Startpagina

Casanova van het internet

Heremijntijd, wat me nu weer is overkomen.

Het begon met een onschuldig ogend mailtje. Ene Ernest van der Linden liet weten dat hij graag met mij wilde chatten. Ondanks mijn natuurlijke afkeer van het fenomeen chatten, was mijn ijdelheid gestreeld. Wat leuk, een mij onbekend medemens vond mij blijkbaar waardevol genoeg om eens van gedachten te wisselen. Zou het iets met mijn politieke bekendheid te maken hebben, vroeg ik mij af. Ik ben namelijk een wereldberoemde lokale politicus bij mij in de straat. Spass beiseite. Ik klikte Ernest aan, om het zo maar eens te formuleren. En ja, toen begon de ellende.

Daar is ie weer

Ik ben er even uit geweest. Een soort sabbatical van een maand of drie. Nu ben ik er weer. Op veler verzoek, dus met mijn ego zit het wel goed.

Groeten uit Siberië Flevoland

Ik hoop dat deze column u bereikt, maar ik kan niets garanderen. Ik woon en werk namelijk in Almere. Need I write more? Een kind weet dat Almere zich het best laat vergelijken met Siberië, maar dan gelegen in Flevoland. Het is een zielloze stad waar menigeen niet dood wil worden gevonden. Volkskrantcolumniste Sylvia Witteman reisde eens op een grauwe maandagochtend naar Almere Muziekwijk, omdat daar het ontzielde en in dezelfde staat van ontbinding als Almere zelve verkerende lichaam van een Spanjaard zou zijn gevonden. Bij nader inzien bleek het om een broodje aap te gaan, zelfs Spanjaarden willen niet in Almere dood gevonden worden. Haar expeditie bood Sylvia wel de gelegenheid het trieste beeld van Almere Muziekwijk op een sompige maandagochtend te schetsen. Almere is voor de gemiddelde Nederlander zo'n beetje het einde van de wereld en uitgerekend dat oord dreigt te worden gekozen als de ideale plaats voor het nieuwe schaatsmekka.

Pareltje tussen de zwijnen

Anouk! Ze heeft mijn hart gestolen. Gisteravond, toen ze in een soort pretpark te Malmö als een pareltje tussen de zwijnen flonkerde. Daar stond een zangeres, geen brulboei in een jurk met lift. Al die tegen elkaar op blèrende veel te magere meisjes waren niet eens goed genoeg voor haar achtergrondkoortje. En toch dreigde het nog fout te gaan, want wat duurde het lang totdat het bevrijdende "The Netherlands" klonk.

Waar de leugen regeert

Heel Europa is in rep en roer. Sterker nog, de wereld staat op zijn achterste benen. Van Moskou tot Washington, van Londen tot Parijs, overal hebben woede en hoon de kop opgestoken. En een Nederlander is er de oorzaak van. Jeroen Dijsselbloem, minister van Financiën, voorzitter van de Eurogroep, maar in werkelijkheid een dook eerste klas. Een dilettant, een incompetente naïeveling, aldus anonieme 'EU-ambtenaren' (duur betaald schoelje dat volgzame journalisten op dwaalsporen brengt), geschrokken diplomaten en alom gerespecteerde columnisten in kwaliteitskranten als The Guardian en wat dies meer zij.

Een mirakel in Rome

Niemand heeft het gezien. Nou ja, iedereen zag het, maar niemand die besefte getuige te zijn van een mirakel. Honderdduizend mensen op het Sint Pietersplein, vele honderden miljoenen televisiekijkers, een meute Vaticaanwatchers, enfin de duvel en z'n mallemoer zaten er bij, keken er naar en misten het mirakel dat zich voor hun ogen voltrok. Was ik echt de enige die het snapte?

Een einde zonder einde

Goed nieuws voor de plofkip! Ons nationale discussietroeteldiertje kan, als de plannen doorgaan, in de toekomst rekenen op een minimum van zes uur duisternis per etmaal. Licht uit, spot uit en plof maar neer kippetje. Ik moet ineens aan Jessica Kips van GroenLinks Almere denken. Die ontploft alleen al bij de gedachte aan wat wij als vermeend humane samenleving aanvaardbaar vinden in ons handelen ten aanzien van het dier als productiemiddel. Als een mals biefstukje niet zo verdomd lekker was, zou je er bijna vegetariër van worden.

Zo word je koning

De toch echt niet onverwachte wisseling van de wacht in het Koninklijk Huis heeft een massahysterie teweeg gebracht waardoor de Volkskrant tijdelijk op De Telegraaf lijkt en de NRC de weg al helemaal is kwijtgeraakt. De kwaliteitskrant die een slijpsteen voor de geest pretendeert te zijn, bestond het een artikel te brengen waarin prins Willem-Alexander werd gemaand een baard te laten staan, omdat zo'n stukje stoer struikgewas nu eenmaal bij een monarch schijnt te horen. Wat ik zo geestig vind is dat diezelfde op hol geslagen media de vraag opwerpen of de Prins van Oranje wel aan het koningschap toe is. Mijn antwoord: ja hoor, maak je geen zorgen, hij is er helemaal klaar voor. Al was het maar omdat hij decennialang op die Grote Sprong is voorbereid.

