Startpagina

Het geheim van Blinta

Ik heb echt geprobeerd onbevooroordeeld te kijken naar beelden van het het olympisch gewichtheffen bij de dames, maar na een paar minuten zat ik mij al in volledige verbijstering af te vragen wat een vrouw in vredesnaam beweegt zichzelf tot monsterlijke proporties op te blazen teneinde een medaille met liefst gele kleur te veroveren. Voor wie? Ten koste van wat? Nederland is godzijdank niet vertegenwoordigd in deze discipline, want we doen wel graag gewichtig, maar we zijn niet gek.

VDH wordt Jopie Scheleposmakreel

In de categorie Olympisch Allerlei graag de volgende tip voor Pieter van den Hoogenband: verander je naam en doe het voor woensdag, want anders ben je kansloos op de 100 meter vrije slag. Er is namelijk een nieuw tijdperk aangebroken in de zwemmerij en daar kun jij, zelfs als levende legende van het Nederlandse zwemmen, normaal gesproken niet bij aansluiten. Geeft niet, want met drie gouden plakken kon je toch al niet meer stuk. De ontsnapping zit in de woordjes normaal en gesproken. Er is namelijk een bovennatuurlijke weg naar het goud en die wil ik je graag wijzen.

Evert, het geheime boycotwapen

Zo subtiel! Zo listig, of is sluw een beter woord? Lieve hemel, wie is de briljante geest die bij de NOS op het idee is gekomen om Evert ten Napel in te zetten als geheim wapen in een al even geheime boycot van de Olympische Spelen in Peking? Ja Peking, ik doe niet aan Beijing. Als ik door de Albert Cuyp loop, haal ik toch ook geen broodje beijelvlees? Maar daar gaat het nu niet om.

Ook ik was inbreker

Hulde aan Wijnand Duyvendak, met afstand het moedigste Kamerlid dat ooit het Binnenhof heeft betreden. Zoals die man het boetekleed heeft aangetrokken wegens een inbraak die bijna een kabinet deed sneuvelen... Grote klasse! Met collega-activisten sloop de jonge Wijnand in 1985 het ministerie van Economische Zaken binnen. Gelukkig stond de deur open, dus dat scheelde. De inbrekers stalen plannen voor kerncentrales, maakten die openbaar en bonden zo op een haar na het toenmalige kabinet aan de zegekar. Nu weten we dus dat Wijnand Duyvendak, de sympathieke parlementariër van Groen Links, bij die kraak betrokken was. Het maakt hem tot één van de Grote Leiders van het Na-oorlogs Verzet. De misdaad is trouwens verjaard, want Wijnand is natuurlijk niet helemaal op zijn achterhoofd gevallen.

Spelen op glijdende schaal

Het was een illusie, het is een illusie en het zal een illusie blijven: de Olympische Spelen dragen geen zier bij aan de democratisering van een dictatuur. Die les leerden we in 1980 (Moskou) en niet te vergeten in 1936 (Berlijn). Olympische Spelen moeten niet in dictaturen worden gehouden. Wanneer leert het IOC dat nou eens?

Met Berlijn lag het iets anders dan met Moskou en Peking. De Spelen werden in 1931 aan de hoofdstad van Duitsland toegewezen. Adolf Hitler had toen nog niet de macht gegrepen, maar het nazispook was al zo groot dat het IOC beter het zekere voor het onzekere had kunnen nemen. Dat lijkt achteraf gezien een gemakkelijke conclusie, maar wie lid wordt van het Internationaal Olympisch Comité zou iets verder moeten kunnen denken dan de modale sterveling. De machtsgreep van Hitler vond in 1933 plaats, op democratische wijze nog wel. Al met al kon het IOC zich wat Berlijn betrof nog beroepen op niet voorziene veranderde omstandigheden. Voor de Spelen van 1980 gold dat echter niet, net zomin als voor die van 2008.

Een Tour van lilliputters

Het was een hele zit, maar zelfs aan de Tour 2008 is een eind gekomen. We hebben een opmerkelijke wedstrijd gezien, die een sympathieke winnaar kreeg, maar die niet langer had moeten duren. Drie weken het commentaar van Sint Maarten en Herbert Joeks met hun potsierlijke onenigheden, drie weken het gebral van de ex-coureur die in de stress schiet als het woord doping valt, drie weken Mart Smeets elke avond "Fifi, Oetu, Zieteplè" horen roepen... Het lijkt mij eerlijk gezegd meer dan genoeg.

Karadzic: knippen en scheren

Sommigen beweren dat het al gebeurd is, maar zolang ik het levende bewijs niet heb gezien, blijf ik zeggen: "Radovan Karadzic moet in de oude staat worden teruggebracht." Ik wil onze grote vijand van de Balkan herkennen. Ik wil met mijn vinger kunnen wijzen naar zijn vermagerde doch onmiskenbaar bij hem behorende trekken. Ik wil dat zijn baard er af gaat. Ik wil dat die belachelijke haardracht wordt gerestaureerd. Letterlijk! Gewoon weer de weelderige haardos met spuuglok waarmee hij in Servië beroemd en daarbuiten berucht werd.

Een waar gebeurd verhaal

Een ziekenhuis ergens in Nederland. Op de afdeling Spoedeisende Hulp wordt een oude man binnengebracht. Ambulancebroeders hebben hem in een doe-het-zelf-hal opgehaald en met gillende sirene naar het hospitaal gebracht. Nu ligt hij op een behandeltafel in een krap bemeten hokje propvol apparaten die het leven moeten meten. Een dichtgetrokken gordijn geeft de oude man visueel nog wat privacy, maar in de overige hokjes klinkt elk woord dat achter het gordijn wordt gesproken als een geweerschot in een doodstil bos.

