg brengt. Vier keer modaal verdienen, hartstikke leuk in een hockeybuurtje wonen, huisje in Frankrijk bijna rond en vanuit die comfortabele positie schande spreken van het armlastige grauw dat in Slotervaart de overlast op Marokkaantjes afwentelt.

Lees meer...

In het witte gat

Schrik niet, de titel boven dit verhaaltje is geen melige Paul de Leeuwgrap, maar ik zit inderdaad in een wit gat. Ik kan  het niet anders omschrijven. Mij is een soort verlichting geworden, een renaissance van de geest. Ik snap opeens dingen die tot nu toe abacadabra voor mij waren. En het zal toch geen toeval zijn dat die impuls zich aandiende precies op het moment dat de grootste deeltjesversneller ter wereld in gebruik werd genomen?

Lees meer...

GeenStijl geen punt (NL)

Na zorgvuldige afweging en met een gevoel van dapperheid dat ik als politicus in lange tijd niet meer heb ervaren, doe ik hierbij een onthulling waar ik over twintig jaar nog wel eens problemen mee kan krijgen: Ik lach me rot om GeenStijl. Misschien kost het mij ooit een even aantrekkelijke als riant beloonde positie in het publieke domein, maar ik behoor niet voor niets tot de grote leiders van het Naoorlogs Verzet. Ze zullen me wel weer een populist noemen, de politiek correcten die de website van het schelmengilde in koor veroordelen. Het zij zo, men kan niet iedereen te vriend houden. En daarom zeg ik tegen de tot het niveau van de streepjespakken opgeklommen praatjesmakers uit de jaren tachtig: Helaas, (ook) hier scheiden zich onze wegen.

Lees meer...

De waarheid van Sarah

Wat zal John McCain spijt hebben van die nog geen week geleden zo fantastische stunt met Sarah Palin. De thans 72-jarige presidentskandidaat toverde een beeld-schoon konijn uit zijn hoge hoed. Vierenveertig, geheel en al botoxvrij, de energie van een tiener, meedogenloos ambitieus en zo gehaaid dat ze de bijnaam Sarah Barracuda heeft verworven. De ideale running mate. Inmiddels zou John er wat voor over hebben als hij zonder kleerscheuren bij Sarah weg kon rennen. Een team van Republikeinse scherpslijpers had haar doopceel gelicht. Maar ja, er gaat er wel eens de mist in. Wat een koekenbakkers zeg!

Lees meer...

Een heksenjacht zonder McCarthy

Hallo jongens, zo is het wel genoeg. Tijd om te stoppen. Let's call it a day. Ophouden nu. Kom op zeg, welke malloten gaan een Kamerdebat voeren over de vraag of een minister twintig jaar geleden haar handtekening onder een advertentie heeft gezet? En die hele komedie ontvouwt zich dan ook nog zo voorspelbaar.

Lees meer...

Pierre de Coubertin spreekt

Ik wil u vertellen over de tijd toen ik jong was. Over geestdrift, kameraadschap, de opwinding die door een idee teweeg kon worden gebracht. Voor mij was dat de mooiste tijd. We barstten van energie, mijn vrienden en ik. We zaten boordevol idealen. Het is maar goed dat een mens niet weet wat de toekomst in voorraad heeft. Toen wij in 1894 in een vergaderzaal van de Sorbonne met vertegenwoordigers van negenenveertig sportbonden de moderne Olympische Spelen van de grond brachten, bestond het wóórd wereldoorlog niet eens. Onbekommerd filosofeerden wij in het gedempte licht en het beschaafde rumoer van Parijse etablissementen over wat nu de olympische gedachte wordt genoemd.

Lees meer...

Mentsjov: De Stille Tsaar

Wij zijn een beklagenswaardig volk. Op wielergebied wel te verstaan. De Tour de France is bij uitstek geschikt voor het soort Oranjecarnaval dat we in Zwitserland hebben gezien, maar dan moeten onze jongens natuurlijk wel iets presteren. Had je gedacht. De beste Nederlander in het algemeen klassement is debutant Laurens ten Dam, een nog niet geheel jeugdpuistjesvrije ex-puber, die heel verdienstelijk de twintigste plaats bezet. Verder weet ik het niet eens. Het is net alsof de Nederlandse renners de verkeerde kant op fietsen. Toch moet dat Oranjegevoel, die nationale trots, zijn weg vinden en daarom hebben we een favoriet geadopteerd. Zijn naam: Dennis Mentsjov. Zijn bijnaam wat mij betreft: De Stille Tsaar.

Lees meer...

Een nachtmerrie met Anky

In mijn comfortabele bureaustoel, knipogend naar Nederland 1, was ik vanzelf in slaap gesukkeld. Het is afzien tijdens deze Olympische Spelen en niet alleen voor de sporters. Ik lag dus te maffen zonder dat ik er zelf erg in had. Sterker nog, voor mijn gevoel was ik klaar wakker. En merkwaardig genoeg keek ik er geenszins van op dat ik mij in Hongkong bevond.

Lees meer...

Het dunne laagje vernis

In NOVA zat een mannetje dat als een ui werd afgepeld door Twan Huys. Steeds kleiner werd het ventje, steeds nietiger, totdat de kijker zich nauwelijks meer kon voorstellen dat uit dat hakkelende, stamelende en wanhopig naar excuses zoekende kereltje de volgende passage in een 'Femke Halsema moet dood' getitelde column was voortgesproten: "Ik zou het erg toejuichen als iemand eventjes buitengewoon integer het woonadres van Femke Halsema opsnuffelt, en die tent buitengewoon integer in de fik steekt. Dat wijf verdient niet beter."

Lees meer...

Ich bin ein Beijinger

Na een week Olympische Spelen, een reeks van documentaires en VPRO's TV China sta ik op het punt zelf Chinees te worden. Misschien versterkt de tijdfactor (om vier uur 's nachts begint het zwemmen) het proces van desoriëntatie. Hoe dan ook, uiterlijk ben ik nog steeds de plompe Hollander die door de Fransen zo wordt geminacht, maar mijn gedragingen zijn die van een Chinees ten voeten uit.

Lees meer...