Welkom op het internet

Mag ik de eerste zijn die mijn schoonzus Tineke van harte welkom heet op het internet? Ja, dat mag ik. Ze is heel liberaal, moet u weten. Hartelijk welkom dus Tineke in deze wonderlijke wereld van oneindige informatie en dito communicatie die ik altijd vergelijk met een rivier die in zichzelf uitmondt.

Toen de wolken weken

We waren aan de vroege kant voor de stille tocht. Het parkeerterrein van Almere City FC stroomde langzaam vol. Wij stelden ons niet ver van het podium op. "Ik had toch een paraplu moeten meenemen," zei mijn echtgenote, wier gelaat vrijwel geheel schuil ging onder een druipend hoedje. Ik voelde het vocht dat door mijn stetson sijpelde. Achter ons stond een groepje in trainingsjacks van SC Buitenboys gehulde kinderen te kleumen. Nergens klonk een onvertogen woord.

Een boot vol koopjesjagers

Met een gevoel van triomf ging ik aan boord van de salonboot die ons vierkoppige gezelschap drie uur over zo'n typisch Hollandse rivier zou varen in het kader van een 'Moonlight cruise'. Het was zeven uur en de maan was in geen velden of wegen te bekennen, maar dat kon de voorpret niet drukken. Mijn triomfgevoel kwam voort uit de wetenschap dat ik de aanstaande boottocht met koud en warm buffet voor een habbekrats had binnengehaald. Vier personen, 57 euro, in totaal! Goed, ik had er een paar uurtjes nachtrust voor opgeofferd om op een incourant tijdstip toe te slaan op de website van Vakantieveilingen.nl, maar de buit was er dan ook naar. Op de site van de organiserende rederij had ik gelezen dat zo'n arrangement normaal gesproken maar liefst 42,50 euro per persoon kost. Honderddertien euro voordeel. Een meesterzet van Frits de zakenman.

Lang leve de koe

Ik ben gevallen voor de koe. Als een blok, mag ik wel zeggen. Het gebeurde op een melkveehouderij in Ambt Delden. Misschien werd ik geïnspireerd door het weergaloos mooie landschap waarin de boerderij gesitueerd is en ook het gegeven dat ik de nacht doorbracht op nog geen tien meter van de koeienstal zal een rol hebben gespeeld. Hoe dan ook, sinds mijn oponthoud in Ambt Delden kijk ik met andere ogen naar de koe. Een product is tot leven gekomen, een eenheidsworst transformeerde in een fascinerende groep individuen, melk heeft voor mij de kleur van goud gekregen.

Obama als Melkert light

Het gebeurt mij niet vaak dat ik met een kater naar bed ga, maar na het eerste debat tussen Barack Obama en Mitt Romney had ik het gevoel dat ik, ondanks het onmogelijk late uur, aan een borrel toe was om de kater weg te drinken die zich al tijdens het debat van mij meester had gemaakt. Wat een avond en nacht! Eerst veegde Real Madrid Ajax van eigen veld en daarna deed Romney het op neutraal terrein tegen Obama nog eens dunnetjes over.

Twee oude opa's onderweg

Joop parkeerde zijn indrukwekkende terreinwagen op het geheime plekje onder de rook van de Amsterdam Arena. We hoeven er niet te betalen en we rijden na de wedstrijd onbelemmerd weg. Daar hebben wij oudere Ajax-supporters best een kwartiertje wandelen voor over. Joop had pijn in zijn enkel. "Misschien heb je een verkeerde beweging gemaakt," zei ik opbeurend. Op onze leeftijd kan elke beweging verkeerd zijn. Hij sloeg zich er dapper door heen.

Sir Frits bedwingt pyramide

Het kwam door Nife. Ze dartelde op haar negenjarige beentjes vrolijk voor mij uit. De zon volgde haar als een spotlight. "Opa Frits," riep ze; "Je kunt er ook van de zijkant opklimmen." Een man in een caravan riep mij terug. Ik moest entree betalen. "Veel plezier," grijnsde hij met een blik op de Pyramide van Austerlitz. Nife was al bij de steile stalen trappen aangekomen waarop een jong gezin zich een weg naar boven worstelde. "Wacht Nife!" riep ik met de kaartjes in mijn hand. Ze is zo onbevangen, ze ziet geen gevaar. Waar ben ik mee bezig, dacht ik.

Heeft iemand Geert gezien?