Het schild van Middelkoop

Voor Eimert van Middelkoop, kopstuk onder de mannenbroeders van de ChristenUnie (spreek uit: GristenUnie) minister van Defensie werd, had hij een column in het Nederlands Dagblad. Eens per maand liet Eimert zijn licht schijnen over kwesties van uiteenlopende aard. Zoals de door het woord van God bepaalde opvattingen van de ChristenUnie over moreel-ethische kwesties in relatie tot de nationale politieke werkelijkheid en de rol van de ChristenUnie daarin. En hoe die partij coalitiefähig kon worden zonder de eigen beginselen uit het oog te verliezen. Eimert voelde wel enige verwantschap met de PvdA, al waren er natuurlijk grote verschillen als het aankwam op onderwerpen als abortus, euthanasie, homoseksualiteit, embryoselectie... Enfin, thema's waar de PvdA 180 graden anders over dacht dan de ChristenUnie. Als je Eimerts columns goed las, kon je tussen de regels proeven dat hij een voorstander was van het principe "If you can't beat them join them". Liever als guerrilla aansluiting zoeken met de heersende macht dan tot in het oneindige tegen windmolens blijven vechten. Die strategie is volkomen geslaagd. Met dank aan de principeloosheid van wat zich heden ten dage sociaal-democraat durft te noemen.

Een en al stroomlijn

Ofschoon ik zelf graag nog even wacht op de elektrische fiets die ook zelf trapt, heb ik mij een avondje beziggehouden met hèt thema van deze Tour: de stroomlijn. Nee, dat is niet de ondergrondse verbinding tussen een serie metrostations die de halve hoofdstad doen verzakken. Het is de ideale vorm van fiets en vent. Een onderwerp dat momenteel de media beheerst. Ik heb mij er onder het genot van een Pinot noir (wijn hoor, niet een gekleurd Sesam Straatdier) over gebogen en zonder mijzelf geniaal of zelfs maar briljant te willen noemen, meen ik toch een paar interessante tips te kunnen geven aan de vedetten en hun volgers in het peloton.

Linkeballen bij Studio Sport

Ik zat vertederd te bladeren in een plakboek met reportages over de Tour van 1984. Toen ik vierendertig was en, blijkens het portretje dat bij de artikelen stond, een snor had en nog niet de weemoed die mij vandaag de dag met toenemende regelmaat terneer drukt. Ach ja, de Ronde van Frankrijk... Als sportverslaggever heb ik dat circus anderhalf keer meegemaakt. Twee weken in 1984, omdat ik daarna voor de Olympische Spelen in Los Angeles werd ingezet, en het jaar daarop vier weken. Mijn eerste - en enige - volledige Tour de France. Na mijn terugkeer deelde ik de chef sportredactie mee dat het niet mijn intentie was een Tourveteraan te worden. Twee keer was leuk, maar meer dan genoeg.

Waar blijft de tijd?

Sapperloot! Het woord schoot mij pardoes te binnen. Er was een aanleiding, daar niet van. Op het kantoor van mijn werkgever liet ik "warempel" vallen. Als terloops. De uitsluitend jonge collega's keken mij verbaasd en elkaar geamuseerd aan. "Wat is dat nou voor een woord?" vroeg een dametje van nog geen zesentwintig glimlachend. "Warempel, dat ken je toch wel?" repliceerde ik op mijn beurt met geveinsde verbazing. Nee hoor, ze had nog nooit van dat rare woord gehoord. En hetzelfde gold voor de overige collega's. Sapristi!

Orde van de dag

Denk nou niet dat ik het leuk vind om gelijk te hebben gekregen. Ik had hier liever gniffelend mijn ongelijk erkend. Dan was Oranje nog in de race geweest en hadden de supermarkten net dat ene graantje kunnen meepikken dat het verschil uitmaakt tussen winst en tegenvallende winst. (Dit land is zo rijk dat over verlies al tijden niet meer gesproken wordt).

Helaas, ik had het dus bij het rechte eind en we staan inderdaad weer met beide beentjes stevig op de grond. Over tot de orde van de dag.

Het snorretje van Mugabe

Maar eerst Bert Maalderink.

De NOS sportverslaggever die sinds jaar en dag als een zeurende kiespijn door het profvoetbalwereldje waart, heeft ontslag genomen. Hij voelde zich tijdens het EK voetbal onvoldoende gesteund door zijn collega's. Bijvoorbeeld toen Youp van 't Hek, bij mijn weten de eerste sprookjesprins die in een kikker is veranderd, hem bij Oom Jack een standaard eikel noemde. En ook toen de acteur Cees Geel (Who? Eh, Cees Geel Mister Spielberg) een relatie legde tussen Berts vraagstelling en het vrouwelijk geslachtsdeel. Gelukkig lijkt het zo'n vaart niet te lopen met dat ontslag, want de hoofdredacteur van Studio Sport weigert het domweg te accepteren, maar veelzeggend is het wel.

Oranje en de flow

Ik schrijf dit voor de wedstrijd van Oranje tegen Roemenië begint. Aan de hand van de opstelling van het Nederlands team trek ik een conclusie vooraf en wel dat het over en uit is met Oranje. Nee, niet vanavond, want we (of moet ik maar weer voorzichtig overstappen op "ze"?) zijn al gekwalificeerd voor de kwart finales. Maar als je in het ritme van zo'n groot toernooi een ploeg in bloedvorm op negen plaatsen wijzigt, snap je er niets van. Dan kun je net zo goed linea recta naar huis gaan.

