Herinneringen aan baron Archibald
Ik opende een mailtje en even later bevond ik mij zo'n vijfendertig jaar terug in de tijd. Het mailtje was afkomstig van een heer die mij een kiekje zond. Zwart wit. Een beetje verschoten. Echt iets uit het digitaalloze tijdperk. De personal computer stond in de kinderschoenen. Internet was een niet bestaand woord. Op de redactie van de krant waar ik werkte, typten we op electrische IBM-schrijfmachines met een bolletje dat wij als een wonder der techniek beschouwden. De ontwikkelingen in de grafische industrie namen een duizelingwekkende vlucht. Het 'loden tijdperk' was definitief voorbij.
Dat kiekje dus. Anno 1975 schat ik. We zien een groepje keurig geklede heren rond een antieke Princess, als ik mij niet vergis. Ik heb geen verstand van automobielen, maar zo'n Princess schijnt de evenknie van een Rolls Royce te zijn. Of misschien ìs het er wel één, weet ik veel? Hoe dan ook, dat kiekje maakte veel bij mij los. Het werd gemaakt ter gelegenheid van een hilarische dag met de bij zijn leven legendarische Lou Polak, in die tijd hoofdredacteur van Stadsblad De Echo. Lou. Spraakwaterval, oud-bokser, ideeënman, bedenker van het blad Horreca Treffen dat door De Echo werd overgenomen, dominant, emotioneel, uniek. Lou had het idee opgevat om eens na te gaan hoe je als edelman-met-een-gevolg in den lande zou worden ontvangen. Hij had daartoe niet alleen die Princess laten aanrukken, maar ook visitekaartjes besteld met daarop de tekst 'Baron Archibald van Munnickhuijsen'. Ik gok even op de archaïsche spelling. Volgens mij stond er ook nog een luchtkasteel als adres bij. Het was de bedoeling dat de baron een dagje van hot naar her zou reizen. Tot zijn entourage behoorden uiteraard een chauffeur (met pet), een persoonlijk secretaris en een lijfwacht. Mij viel de eer te beurt als bodyguard op te treden. Niet dat ik een deuk in een pakje boter kon slaan, maar ik was lang (dun en lekker) en ik droeg een mafieus krijtstreepjespak waarvan, zo te zien, de broek uitlopende pijpen had.
Ik herinner mij drie gedenkwaardige momenten. Het eerste was in Den Haag alwaar de baron aanlegde bij een uitstekend Indonesisch Restaurant. Lou hield wel van een hapje en eerlijk gezegd ook wel van twee hapjes, dus dat kwam mooi uit. De baron liet zijn hele gezelschap een lunch serveren waar zelfs een grizzlybeer u tegen zou zeggen en toen de heren zich meer dan verzadigd uit hun gemakkelijke zetels verhieven, overhandigde hij minzaam glimlachend een kaartje aan de bedrijvig om ons heen fladderende eigenaar met de woorden: "Het was meer dan voortreffelijk. Stuurt u de rekening maar naar het kasteel." Onverstoorbaar liep hij het restaurant uit. De eigenaar begeleidde ons al buigend naar de Princess en zwaaide ons uit tot we om een hoek verdwenen.
Het tweede moment speelde zich eveneens af in de hofstad. De baron wilde naar Madurodam. Zo gezegd zo gedaan. Nadat de secretaris het bezoek van de edelman had aangekondigd, verscheen al gauw een pr-medewerkster die het hele gezelschap gratis en voor niets door het park gidste. Lou fluisterde mij toe dat ik nu in actie moest komen. Ik wist niet veel beters te bedenken dan regelmatig een stopteken met mijn hand te geven waarna ik het struikgewas inspecteerde op eventuele belagers. Verder had ik mijn colbert dichtgeknoopt, omdat ik wel eens in een film had gezien dat geheim agenten op die manier hun handvuurwapen aan het zicht onttrokken. In Madorudam voegde zich de fotograaf Hans Hofman bij het gezelschap. Net als Lou Poulak heeft ook hij het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. In zijn tijd was hij een character, vooral bekend van zijn periode als stadsfotograaf op een Florett Kreidler waarmee hij, al luisterend naar een luid schallende politieradio, als een TT-coureur door Amsterdam scheurde.
Zo kom ik als vanzelf bij het derde memorabele moment. Dat was in Amsterdam en wel op het Rembrandtplein. De Princess draaide statig een steeg in die naar de Amstel leidde. Een voetganger die juist wilde oversteken ontstak in woede en gaf een klap tegen de auto. Geen schade, geen probleem, ware het niet dat Hans onmiddellijk uit het voertuig stapte om de voetganger eens even de waarheid te zeggen. Het duurde niet lang of er was een matpartij aan de gang waarbij uitgerekend de lijfwacht van baron Archibald van Munnickhuijsen ontbrak. Die zat gegeneerd op de achterbank. Zoals dat toen in Amsterdam gebruikelijk was, eindigden de vijandelijkheden net zo snel als ze waren begonnen. Even later gleed de Princess naar het eindpunt van de reis. Merkwaardig genoeg weet ik niet meer waar dat was.
Ik denk café Scheltema.
PS
Misschien kan Marcel Bakker, die deze site beheert, dat kiekje op de een of andere manier bij deze column plaatsen. Zo ja, dan is de man met het gestreepte overhemd die baron Archibald de hand schudt wijlen circusdirecteur Toni Boltini. En ik ben die jongeman links op de voorgrond. Met bakkebaarden en een broek met uitlopende pijpen. Ja, die slanke twintiger dus.
Dat kan ik natuurlijk niet laten. Iedereen mag meegenieten dan van Frits in zijn "betere" jaren