Het schijnt dat de campagne voor de verkiezing van 12 september is begonnen. Dat werd ook wel tijd. We zitten op minder dan drie weken van de verkiezingsdag. Normaal gesproken is dit het moment waarop de lijsttrekkers met een soort moed der wanhoop hun oververmoeidheid proberen te verbergen achter een kwieke blik en heel veel visagie. Maar wij verkeren momenteel in een rare verkiezingstijd. De grote kanonnen zijn nog nauwelijks in stelling gebracht. Het tweede garnituur draaft op voor lome debatten waarin niemand het achterste van zijn tong wil laten zien. Diederik Samsom kwam als beste tv-debater uit de bus, maar ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat hij de kampioen van de armoe was.

Profeet van de trolleybus

Ik ben blij dat in Almere geen trolleybussen rijden. Het hàd gekund hoor. Rond de jaren '80 stelde een plaatselijke CDA-politicus voor de trolleybus op de vrije busbanen in Almere te introduceren. Dat zou veel energie schelen. Misschien had die man gelijk, maar er hoeft slechts één vonkje verkeerd over te springen en je hebt een sekte onder de gemeentegrond. Zoals in Rusland waar de thans 83-jarige heer Faizrakhman Sattarov 65 mensen jarenlang in de waan liet dat hij door een goddelijk licht als profeet was aangewezen. Bij nader inzien bleek het om een elektrische ontlading van een trolleybus te gaan. Wisten die mensen veel? Ze werden ondergronds gehouden, dus al wat ze zagen: geen trolleybus.

Waar kleine geesten heersen

Zo, daar ben ik weer. Ik had mezelf een paar weken vrij gegeven, maar ik kan niet langer werkeloos toezien hoe een meute van hondsdolle wolven zich op Mart Smeets heeft gestort. Bloeddorstig grommend dansen ze om de beste sportpresentator/commentator van het land. Nog wel op gepaste afstand uiteraard, want we hebben het hier over collectief heldendom, wat mij betreft een synoniem voor individuele lafheid. Geheel in de stijl van Wilders' haatsites, proberen ze Mart in te sluiten totdat één gek hem brooddronken naar de keel vliegt, waarna het grauw zich haastig terugtrekt om ach en wee te klagen en mee te huilen met het weldenkende deel van de wolven in het bos.

Kikkerbil op het oorlogspad

In de bus van Almere naar het Amstel Station zat, aan de overzijde van het middenpad, een jongetje van pakweg negen. Hij had de bank voor zich alleen. Zijn keurig geknipte haren staken net boven het passagiersraam uit. Hij had het zich gemakkelijk gemaakt. Onderuitgezakt als een oude man in een leunstoel, staarde hij naar een I pad, die slordig op zijn schoot lag. We reden over de A 6. Links en rechts wuifde door mensenhand geplant geboomte, maar daar had het jongetje volstrekt geen oog voor.

Oranje door de strot

Weet u wie de echte verliezers van het EK voetbal dreigen te worden? Niet de spelers van Oranje, die gaan nog even lekker genieten van een welverdiende vakantie in een of ander peperduur resort. Ook niet de bondscoach voor wie na zijn te verwachten vertrek uit Zeist vast wel een prima club met dito arbeidsvoorwaarden in het verschiet ligt. En zelfs niet de supporters die in Charkov over een beter uithoudingsvermogen bleken te beschikken dan de spelers. Nee, de ware schlemielen van dit EK lijken degenen te worden die afhankelijk zijn van de voedselbank.

Van missie tot miskleun

Geloof mij of niet, maar ik voelde die zeperd aankomen. Niet dat ik een nederlaag voorzag, maar wel een moeilijke wedstrijd van een ploeg die vooral bij zichzelf de grote favoriet was. Waar in Zuid Afrika een hecht collectief was neergestreken, gaat de Krakauconnectie mank aan echte eenheid. De jongens zijn allemaal ouder en niet altijd wijzer geworden, al zijn er uitzonderingen. Huntelaar laat zich niet meer zonder protest op een zijspoor zetten. Van der Vaart wil nu weleens van die eeuwige net-niet-basisplaats af. Het rommelt, al slaagt de staf er (nog) wel in de vuile was binnen te hangen. Maar toch...

De tattoos van Toby

Met het vertrek van Gregory van der Wiel dreigt de tatoeagebalans bij Ajax te worden verstoord. Natuurlijk, de wandelende inktlap Theo Janssen draagt in hoge mate bij aan de tattooproductie van de godenzonen, maar Greg heeft inmiddels toch ook al een aardige collectie onuitwisbare tekeningen op zijn ledematen opgebouwd. Persoonlijk vind ik de tatoeages van deze tijd maar zo zo. Als ik er ooit één zou laten zetten, dan zou het een hart worden met een pijl er doorheen en aan weerskanten de naam van mijn geliefde en mij. Maar dat mag niet van haar en daar ben ik onder ons gezegd en gezwegen wel blij om.