Oranje in De Efteling

Het is zonde van zulke jonge jongens, maar ik denk dat we er niet aan ontkomen: Oranje moet worden opgezet en voor eeuwig (of zolang als het duurt) ten toon worden gesteld. In De Efteling, maakt niet uit waar, als het maar niet in de buurt van die irritante Holle Bolle Gijs is met zijn "Papier hier!" Nee, dank u wel.

Wat is er in vredesnaam aan de hand met het Nederlands team? Ik denk dat Van Basten door puur toeval een systeem heeft uitgevonden waarvan hij zelf ook niets begrijpt. Maar het werkt wel. Roberto Donadoni zei dat Italië echt niet zoveel minder was dan Nederland. En hij had gelijk. Thierry Henry drukte zich in soortgelijke bewoordingen uit en ook hij had gelijk. En Joachim Löw, de bondscoach van Duitsland met de voor de Nederlandse leeuw zo toepasselijke achternaam, hield tot Oranje's optreden tegen Frankrijk vol dat Nederland heus niet zo bijzonder was. Zelfs hij had gelijk. Maar wat doet het er toe? We staan op zes uit twee met een doelsaldo van zeven één. Lust ge nog peultjes?

De Italiaan in ons

Gek zijn we, maar leuk gek. Eén overwinning op Italië en we zijn niet meer te houden. Wij Nederlanders, het nuchtere volk van de duinen en de dijken, van de soberheid en de zuunigheid, van de koppen die over het maaiveld rollen, van rooie rakkers en oranje kakkers... Allemachtig, wat een stelletje dwazen zijn wij.

Hup Holland euh hup

Zou het de leeftijd zijn? Ben ik oud en blasé? Erger nog, kan ik het gewoon niet meer volgen? Of, of... verhip, misschien ben ik wel eindelijk volwassen! Hoe dan ook, mijn Oranjegevoel wil maar niet op gang komen. Het is net alsof het mij nu pas opvalt dat het met die voetballers nergens over gaat. Dat is natuurlijk iets van alle tijden, maar u had mij eens in 1988 moeten zien. Goeie genade, ik droomde zelfs Oranje!Ten tijde van het EK voetbal in Duitsland was ik 38 en overspannen. En niet zo'n beetje ook. De GAK-arts bij wie ik regelmatig langswipte, verbood mij het woord "werk" in de mond te nemen. Ik moest ontspannen. Wandelen, genieten van het niets doen. Of ik van voetbal hield. Nou, wat had u gedacht? Mooi, stort u zich maar helemaal in het Europees Kampioenschap. Dat ontspant. Aldus die GAK-arts.

Mijn Wim Kan Moment

Ik weet niet hoe het u verging, maar toen ik verontwaardigde boeren duizenden liters koeienmelk op hun akkers zag lozen, liepen de rillingen langs mijn rug. Ik heb de oorlog meegemaakt, ook al was het dan de oorlog in Vietnam. Daar mag je eigenlijk geen grapjes over maken, maar het vlees is zwak. Zonder dollen, ik ben van 1950. In mijn jeugd lag de bezetting nog vers in het maatschappelijk geheugen. Bevrijdingsdag werd ieder jaar vanzelfsprekend gevierd. Ik heb wat koek gehapt en zak gelopen in speeltuin Hoofddorpkwartier.

Youri naar het songfestifarce

Mooi zo, televisiekijkend Nederland heeft massaal gekozen voor het voetbal en tegen het Oost-Eurovisie Songfestifarce. Twee miljoen mensen keken naar Nederland - Oekraïne en zagen dat het op de grasmat nog wel mogelijk is een Oostblokland te verslaan. Slechts 700.000 diehards stemden op Belgrado af. En dan moet je mij er nog aftrekken, want ik deed het alleen om dit stukje te kunnen schrijven.

Petje af voor grootverdieners

Mensen, mensen, mensen, wat zijn we toch een kleinzielig volk. Jaloezie en naijver regeren ons. We gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Iedereen die zijn tronie ook maar een millimeter boven het maaiveld uitsteekt, moet rekenen op het suizen van de zeis der nivellering. Bah, burgerlijke benepenheid is ons handelsmerk. En het stomme is dat we ons luizenleventje in de waagschaal stellen met dat bekrompen gedrag. Of hebben jullie niet gelezen dat topmanagers overwegen hun hoofdkantoren te verplaatsen naar het buitenland als het gezeur en gezanik over hun salarissen niet ophoudt?

Ze hebben gelijk, die toppers aan wie wij als samenleving zoveel te danken hebben. Wat zouden we moeten zonder Jeroen van der Veer, de grote man bij Shell? Nou, nou... Nee, nu weten jullie even het antwoord niet. Koninklijke Olies is een megabedrijf. In elke uithoek van de wereld weet men dat Shell Shell is. En dat alles dankzij Jeroen van der Veer, goed voor 9,4 miljoen euro per jaar.

Het knotje van Urby

Ofschoon ik al decennia bij Ajax kom, beschouw ik mijzelf niet als een voetbalkenner, maar zelfs ik zie dat Urby Emanuelson geen schim meer is van de speler die hij had kunnen zijn. Dat moet ik uitleggen (goeie genade, waar begeef ik me nu weer in?).

