Er is geen excuus
Ik had een oude bekende beloofd een verhaaltje te schrijven dat zich afspeelt in Almere, maar het lukt me niet, omdat ik telkens het beeld van een 36-jarige man in een taxibusje te Sliedrecht voor me zie. Nou ja 36, hij heeft de verstandelijke vermogens van een kind van vier, zo las ik. Hij weet dus niet wat een stoma is, ook al heeft hij er één. Evenmin zal hem de aandoening epilepsie bekend zijn. Hij lijdt er aan, dat wel. We zijn niet allemaal op zondag geboren, maar voor sommige mensen was blijkbaar geen dag in de week beschikbaar. Die man heeft 22 uur in dat taxibusje gezeten. De chauffeur was hem vergeten af te zetten bij de instelling waar hij verzorgd wordt.
Eén van mijn dochters werkt bij een dagcentrum voor meervoudig gehandicapte kinderen. Mijn echtgenote is daar al ruim een decennium vrijwilligster. Elke week zwemt ze met een kind in het extra verwarmde bad dat deel uitmaakt van een up to date accommodatie. Want in Nederland hebben we uitstekende voorzieningen voor kinderen die in een soort nooit optrekkende mist leven. Ze zijn volledig afhankelijk van ons. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet zo goed mee om kan gaan. Ik behoor tot de Nederlanders die een knagend schuldgevoel over het lot van die kinderen verbergen achter luidkeels verkondigde bewondering voor de veelal onderbetaalde strijders die zich met hart en ziel inzetten voor de weerlozen.
Met treurigmakende regelmaat vernemen wij dat weer een kind van het dagcentrum is overleden. Die kindjes hebben allerlei aandoeningen waarvan epilepsie een vaak voorkomende is. Zesendertig is relatief oud voor menige meervoudig gehandicapte. En toch zijn ze niet allemaal ongelukkig. Er zitten geinponems bij die om de simpelste dingen lachen. En ook rakkers die je voortdurend in de gaten moet houden, omdat hun nieuwsgierigheid geen grenzen en geen gevaar kent. Dat zwembad bijvoorbeeld is buitengewoon goed beveiligd. Er geldt een streng protocol, want het zal je maar gebeuren dat een kind ongezien naar binnen kan kruipen.
De 'vergeten' man van 36 in Sliedrecht bracht moederziel alleen de nacht door in dat taxibusje. Met zijn overlopende stoma, zijn epilepsie en de onderkoeling die van zijn toch al niet sterke lijf bezit nam. Ik krijg dat beeld niet weg. De angst van een vierjarige, het onvermogen om hulp te vragen, laat staan zichzelf te helpen. Toen hij niet bij de zorginstelling verscheen, werd een grote speurtocht ingezet. Snuffelhonden, een politiehelikopter, kortom kosten noch moeite werden gespaard. Het duurde blijkbaar lang voordat iemand op het idee kwam eens bij de taxichauffeur te informeren, hetgeen mij toch een tamelijk voor de hand liggende actie lijkt. Maar al die speurders bedoelden het ongetwijfeld goed en gelukkig viel op tijd het muntje. De arme ziel kon na 22 uur uit het busje worden bevrijd, werd naar een ziekenhuis gebracht en is inmiddels weer veilig 'thuis'.
Het taxibedrijf heeft verontschuldigingen aangeboden. De chauffeur doet eigenlijk de boekhouding en viel een keertje in. Hij is geschokt. Het lijkt mij een understatement. Iedereen kan een fout maken en wie zonder zonde is werpe de eerste steen, maar dit... Hier is geen excuus voor.
Het spijt me voor die oude bekende, maar het beeld van die man in dat busje moest even van mijn ziel.