De taal der liefde

Bij de bushalte zat een meisje op een bank onder het hufterproof kunstglas. Ze had een capuchon over haar hoofd getrokken, maar haar zwaar gemaskareerde oogleden verrieden haar sekse. Ze had de volmaakt onverschillige houding van een adolescent die juist ouderen als pubers ziet. Haar blik was naar binnen gekeerd. Blijf vooral uit mijn buurt, begin geen praatje, laat me, laat me, laat me m'n eigen gang maar gaan. Het bord met de elektronische aankomsttijden deed het niet, de klok er boven stond stil. Uit de loodgrijze lucht vielen af en toe aarzelende regendruppels.

Nout liegt voor ons

Nout Wellink was weer eens op tv. Eigenlijk is hij gepensioneerd, maar blijkbaar wordt hij als een monument van inzicht en wijsheid beschouwd. Knevel & Van den Brink hadden hem uitgenodigd om zijn licht te laten schijnen op de crisis in Griekenland. Het is daar niet alleen economisch maar ook politiek een chaos. Athene is een soort Kamikaze City geworden waar met grote inzet aan het faillissement van het land wordt gewerkt. Ik heb een zwak voor de Grieken, omdat hun mythen en sagen Ajax hebben voortgebracht, maar er is een grens. Al te goed is buurmans gek en wie zijn billen brandt kan niet verwachten dat een ander op de blaren gaat zitten.

Cirque du Coupe Soleil

Hooggeëerd publiek! Welkom in het Cirque du Coupe Soleil, in de volksmond beter bekend als het Circus van de Geblondeerde Plumeau. Waar Wilders Woord Wet Was. Wereldberoemd van Oost Groningen tot Zuid Limburg werd onze directeur de la troupe, in de wandelgangen de Dunne Deur genoemd, met zijn onnavolgbare koorddansact. Jarenlang bewoog hij zich soepel over het dunne koord. Zonder vangnet. Nou ja, het volk dat hij luidkeels vertegentwitterde, vormde het willige stootkussen waar hij na een zeldzame uitglijer op terug kon vallen. Zoals die keer met de kopvoddentaks. En niet te vergeten met zijn onbesuisde aanval op de Konnegin. Maar nu... Nu wankelt hij. De kleine luyden in zijn hofhouding knabbelen aan zijn macht. Dat krijg je met ratten. Zij knagen de fundamenten onder de circustent weg. En het interesseert dat confectievolk geen bal dat het publiek in de val wordt meegetrokken.

Himmlers hersens heten Heydrich

Het gebeurt me niet vaak, wat zeg ik het is me tot nu toe nooit eerder gebeurd, dat ik een boek met anderen wil delen nog voordat ik het heb uitgelezen. Dat moet dus wel een bijzonder boek zijn. Het is geschreven door Laurent Binet, een beginnende veertiger die er overrompelend mee debuteerde. De titel is: HhhH, Himmlers hersens heten Heydrich. Die uitdrukking is niet door de schrijver bedacht, maar werd in de Nazitijd door Duitsers zelf gebezigd om de verhouding tussen Heinrich Himmler en zijn rechterhand Reinhard Heydrich te karakteriseren. Besmuikt, zoals u zult begrijpen, want Heydrich was niet alleen machtig, hoogbegaafd, muzikaal en intellectueel verre superieur aan zijn op een gedegenereerde hamster lijkende chef, maar hij was ook volkomen meedogenloos. Een man met een grote toekomst in het Duizendjarig Derde Duitse Rijk.

Live vanuit het Catshuis (2)

Slim als ik ben, heb ik de code waarmee ik vorige week het Catshuis kraakte wel even opgeschreven. De sukkels die daar de ict doen, zijn er blijkbaar nog steeds niet achter dat ik de digitale sleutel naar het Theater van de Macht in handen heb. Gezien de ontwikkelingen kon ik de verleiding niet weerstaan om toch maar weer eens een kijkje te nemen achter de schermen van het GeMaMa overleg. Geert, Mark en Maxime. In die volgorde, want de werkelijke minister president van Nederland is nog altijd Premier Plumeau, die exclusief eigenaar is van 23 zetels in de Tweede Kamer der Staten Generaal. Ik logde vanmorgen precies op tijd in. De hoofdrolspelers zaten net aan de koffie. Ze waren opmerkelijk goed gemutst.