Eh ja, Urby Emanuelson dus. Laat ik vooropstellen dat het mij om de voetballer gaat en niet om de persoon. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Urby lijkt mij een uitermate sympathieke jongen. Zijn gelaat vertoont de zachte trekken van een moederskind. Het zou mij niet verbazen als hij in zijn jeugd altijd op een jonger broertje of zusje paste. Urby straalt beschaving uit.

De meidagen van '68

Okay, okay, iedereen heeft het over de meidagen van 1968, dus ik kan niet achterblijven, ook al moet ik eerlijk bekennen dat ik er niet veel mee heb. Ik was achttien, had Gerard Kornelis van het Reve net ontdekt en sjokte als één brok dichterlijke weemoed in mijn gebleekte spijkerbroek met wijde pijpen door het Vondelpark, waaraan mijn school gelegen was. Na een serie downs op diverse HBS'en was ik eindelijk aan een up bezig. Mijn vader had een jaar eerder als een Spong avant la lettre bij de directeur van de school gepleit en mij met kunst en vliegwerk de experimentele Gemeentelijke school voor HAVO in de Zocherstraat te Amsterdam binnengeloodst. Een parel van de Mammoetwet (die school) die tot klas 4 was gevorderd. In de aanloop naar het eerste HAVO examenjaar organiseerde de school werkweken voor de vierdeklassers. Zij konden kiezen uit vijf dagen naar Berlijn, vijf dagen naar Londen en vijf dagen naar Parijs. Eén keer raden op welke stad mijn keus viel.

De kaartjes van Rita

Zou het gevolgen hebben voor de populariteit van TON? Nee, niet Ton van Royen, maar Trots Op Nederland. De raket waarin Rita op weg is naar een prominente plek aan het firmament. Rita Verdonk van de historische uitspraak: "Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben RECHT door zehéé!" Nou, één van haar rijkste aanhangers blijkt achteraf gezien een heel andere opvatting over de begrippen recht en door zee te hebben. Wat heet! De gefortuneerde supporter heeft Rita met een zeperd van 135.000 euro opgescheept. Bijna anderhalve TON! Leg dat je achterban maar eens uit.

Een tafelheer met gebruiksaanwijzing

De redactie van het populaire televisieprogramma had hem al vaak tevergeefs gevraagd, maar onlangs zei Louis van Gaal dan toch eindelijk ja tegen een uitnodiging om als tafelheer aan te zitten bij De Wereld Draait Door. Matthijs van Nieuwkerk was als een kind zo blij. Ik daarentegen voelde het al kriebelen. 't Was immers live en dan weet je het maar nooit met Louis. Eén verkeerd woord en hij ontsteekt in razernij. Ik kan niet zo goed tegen de spanning die zo'n optreden met zich meebrengt, want door de jaren heen ben ik altijd een kleine neurasthenicus gebleven. Louis live. Het is alsof je naar een werkende vulkaan zit te kijken die elk moment tot uitbarsting kan komen. Een pitt bull die zonder nadere aankondiging naar je enkel hapt. Een narcis die denkt dat hij een orchidee is en die zich als een kruidje roer-mij-niet gedraagt.

Wie bent u eigenljk?

Toen ik met deze site begon, vroeg ik mij af wie geïnteresseerd zou zijn in de overpeinzingen van een relatief onbekend heerschap als ik. Die vraag kwam niet voort uit valse bescheidenheid, maar uit realiteitszin. Laten we eerlijk zijn: het is toch een vorm van ijdelheid om het idee te hebben dat de wereld gebaat is bij jouw columns. Nu ja, ik heb er plezier in om die dingen te schrjiven. Zelfs al zou ik slechts één lezer hebben, dan nog zou ik met ongebroken enthousiasme mijn stukkies publiceren. Misschien doe ik het wel voor mezelf. Inmiddels is deze site al meer dan 7500 keer aangeklikt. Ik heb dus een publiek, u zal ik maar zeggen, al heb ik geen flauw idee wie u eigenlijk bent. Vandaar dat de webmaster en ik de mogelijkheid hebben geopend om op mijn columns te reageren. U kunt dat doen door het regeltje 'Bericht het Frits' aan te klikken. Dat ziet u linksboven op de startpagina. Uw reactie komt dan bij mij terecht. Ik ben bijzonder nieuwsgierig...

Herinneringen aan de bof

Vroegûh was de bof een kinderziekte voor alle gezindten. Niks biblebelt. Ook in Amsterdam West, onder de goddelozen, kon de bof heersen. Nou ja goddelozen... Wij kinderen gingen naar de zondagschool, maar dat was geloof ik meer om onze ouders een paar rustige uurtjes te bezorgen. De bof! Die belachelijke benaming zette mij als kind op het verkeerde been. Je moest wel een geluksvogel zijn als je door die aandoening getroffen werd. Nou, toen het zover was dacht ik dat iemand een plamuurmes in m'n oor had gestoken. Eén wang werd dik, dat oor gloeide zowat van mijn kop en ik had ineens dermate hoge koorts dat ik als een dweil in het bed van mijn ouders werd gelegd. Huisarts Postma werd gewaarschuwd en hij zag het al gauw: de bof.

De aambeien van Napoleon

Nooit gedacht dat Martin Bril een passie zou hebben voor Napoleon, maar het is toch echt het geval. In De Volkskrant zagen we hem onlangs te Waterloo, dat slechts 220 kilometer van Amsterdam verwijderd is. Ook nieuw voor mij. Waterloo leek altijd veel en veel verder weg. Een haast ongrijpbaar 'landmark' in de historie, ver buiten het bereik van onze vaderlandse geschiedenis waarvan, volgens Ons Geliefde Volk, Pim Fortuyn de vaandeldrager is. Mooi niet! Gewoon drie uurtjes rijden. Bril deed het, al was het maar om zijn pas verschenen boek 'De kleine keizer' te promoten.

Nou tot woensdag dan

Okay, okay, ik ben Ajaxsupporter, dus zou je kunnen zeggen dat ik enigszins bevooroordeeld ben als ik opper dat FC Groningen - Ajax helemaal niet aanstaande woensdag moet worden gespeeld en dat de KNVB FC Groningen gewoon tot verliezer van dat duel moet verklaren en Ajax derhalve tot winnaar. Met de titelstrijd heeft die opvatting niets te maken. PSV wordt gewoon kampioen van Nederland, want als er één ploeg is die naar de slachtbank kan worden geleid dan is het wel Vitesse. In Arnhem woedt een burgeroorlog rond de geheel en al tot narcisme vervallen trainer Aad de Mos. Dus dat is appeltje eitje voor de Eindhovenaren.

Draaien altijd maar draaien

Goedenavond kijkers, we hebben vanavond de minister in ons programma en voor we hem de gelegenheid geven het kabinet en niet in de laatste plaats zichzelf aan te prijzen even een paar kritische vragen.

- Ja meneer de minister, daar kunnen we niet omheen.

- Dat zijn uw woorden.

- Maar u begrijpt toch zeker wel dat de actualiteit ons gebiedt u nader aan de tand te voelen?

- Dat hebt u mij niet horen zeggen.

- Soedan dan. De minister van Defensie wilde daar op bezoek bij Nederlandse troepen die er een vredesmissie uitvoeren en hem is een visum geweigerd naar aanleiding van de film van Ome Wilders.

- Nee, dat is niet juist. Er is hem geen visum verstrekt.

- Maar dat is toch hetzelfde als een visum weigeren?

- Nou nee, ik zie daar toch wel een zekere nuancering in.

- Wilt u ons nou wijsmaken dat het aan de Soedanese bureaucratie lag dat de minister van Defensie zijn visum niet kreeg?

- Dat heb ik zo niet gezegd.

- Nee, dat klopt, ik stel die vraag.

- Dat is uw goed recht.

- Maar u geeft geen antwoord.

- Dat heb ik zojuist gedaan. Het is uw goed recht vragen te stellen.

- Meneer de minister, alstublieft, wat vindt u er van dat de minister van Defensie de Nederlandse militairen, die nota bene bijstand verlenen aan de Soedanese regering, gewoonweg niet kan bezoeken in dat godvergeten land?

- Nee, nee, de minister kan wel degelijk de troepen bezoeken.

- Hoe dan?

- Met een visum.

- Maar dat heeft hij dus niet.

- Jazeker, maar dat is iets anders dan dat hij de militiaren niet kan bezoeken. Ik constateer dat hij dat dus wel kan, de vraag is alleen wanneer?

- Godsallem...

- Let u niet op mijn collega. Wij laten u even een filmpje zien waarin een hysterische meneer het een en ander over Denemarken zegt. Er komt geen Deen meer Soedan binnen en ga zo maar door. Dit alles nog steeds vanwege de Deunse carteuns. Die hysterische meneer is de president van Soedan. Wat vindt u daar nou van?

- Het positieve aspect aan deze inderdaad betreurenswaardige situatie is dat de president van Soedan dit soort uitlatingen niet over Nederland heeft gedaan.

- Nee, dat lijkt me logisch, het zijn immers Deunse carteuns. Maar de vraag is...

- Slijmbal!

- Pardon?

- Oetlul, klepzeikerd, watje, Jan Jurk!

- Jeroen, hou daarmee op! Neemt u mijn collega niet kwalijk meneer de minister. Zijn emoties gaan even met hem op de loop.

- Dat zijn uw woorden.

- Meneer de minister, mede namens de hoofdredacteur van dit programma, onze excuses.

- Dat hebt u mij niet horen zeggen.

- Jeroen! Jeroen, laat los. Bewaking, trek hem van de minister af.

(De minister verlaat enigszins gehavend de studio. In de dienstauto begint zijn mobiel een klassiek deuntje te knerpen).

- Ja, ben jij dat Jeepee? Wat? Mooi hè, het ging precies zoals we het hadden gepland. Die beelden gaan de wereld over, gegarandeerd. De moslimleiders kunnen tevreden zijn. Hè? Nee, dat visum komt nog wel een keertje. Die Nederlandse militairen lopen heus niet weg.

Goedenavond kijkers, we hebben vanavond de minister in ons programma en voor we hem de gelegenheid geven het kabinet en niet in de laatste plaats zichzelf aan te prijzen even een paar kritische vragen.

- Ja meneer de minister, daar kunnen we niet omheen.

- Dat zijn uw woorden.

- Maar u begrijpt toch zeker wel dat de actualiteit ons gebiedt u nader aan de tand te voelen?

- Dat hebt u mij niet horen zeggen.

- Soedan dan. De minister van Defensie wilde daar op bezoek bij Nederlandse troepen die er een vredesmissie uitvoeren en hem is een visum geweigerd naar aanleiding van de film van Ome Wilders.

- Nee, dat is niet juist. Er is hem geen visum verstrekt.