Klasgenootje voor het leven

Ze heette Donata, ze was enig kind en zelfs het stoerste jongetje van de klas viel voor haar zachtmoedigheid. Donata, geschenk van God, voor ouders die misschien niet meer op een kind gerekend hadden. Een bescheiden, spontaan meisje dat met haar vriendinnetjes rolschaatsend, touwtje springend, kaatsen ballend en kwebbelend van de jaren '50 naar de jaren '60 in Amsterdam West zweefde. Op een dag in het staartje van de kerstvakantie stond de moeder van Joke van Wijk bij ons voor de deur. Ze was gekomen om te vertellen dat Donata in de nacht van Oud op Nieuw was overleden. Niet als gevolg van een ongeluk met een bus, maar door een hersenbeschadiging, een kortsluiting die hoogst zelden bij kinderen in de lagere schoolleeftijd voorkomt.

Live vanuit het Catshuis

Geen idee hoe het me lukte. Ik zat gewoon een beetje te trommelen op mijn toetsenbord en opeens hackte ik het Catshuis. Denk ik, want ik heb geen verstand van digitale dingen. Hoe dan ook, ik zat als het ware aan de onderhandelingstafel met Mark Rutte, Maxime Verhagen en Geert Wilders. Ik wist dat ik de verbinding terstond moest verbreken, maar de journalist in mij won het van de fatsoensrakker. Uiteraard heb ik er zorgvuldig over nagedacht of ik mijn kijkje in de keuken van De Kleinste Grote Drie die ons land ooit heeft voortgebracht met u zou delen. Vooruit, doe eens gek, hield ik mijzelf voor. Ik kan mijn lezers best vertrouwen. Dus: mondje dicht en genieten maar. Een trialoog.

Hoe Youp NRC gijzelt

Youp van 't Hek, die gisteren 58 is geworden, schrijft al bijna 25 jaar columns voor de NRC. Ik kan me voorstellen dat de hoofdredactie van die kwaliteitskrant na een kwart eeuw Youp aan een evaluatie toe is. Youp schrijft goed, heel gemakkelijk ook, maar het is wel steeds dezelfde wijn in dezelfde zak. Schelden, tieren, fulmineren en dat alles binnen de veilige kaders van 'een opinie' waartegen - terecht- geen wet of Buitenhof-columniste opgewassen is. Youp de columnist heeft iets van een alom bewonderde clown die telkens dezelfde act opvoert. Na 25 jaar heb je het als lezer en hoofdredactie misschien wel gezien. Tijd voor een andere Youp. Daarom vind ik de manier waarop Youp zich voor de komende 25 jaar van zijn NRC column heeft verzekerd ronduit geniaal.

Van Chopin tot Fahrenheit

"Meldpunt Midden en Oost-Europeanen, met Ino van den Besselaar."

"Ja, met Henk hier. Uit Arkel, Zeeuws-Vlaanderen. Ik wil een Polenmelding doen."

"Nou Henk, dan ben je bij ons aan het goede adres. Je weet dat dit meldpunt door de PVV is opgezet? En je spreekt nu met Ino van den Besselaar, lid van de Tweede Kamer. Wat wil je melden?"

"Chopin."

Hartje strandt in barrage

"Dag opa Frits, met Annamarie." Alsof ik haar tienjarige stemmetje door de telefoon niet zou herkennen. "Hoe is het gegaan?" vroeg ik. Het was zondagmiddag. Een dag eerder waren we bij onze Drentse kleinkinderen op bezoek geweest. De kleine Carice was jarig. Ze werd drie en wilde "veel cadeautjes, barbies". Seun en Nife completeren het kleurrijke kinderkwartet. Annamarie is de oudste. Zij deed die zondag mee aan een springconcours met haar pony Mickey. Een gezeglijk paardje dat door Anna met vaardige hand wordt bereden. Als onderdeel van de wedstrijd gingen de deelnemertjes verkleed. De beste creaties kwamen in aanmerking voor prijzen.

De deur van Jorritsma

De gemeente Almere heeft een app op de markt gebracht. Waar ben je tegenwoordig als gemeente zonder eigen app, nietwaar? De Almere app biedt een digitale toegang tot het stadhuis. Leuk idee. Minder leuk vind ik, maar ik ben dan ook een azijnpisser, de manier waarop de gemeente Almere die app heeft gelanceerd. Dat gebeurde door middel van een grap, of moeten we hier schrijven: grapp? De gemeente publiceerde een persbericht onder de veelbelovende titel 'Extra ingang geeft snellere toegang tot Stadhuis'.

Jaargetijdenjongen voor het Zeilmeisje

In mijn tuin staat, onopvallend in al zijn bescheidenheid, Jaargetijdenjongen Herfst. Zijn voornaam ken ik niet. Gelukkig maar, want die zou alleen maar afbreuk doen aan de zeven zingende lettergrepen: Jaar-ge-tij-den-jon-gen-Herfst. Graag in één vloeiende klank uitspreken. Zoals Kandidaat Katholiek A, Loodgietend Prijsdier M of De Meedogenloze Jongen. Ik durf er mijn eerste druk van De Avonden onder te verwedden dat Gerard Reve een onnavolgbare novelle over Jaargetijdenjongen Herfst zou hebben geschreven als hij van zijn bestaan had geweten. Jaargetijdenjongen Herfst, gekleed in een paarse corduroy broek, of nog beter in een blauwe overall waarvan de mouwen twee slagen zijn opgerold.

Hare Majesteit grijpt in

Jolande Sap viel hem aan met een stekkerdoos, die haar als een boemerang velde. Job Cohen liet zich als een poedel door hem wegzetten. Alexander Pechtold bijt al jaren naar hem, al scoort hij daarmee vooral bij de eigen achterban. Alleen Emile Roemer kan hem aan, maar de winst die hij daardoor behaalt komt voor een groot deel bij zijn medestanders vandaan. Onaantastbaar leek hij, Goudblonde Geert, de Twitterkoning van de Tweede Kamer, die met 140 lettertekens over de vaderlandse media regeert. Maar nu heeft hij zijn meerdere gevonden. Eindelijk. And the winner is: Hare Majesteit de Koningin der Nederlanden.

Bril met een baard

Hij is er af. M'n baard bedoel ik. Nou ja, baard... Het resultaat van een paar dagen niet scheren. Ik wilde gewoon eens zien welke potentie ik als baarddrager zou hebben. Want een baard is helemaal in. Net als een bril met grote glazen. Voorlopige conclusie: voor mij geen baard. En die buitenmodel bril hoef ik ook niet.

En een goed begin

Dus je bent in Cuijk of all places en je besluit een jongetje van elf neer te schieten. Op een geraffineerd uitgekozen moment, namelijk tijdens massaal afgestoken vuurwerk. Niemand die zich realiseert dat er één knal tussen zit uit het wapen van een krankzinnige, een mini-Breivik. Met dit verschil dat deze psychopaat nog vrij rondloopt. Twaalf rechercheurs zijn ingezet om het net om hem - een haar zal het niet zijn - aan te trekken. Het slachtoffertje is buiten levensgevaar. Net als de wondermuis in Drachten.

Er is geen excuus

Ik had een oude bekende beloofd een verhaaltje te schrijven dat zich afspeelt in Almere, maar het lukt me niet, omdat ik telkens het beeld van een 36-jarige man in een taxibusje te Sliedrecht voor me zie. Nou ja 36, hij heeft de verstandelijke vermogens van een kind van vier, zo las ik. Hij weet dus niet wat een stoma is, ook al heeft hij er één. Evenmin zal hem de aandoening epilepsie bekend zijn. Hij lijdt er aan, dat wel. We zijn niet allemaal op zondag geboren, maar voor sommige mensen was blijkbaar geen dag in de week beschikbaar. Die man heeft 22 uur in dat taxibusje gezeten. De chauffeur was hem vergeten af te zetten bij de instelling waar hij verzorgd wordt.

De surprisepiet pakt uit

Goedemiddag, door de bomen waait nauwelijks wind; de recessie maakt ons karig; maar toch is er één jarig; u raadt het al de lieve goede Sint.

Ik zal hier stoppen met rijmen, omdat anders mijn goede vriend Marco de Kat afhaakt, zo hij dat niet al heeft gedaan. Afgelopen donderdag zat ik in de fractiekamer van Leefbaar Almere aan een Sinterklaasrijm te werken waarin ik de opvatting van mijn fractie over het onzalige SP-plan om 20 procent van de raadsvergoeding in te leveren wilde verwoorden. Ik was al aardig op weg, hoorde de publieke tribune reeds schateren en liet fractiegenoot Marco dan ook graag delen in mijn plan.

Familiediner in de ArenA

Vooruit, laten we eens proberen een beeld te schetsen van Het Familiediner Extra Speciaal in de Amsterdam ArenA. Bert van Leeuwen, het zedige gezicht van de EO, ontvangt Johan Cruyff en Louis van Gaal voor een maaltijd der verzoening. Het gedonder begint al bij de hoofdingang. De beide kemphanen zijn gelijktijdig gearriveerd (later zal blijken dat Louis al een uur achter een pilaar stond te wachten tot Johan in zicht kwam, zodat hij quasi toevallig op hetzelfde moment als JC voor de deur zou verschijnen). Wie mag het eerst naar binnen? De onderhandelingen over dat probleem worden aan zaakwaarnemers overgelaten. Die bereiken moeizaam een compromis: Bij wijze van uitzondering gaan Johan en Louis, voor deze ene keer dus, samen door één deur.