Verstekelingen in vak 117

Ik zag het toen De Graafschap tegen scoorde. Rob, de diamantair die naast ons zit in vak 117, zag het ook. Het ons onbekende gezinnetje - moeder, vader en twee jongetjes - dat op vier belendende stoelen in rij 8 had plaatsgenomen, kwam in een automatische reactie van enthousiasme als één man overeind toen Tarvajärvi het balletje achter Maarten Stekelenburg werkte. Nou ja, half overeind, want een waarschuwende blik van moeder was voldoende om manlief en de twee zoontjes snel en ingetogen op het blauwe kunststof terug te laten veren. Aha, verstekelingen! Verdwaalde supporters van de superboeren. Als commando's gedropt in de vijandelijke linie. Omgeven door de die hards van rood en wit. Als dat maar goed ging!

Vrienden voor heel even

Mark Knopfler trad op in de Heineken Music Hall, dat is een muziekhal vlakbij de Amsterdam Arena, die op zijn beurt een voetbalstadion is. Music Hall klinkt beter dan muziekhal. Engelse woorden komen sowieso krachtiger over dan Nederlandse. Ik moet opeens denken aan ome Guus van de Westlandgracht, die mij m'n eerste zinnetje in het Engels leerde: "I fiel wiz my reet in the prikkeldreet." Als ik in de Van Eeghenstraat was opgegroeid, had ik wellicht een hoogleraar klassieke talen als buurman gehad en dan had ik nu vloeiend Latijn gesproken. Milieu meneer. Ik hang er geloof ik een beetje tussenin. Geen gym, maar ook niet Norma Liter.

Fit voor en Fitna

Vrij naar het gedicht De Mus uit 1949 van Jan Hanlo.

De Rat

Hahaha hahaha - hahaha hahaha hahaha

hahaha hahaha hahaha - hahaha hahaha

hahaha hahaha hahaha hahaha hahaha hahaha

hahaha hahaha hahaha

Hahaha

enz.

Onze missie: vrouwen onderdrukken

Eigenlijk had ik een hilarisch verhaaltje willen schrijven over deel 15 van 'Baedeker voor de huisvrouw'. Ik tikte dat boek op de kop in het non-literair doch wel degelijk met boeken volgestouwde café Het Hoge Huys te Aalsmeer. De Baedeker voor de huisvrouw was een reeks educatieve en stichtende werken van lectuur voor de vrouw, die naar ik schat rond de jaren '50 verscheen met titels als: Goed huis - Goed thuis, Van vingerhoed tot strijkplank, Plant en dier als huisgenoten, Eén recht, één averecht, De gestroomlijnde naald, Vlijtige vingers, Mevrouw knapt het op en Kindje voor en kindje na. Dit is slechts een greep. Het boek dat ik gratis en voor niks in Het Hoge Huys verwierf, luistert naar de titel 'Vrouwenarts helpt, Een vrouwelijke arts spreekt openhartig over dingen die een vrouw kunnen dwars zitten'. Een schitterend boekwerkje, dat ik inmiddels cadeau heb gedaan aan Hanneke Dekter, die sinds zij en haar echtgenoot Erik hun fameuze boekenzaak in Almere Haven hebben verkocht wel wat huishoudelijke tips kan gebruiken. Ik mocht het van Hanneke nog even lenen om er een leuk verhaaltje over te schrijven, maar sinds ik op België 1 een documentaire over het Afghanistan van na de taliban heb gezien, is mij de lust vergaan.

Koffie met een boek

Op zoek naar nominaties voor de volgende Volkskrantverkiezing 'De lelijkste plek van Nederland' was ik op een bleke zaterdagmiddag in Aalsmeer. Een uit zijn krachten gegroeid tuindersdorp, waar ogenschijnlijk geen cent teveel wordt uitgegeven aan uiterlijkheden. Je vindt er geen stadse pracht en praal. geen verfraaiing om de verfraaiing. Alles straalt er nut en noodzaak uit, tot en met de gedenksteen voor de gevallenen tijdens WO II, die in het uit strakke rechthoeken opgebouwde stadhuis is verankerd. En toch staat daar dan weer wel, als een bloem in de woestijn, een voormalig veilinggebouw waarvoor de beroemde architect J.F. Staal tekende. Goed onderhouden Amsterdamse school, een plaatje. Het is nu van Endemol.

Startpagina De tand des tijds

"Zeg Frits, hoe vaak doe jij het?" Huh? Dat is nou niet bepaald een vraag die mij als 58-jarige dagelijks wordt gesteld. Van de week wel. Ik kwam net de afdeling binnenlopen waar ik, als tekstschrijver van een groot adviesbureau, organiek onder val. Er werken uitsluitend twintigers en dertigers, met uitzondering van ondergetekende dus. Toen ik binnenstapte verkeerde het druistige gezelschap 'collegaatjes' in die snel vervliegende ogenblikken van lome meligheid waarmee de lunch meestal eindigt.

Twee papegaaien een gedachte

De dierenspeciaalzaak in mijn dorpse stadskern heeft twee papegaaien, zij het niet in de aanbieding, want aan hun kooi hangt geen prijskaartje en ik heb evenmin een barcode in hun gevederte kunnen ontwaren. Ze heten Co en Dokus en ze stellen zich op twee groot uitgevallen 'visitekaartjes' in foutloos Nederlands aan de cliëntele voor. Co (of Dokus, daar wil ik vanaf zijn) was een beroemdheid in en om het Amstel Station, zo laat hij ons weten. Hij stond daar jarenlang in een bloemenzaak. Maar nu dus in Almere Haven, een hele overgang. Beide papegaaien geven aan het gezelschap van de klanten hooglijk te waarderen, maar ze schrijven wel dat je niet je fikken in hun kooi moet steken, want dan is het pik-ik-heb-je. Ik vraag me af hoe dat moet met kinderen van beneden de zes jaar, die nog aan hun eerste leesboekje moeten beginnen.