Van clubicoon tot racist

Goeie grutjes, Johan Cruyff is van zijn voetstuk gevallen. Nou ja, gevallen... Gestoten! De grote clubicoon is verworden tot een ordinaire racist! Einsatzgruppe Kroifraus dacht het even voor elkaar te hebben. Een foute opmerking van De Verlosser (ja, gewoon fout) leidde ruim vier maanden na dato tot een 'spontane' reactie van de getergde, beledigde partij: Edgar Davids. De NOS, die onder leiding van het oogknipperende voetbalgenie Arrrrno Verrrmeulen, onversaagd oorlog voert tegen Cruyff, legde Edgars verontwaardiging binnen de beschutte muren van de Amsterdam ArenA vast. Zonder pottenkijkers, want de overige journalisten moesten buiten in de kou staan. Tijdens Studio Voetbal zagen we Edgar als een half gebroken man in beeld. Jack en de drie Jannen aan tafel werden er stil van. Ik ook, moet ik eerlijk bekennen. Alleen Arrrno Verrrmeulen zat er onaangedaan bij. Hij knipperde niet eens met zijn ogen. Toen al had bij Jacks gasten een alarmbelletje moeten rinkelen.

Hoe Judas Ajacied werd

Geruisloos, vrijwel onopgemerkt sloop hij het voetbalbolwerk binnen. Aan wie zijn ware identiteit niet kende toonde hij een zacht, haast edelmoedig gelaat. Zalvend sprak hij over het Hogere Belang dat boven het eigen belang ging. Al zijn energie was gericht op dat ene doel: de bestuurlijke en sportieve wederopstanding van Ajax. Met groot respect trad hij de verlosser tegemoet, het clubicoon dat was opgestaan om orde op zaken te stellen. JC, alleen al de initialen leken hem deemoedig te maken. Maar schijn bedroog. Naar buiten toe predikte hij saamhorigheid en ondertussen zaaide hij in stilte verdeeldheid. Hij is niet één persoon, maar een samensmelting van stiekeme geesten die achter de rug van JC een complot smeedden. Gisteren trad hij eindelijk in zijn ware gedaante naar voren. Zijn naam is Judas en hij noemt zich Ajacied.

De Sint als baken

Ik zat geamuseerd naar de intocht van Sint Nicolaas te kijken. Och, wat een stress in Dordrecht! De Pieten waren zoek en ook Sint viel nergens te bekennen. En waar was de burgemeester van Dordrecht? In ieder geval niet waar hij moest zijn: op de kade waar live verslaggever Jeroen steeds nerveuzer werd. Vanuit de studio deed Dieuwertje, die lieve, lieve Dieuwertje, de ene na de andere onheilstijding. De stuurhut van de stoomboot was verlaten en het verhaal ging dat het schip de verkeerde kant op voer. Wat moest daar nou van worden? Geen Pieten, geen Sint en een stoomboot die steeds verder van Dordt weg dreef. Een intocht zonder de gekleurde adviseurs van Sinterklaas (Piet is allang geen knecht meer) is uit den boze, zo bezwoeren Jeroen en Dieuwertje ons. Aha, daar verscheen eindelijk de burgemeester. Niet de belangrijkste speler, maar het was een begin. Hij arriveerde in een rode sportauto met het cijfer 1 er op. En hij had zijn ambtsketen om. Jeroen slaakte een zuchtje van verlichting. Niet meer dan dat, want veel belangrijker dan de aanwezigheid van de eerste burger waren de whereabouts van Sinterklaas.

Knalfuif in De Galgenwaard

Betsy, de oudste van mijn twee honden, is panisch voor vuurwerk. Helaas loopt in de wijk waar ik woon een jongetje rond dat over een schier onuitputtelijke voorraad bommen lijkt te beschikken. Geen rotjes, geen gillende keukenmeiden, maar het professionele knalwerk waarvan het geluid met gekmakende regelmaat de zompige herfststilte verscheurt. Het is net alsof we in een oorlogsgebied wonen waar een broos bestand is gesloten dat nu en dan met een losse flodder wordt doorbroken. De bommenjongen heeft een feilloos gevoel voor de momenten waarop ik mijn honden uitlaat. Solo, de jongste en de grootste, is voor alles bang. Als we 's avonds door het tuinhek naar buiten stappen, begint hij voor alle zekerheid vervaarlijk te blaffen, ook al is er letterlijk geen hond in de buurt. Vuurwerk doet hem echter niets.

Een jongen van achttien

Hij heet Mauro, hij is 18 en hij woont in Limburg. Enfin, u weet over wie ik het heb. Heel Nederland houdt zich inmiddels bezig met zijn lot. Mauro had namelijk acht jaar geleden de euvele moed om, als tienjarige, in Nederland neer te strijken. Hij kwam bij een gezin in Limburg terecht, ging naar school, maakte vrienden, werd Nederlander kortom. Een verblijfsvergunning had hij niet, maar die zou er vast wel komen. Arme Mauro! Hij had buiten de waard gerekend. De tijdgeest ging met hem op de loop. Geert werd groot, het beste bewijs dat je ook in dit land wel degelijk succesvol voor galg en rad kunt opgroeien. Geert nam na de verkiezingen de VVD en het CDA in gijzeling en één van de gevolgen is dat we nu met toenemende gêne en verbijstering de capriolen van Gerd Houdini Leers volgen om toch maar vooral bij die grote Geert in het gevlij te blijven.