Seks in het Vondelpark

We hebben weer iets geregeld. Homo's mogen cruisen in het Vondelpark. En als ze een wippie maken, wordt ook dat gedoogd. Maar de hermandad gaat beter letten op loslopende honden in het park. De baasjes kunnen rekenen op een bekeuring. Gelooft u het? Het Vondelpark. Ik heb er zes jaar lang zowat gewoond. Mijn middelbare school was er namelijk gevestigd. Jawel, vrijwel letterlijk in het Vondelpark. Het was de tweede driejarige HBS, later gemeentelijke school voor HAVO, die schuil ging achter een miezerig deurtje in de Zocherstraat. Ik heb op beide scholen gezeten en ben er na een soort Odyssee met een HAVO-diploma en als eerste HAVO-leerling die een klas had overgeslagen van afgekomen. Die driejarige had een schoollied, dat begon met de meeslepende volzinnen: "Waar jeugd is daar is levenslust, daar klinkt een blije lach; Wie jong is leeft soms onbewust in milde zonnedag; Dan past geen doffe somberheid, het leven lokt en straalt; De toekomst lijkt één heerlijkheid, door gunstig lot bepaald."

Vechten voor welke vrijheid?

Driehonderd Afghaanse parlementariërs gingen de straat op om te demonstreren tegen De Film van Ome Wilders en de Deunse carteuns. Driehonderd! Het kan er eentje meer of minder zijn geweest, maar het gaat in ieder geval om een ruime meerderheid van het Afghaanse parlement. Sommige demonstranten riepen "Dood aan de vijanden van de islam", las ik in De Volkskrant. Alle betogers eisten dat de regeringen van Nederland en Denemarken respectievelijk de film en de cartoons zouden verbieden. Onze jongens in Afghanistan riskeren dus niet alleen hun leven in de strijd met de taliban, maar nu staan ze ook tegenover de talibobo's. Goeie genade, hoe gek moet het worden voordat we daar aan onze stutten gaan trekken?

Samen naar mijn film

Ik heb een film gemaakt. De titel is Fitness, een ander woord voor Beproeving, zoals menige Nederlander zal beamen. De hoofdpersoon is een man die sterk op Mozart lijkt en die al vijf maanden onafgebroken aan het spinnen is. De hele sportschool is in zijn ban. Hoe is het mogelijk dat hij al die tijd op de fiets kan blijven zitten, ook al neemt hij regelmatig voedsel en drank tot zich? De man is gedreven. Hij heeft een missie, al wil hij daar niet veel meer over loslaten dan dat hij zich zo inspant om op een door hem te bepalen moment een statement af te geven dat zal inslaan als een bom.

De jas van Jaakke

We konden nog net een plaatsje vinden op ons Geheime Gratis Parkeerterrein onder de rook van de Amsterdam Arena, Peter en ik. Een file voor de Hollandse Brug had ons een half uur achterop geworpen in ons normale Ajax-thuisschema. Er zou rommel op de brug liggen. Al een dag of zo. Toen we eindelijk over de brug reden, zagen we een afgesloten rijstrook waar nog niet een snippertje rotzooi te bekennen was. Rommel? Nou, misschien lag er een wederopgestane veldmaarschalk in hinderlaag, maar andere rommel konden wij niet ontwaren. Of nee, de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat we wel een vierkant plankje van zo'n decimeter bij een decimeter zagen liggen. Verder kon je van die met pilonnen afgezette rijstrook eten.

Zwemmen met de paashaas

Voor het eerst een plaatje van een boerkini gezien. Allemachtig, waar maken de mensen zich druk om en welke gek van een zwembaddirecteur haalt het in zijn hoofd vrouwen die zo'n pak willen aantrekken de toegang tot het bassin te weigeren? Ik kan slechts één reden bedenken: die dames tegen zichzelf in bescherming nemen. Je staat inderdaad compleet voor joker met zo'n naar een patroon uit 1823 gesneden dwangbuis om je ledematen. Er hoeven alleen nog twee flaporen opgenaaid te worden en de zwembaden stromen vol. Want wie wil er nou niet zwemmen met de paashaas?

Zing dan vogel zing!

We hebben twee katten, Ot en Sien, broer en zus, geboren in Friesland getogen in Almere en getooid in het wit van de onschuld. Poeslief zijn ze voor ons. Onweerstaanbaar is misschien een beter woord. Ot zit het liefst de hele dag op schoot en Sien, die wat gereserveerder van aard is, toont haar affectie door klaaglijk te miauwen als haar brokjes dreigen op te raken. Schatjes zijn het, maar o wee als je een vogel bent!

Cruyff opent alle bomen

Mijn vriend Joop begon tijdens het klaverjassen opeens te mijmeren. "Wat zou ik er graag bij zijn geweest," zei hij met een dromerige uitdrukking op zijn gelaat. "Waarbij?" informeerden zijn maat en de twee opponenten die aan het eind van de avond met de winst zouden gaan strijken. "Bij die vergadering van de Ledenraad van Ajax," lichtte Joop toe. "Dat moment waarop Johan Cruyff binnenkwam. Niemand die er op gerekend had. Wat had ik graag die koppen gezien. Van John Jaake bijvoorbeeld."