Herinneringen van een honkballer

Toen ik tien was ging ik op honkbal. Het was een logische stap. Niet dat ik veel van honkbal wist, maar mijn vader werd voorzitter van de honkbalafdeling der A.S.V. Blauw-Wit. Hij was al voorzitter van de handbalafdeling en trainer-coach van het eerste herenteam dat in de hoofdklasse elfhandbal uitkwam. De honkballers hadden een krachtige bestuurder nodig. Vandaar.

De kop van Job

Ik heb een scherpe neus voor hetzes, maar nu weet ik het even niet meer. In de goeie ouwe tijd werd een hetze door partij A tegen partij B gevoerd. Dus: links Nederland wierp zich en masse op een rechtse bal die Het Kwaad belichaamde, of rechts Nederland beet zich al even massaal vast in een linkse baardaap wiens rode wereldbeeld, indien uitgevoerd, ons eigenste landje te gronde zou richten. De lastercampagne tegen Job Cohen spot echter met alle ongeschreven wetten waaraan een klassieke hetze normaal gesproken voldoet. Job wordt namelijk van alle kanten onderuit gehaald met als bizar dieptepunt een onverhoedse aanval uit eigen kring.

Het is dat ik een democraat ben

Een Kamer zonder wizie

Het is dat ik een democraat ben, anders zou ik er voor pleiten de koningin meer in plaats van minder macht te geven. Hare Majesteit was het enige lichtpuntje in de Grote Volkskomedie die zich afgelopen week rond de Miljoenennota afspeelde. Alleen al de manier waarop zij het woord visie uitspreekt: "Wizie". Vorstelijk gewoon! Voor de rest was het huilen met de klep op.

Een en al illusie

Het is natuurlijk heel vervelend voor René van der Gijp (en niet in de laatste plaats voor Voetbal International) dat hij zich even heeft teruggetrokken achter de luxaflex, maar wat mij betreft strekt het hem tot eer. Ik zal niet beweren dat ik zijn dip zag aankomen, maar als je de film terugdraait, zie je toch wel een 'voorafschaduwing' van zijn naar ik van harte hoop niet al te lang durende depressie. Voorafschaduwing, dat woord hoorde ik voor het eerst eind jaren '80 in Lausanne waar het werd uitgesproken door Dries van Agt, die toen nog prof. mr. A.A.M. en een verklaard aanhanger van de Israëlische zaak was. Van Agt schetste de kansen van Amsterdam om de Olympische Spelen van 1992 in de wacht te slepen. Johan Cruyff was er ook om het Nederlandse bid te ondersteunen, maar hij hield zich wijselijk zoveel mogelijk op de vlakte, omdat slechts de grootste naïeveling niet zag dat Amsterdam bij voorbaat kansloos was en dat Barcelona die Spelen met groot gemak ging binnenhalen. De politicus sprak de woorden die gewenst waren, het voetbalgenie bleef afstandelijk, Amsterdam werd als eerste kandidaat weggestemd en toen de Illusie wreed was verstoord, zat Van Agt al hoog en breed in Den Haag.

40 jaar getrouwd

http://www.youtube.com/watch?v=HR0lErm6SUM

Sylvia 'lost' in Muziekwijk

Ik ken Sylvia Witteman al jaren, ook al heb ik haar nooit in levenden lijve ontmoet. Mijn echtgenote las met grote regelmaat voor uit (nooit twee voorzetsels achter elkaar zetten, zou Annemarie Oster schrijven) Sylvia's verzamelde werk. Syl had namelijk jarenlang een column in de bijlage van de Volkskrant, die ik vrijwel nooit lees. Vraag me niet waarom. Misschien is het omdat ik op zaterdagochtend een echte krant naast mijn ontbijtbord wil hebben, geen tijdschriftje. Gelukkig hield mijn echtgenote mij vrijwel wekelijks op de hoogte van de ontwikkelingen in het gezin Witteman dat, volgens Sylvia zelf, bestaat uit een stelletje verwende kinderen en een 'huisgenoot' die P. heet. Met P. had ik het soms te doen. Hij leek mij een brave, ja zelfs oersaaie held op sokken. Het duurde geruime tijd voor ik doorkreeg dat P. een gewaardeerde correspondent in den vreemde was. Inmiddels leidt hij de redactie van de Volkskrant en heb ik hem al eens op televisie gezien. De man viel mij honderd procent mee. Het type welwillende psycholoog, zou ik zeggen. Dat moet ook wel met zo'n gezin.

Meer artikelen...

Pagina 1 van 6

Start
Vorige
1
2
3
4
5
6
Volgende
Einde