Uri Geller naar Ajax?

Uri Coronel, van de gelijknamige commissie, is een clubman in hart en nieren, maar de enige die het beleid bij Ajax kan ombuigen is Uri Geller. Zelfs Cruyff zou er zijn tanden op stuk kunnen bijten. En waarom? Heel simpel, omdat het rapport van de commissie Coronel allerminst pasklare aanbevelingen biedt voor een nieuwe Gouden Ajaxperiode. Het heeft wel inmiddels tot een babylonische spraakverwarring geleid.

Hans, Roel en ik

Hans Smit is jarig. Gefeliciteerd Hans. Niet dat we elkaar vaak zien. Eigenlijk nooit. De laatste keer was tijdens een reünie van de Hillegomschool, jaren maar dan ook jaren geleden. De Hillegomschool stond in de Rietwijkerstraat in wat vroeger Amsterdam - West was. Tegenwoordig hoort mijn geboortebuurt bij Oud Zuid. Het Amsterdamse gemeenteraadslid Bouwe Olij vertelde mij eens hoe dat komt. Bij het schikken van de stadsdelen dreigde een aantal prominente PvdA'ers in het verkeerde stadsdeel terecht te komen, omdat ze toevallig in mijn oude buurt woonden. Oud Zuid had hun voorkeur en Oud Zuid werd het. Ik vind het maar niks. Oud Zuid is Apollolaan. Oud Zuid is licht geaffecteerd pratende jongens die jugtlederen schoenen met spekzolen dragen. Oud Zuid is Albert Heijn. Oud Zuid hoort helemaal niet bij de Heemstedestraat, het Hoofddorpplein, de Zeilstraat, de Aalsmeerweg, de Rietwijkerstraat. Waar die school dus staat.

De VOC wint altijd

Heel verstandig van Ayaan Hirsi Ali om francaise te worden (de C-Cedille kan ik op mijn toetsenbord niet vinden, het wordt ook nooit iets tussen ons en die Fransen). Maar heel verstandig dus van Ayaan. Ze ziet in dat ze het van de VOC niet kan winnen. Châpeau Ajeanne. De tijden van Descartes liggen ver achter ons.

Kan het nog gaver?

- Goud en zilver voor Oranje in Berlijn, maar de volgorde is verrassend. En dat zal de kersverse wereldkampioene, Paulien van Deutekom, ongetwijfeld als eerste beamen. Nietwaar Bert Maalderink? Kom er maar in.

- Zo is het. En ze staat naast me, Paulien. Tja, dit is, dit is...

- Supergaaf!

- Kan ik me iets bij voorstellen. Ireen, kom er even bij staan. Trek je muts iets omhoog, want met dat ding helemaal over je oren lijk je wel een... Ja, dat is beter. Er is wel iets veranderd ten opzichte van vorig sezioen, nietwaar dames? En jij weet wat, Ireen.

Bloed, zweet (en) tranen

Voetbalsupporters zijn net weerhanen. Die man achter ons op de tribune, van wie ik denk dat hij kapper is, zat tijdens Ajax - PSV aan één stuk door te vloeken. Vier dagen later verkeerde hij in de zevende hemel. Jantje huilt Jantje lacht. Of is het nou andersom? Hoe dan ook, de klassieker Ajax - Feyenoord was nog geen minuut aan de gang, of het feest achter mijn nek barstte al los. Henk Timmer kon maar net een leep balletje van Klaas Jan Huntelaar tot hoekschop verwerken. Dat beloofde veel en ook al miste Ajax in het vervolg van de wedstrijd de prachtigste kansen, toch werd het een gedenkwaardige editie van de enige ware topper die ons voetbal kent.

U spreekt met Nordland

Mijn telefoonnummer lijkt op dat van een bedrijf dat handelt in electronisch huishoudelijke artikelen. Wasautomaten, koelkasten, enfin de apparaten die ons bestaan de afgelopen halve eeuw zo hebben vergemakkelijkt. Opeens moet ik denken aan mijn jongste jaren, toen maandag wasdag was. In de jaren vijftig werd door het gewone volk nog driftig op de hand gewassen. Of moet ik zeggen: geschrobd? Ik denk dat ik mijn moeder met zo'n wasbord in de weer heb gezien, maar wat ik mij in ieder geval haarscherp herinner is een maandagochtendritueel dat toen al mededogen zoniet medelijden in mij opwekte en waaraan ik vandaag de dag bijna niet zonder tranen in mijn ogen kan terugdenken.

Onze jongens in Afghanistan

Hallo maten! Alles kits in Tarin Kowt? Nog vorderingen gemaakt met de opbouwmissie? We horen wel eens sombere geluiden uit Kamp Holland, maar vergis je niet in de toestand hier. Het land gaat gebukt onder twee enorme dreigingen: een door Den Haag in alle toonaarden ontkende en dus waarschijnlijk al heersende recessie en het debuut van Geert Wilders als de Nederlandse Fellini. Geert treuzelt nu wel opvallend lang met zijn koranfilm, maar wat in de Fatwa zit verzuurt niet. Balkenende neemt bij elke gelegenheid afstand van de nog onbekende inhoud van de film. En die Wilders zuigt maar door. Als je goed kijkt, zie je bij Jan Peter zo het bloed onder zijn nagels vandaan komen.

Meer artikelen...

Pagina 5 van 6